ING DINA. Bebener Humorous. СтаВл Зосимов Премудрословски

tumindak ala supaya ora ndedonga marang pangapura marang Gusti Allah. Lan njaluk ngapura yaiku kecanduan narkoba pasif, sing isih dijaluk eling Jiwa kanggo njaluk ngapura, lan mula alesan kasebut. – Aku panginten lan wiwit ngeling-eling apa sing dakgoleki lan butuh. Dheweke mandheg, mandeng – ndeleng pasar tani kolektif wis nutup. Akeh sing nglumpukake macem-macem barang. Loji rodha njupuk mobil kebak ing kontaner, lan aku ngadeg lan elinga alesan ing ngarsane ing kene. Akeh pikirane teka ing pikiran, lan mung yen ora ana pena. Lan wektu iki, pikirane kepiye carane jaran bakal cepet dadi, lan sing ngerti yen aku bakal ngelingake maneh, ing endi wae ing kantorku, supaya ndandani sak lawase, lan saiki aku kelingan ana liyane… aku eling lan wiwit nggoleki kanthi jangkah sing dibutuhake, amarga pasar wis cedhak, lan sadurunge aku ora bisa ngunjungi amarga saka pakaryan sing dakkarepake lan dhemen ngati-ati. Aku ndeleng, Georgia pisanan sing ngadeg ing mburi counter, ing ngarepe ana tong minyak lan prasasti ing ndhuwur: “iwak iwak!” Aku munggah marang lan takon. Kutha kita cilik lan ana hubungane karo kegiatan profesional, aku ngerti meh kabeh penduduk kanthi jeneng lan jeneng keluarga. Ing cendhak, aku ngubungi dheweke kanthi jeneng.

      – Halo, Genatsvale! Aku salam marang dheweke.

      – Cabaret Jeba, sedulur! wangsulane kanthi bungah.

      – Apa, sampeyan adol iwak urip?

      – Ya. – wegah wangsulane. Napa mawas? Lan amarga dheweke dadi pesaingku, dheweke terus dadi pacarku. Aku nyawang laras lan takon.

      – Lan apa sing dheweke nglangi karo weteng menyang ndhuwur?

      – Gegur, sregep. dheweke ngelingake. – Sampeyan ora ndeleng, dheweke turu. Nuli mengko, sedina sedina, mlaku kaya saiga ing gunung, banyu ing tong minyak. Ya?!

      – Ya?! – Aku nyawang nyedhaki tong-larang banjur dakgolek sirah ing buri. -Fuuu!! Napa dheweke bau sampeyan kaya ngono??

      – Sampeyan bodho?? Yen turu, apa sing ngontrol dhewe? Wis, aja kesusu nyambut gawe. Klien kabeh wedi, pitakonane bodho, lan uga intelektual?! Wah wah, teka saka kene … – Givi, sing cepet-cepet mundur mundur kanggo aku, terus ngejar.

      Aku luwih maju: kaping pindho Georgia ngadeg, adol aprikot kasebut. Ora ana wong liya, kabeh wong wis curg.

      – Pira aprikot? Aku takon.

      – Kalima sepuluh rubles, sak kilogram! wangsulane.

      – Ngrungokake, sampeyan anyar? Aku wis ora weruh sampeyan sadurunge. Aku takon.

      – Aku sedulur Givi, pindah wingi.

      – Lan aku dadi dhokter, ndeleng, sampeyan ndeleng rumah sakit? Aku nyambut gawe neng kana. Tekan pasar.

      – Aku ndeleng.

      – Rungokna, aku mung duwe rong puluh rubel. Nimbang rong puluh, ngene.

      – Hei, sampeyan ora weruh, tetep siji kilogram. Jupuk kabeh.

      – Ya, aku cepet-cepet nggarap cohabitant kanthi cepet-cepet saka kerja, yen aku mlayu mulih, aku bakal telat riko. Ngedol rong puluh?! Mangga Tulung aku metu, lan aku bakal mbantu sampeyan mengko.

      – Ora!! – ngethok Georgia nomer loro. – Apa sing dituku rong puluh ewu, lan ing endi liyane? A kilogram dijupuk, nanging setengah kilogram ora. Sekumpulan… apa, aku arep mangan dhewe? Apa kuldi kula? Go otak aja jancok. Wis, aja nganggu… Uryuk, Uryuk! Aprikot lemak seger!!! – Ora weruh dhokter, mula dheweke nembe wong Georgia ing pasar kosong. Dhokter ngadeg lan ujar sadurunge lunga.

      – Ing kono. Sampeyan bakal mlebu rumah sakit. “Lan aku, dhokter sing sedhih, mlaku kanthi eling.” – Nyekel dhewe, pelit…

      Lan manawa. Esuke, Georgia kaping pindho iki, sing ora adol aprikot pungkasan, mangan dheweke ora dirusak lan diracun. Dheweke nemoni aku – dhokter sing ora tetep tetep, nyewa kamar ing kutha iki, lan aku entuk diploma dhokter ing jalur Moscow kanthi jeneng “Okhotny Ryad”. Nanging kasunyatane, yen kita ora duwe omah dokter iku bener. Yen ana epidemi, kita manggon ing kana, ing endi perang uga ing ngendi aku pengin kerja ing kana, amarga aku dadi keturunan urip ing alam donya! Dadi, aku entuk ing kene propinsi kanthi gaji sing kurang. Lan sertifikasi ora dicenthang. Sapa sing bakal teka ing kene, lan kawruh babagan Internet babagan rowing, mung aja kesed, utamane prinsip konsultasi mbantu. Nang endi wae ana bawahan sing mangan asu iki lan siyap pensiun. Dheweke banjur mutusake perkara utama… Umumé, wong Georgia sing nomer loro iki nuli aku lan tangi aku kanthi mandek ing lawang, sawise akhir minggu sing ora kepenak.

      – Ayo, lenggah!! – tanpa ngasorake mripatku, aku menehi saran. – Apa sampeyan sambat?

      – er, Dokter, weteng abuh, mula lara. Hah?!

      – Tali pinggul. – Aku ngerti lan ngerti sapa sing nemoni aku, nanging ora menehi tampilan. Dheweke nyedhaki dheweke minangka wong asing lan ngrungokake weteng sing wulu.

      Ana prekara sing digegurake ing njeron omah.

      – Mdaaaa … – Aku narik, mikir, mbubuti lan ujar. – Eh, sayang, apa sing mangan?

      – Uryuk. Mbok lali yen wisuh. – wong Georgia nguwuh-uwuh.

      – Sampeyan ngerti, apricot dhasar ora ana hubungane. Sampeyan duwe diatesis.

      – Apa?

      – Umumé, sampeyan lagi ngandhut.

      – Apa sampeyan?? dheweke njeblug. – Apa sing meteng???? Hei, sampeyan dokter sing wingi, aku ngerti sampeyan!! Sampeyan mbales!!!

      – Ora, apa sampeyan. Kabeh gejala nggabungake diagnosis siji, nganti meteng.

      – Apa liyane gejala, meteng?! Hei wah wah kowe lunga. Aku bakal lunga dokter liyane. Sampeyan mbales apricot kanggo aku. – lan, mlumpat kanthi bangga, mlaku adoh. Aku giggled, lan giggled mbebayani ing aku, lan njupuk telpon, telpon nomer klinik kapindho.

      – Alle, Seryoga. Salju Kuning? – dheweke uga dadi wong sing ora duwe omah, nanging dheweke sinau ing Perpustakaan Umum St. Petersburg lan ngerti luwih saka aku, luwih kaya dheweke, ora kaya aku, manggon ing ruang operasi, saliyane “papan perlindungan wengi” lan kamar rong ruangan, ing ngendi dheweke seneng takon pitakon bodho. Chukchi, amarga ing Chukchi, uga. Lan banjur, dheweke manggoni jabatan kepala jabatan terapi lan kaya aku, ahli terapi. – Hei, Seryoga, Gomiashvili saiki bakal diracun, kanthi keracunan usus. Dakkandhani yen dheweke ngandhut.

      – Sampeyan yakin?

      – Apa bedane kanggo sampeyan, ujar!

      – Oke.

      – Mbantu, yen ora aprikot iki bisa kejiret ing Rusia, kita ora dianggep dokter kanggo kabeh wong…

      – Hey, aku bakal nindakake iku, bro. – Lan rampung.

      Ana wong Georgia nomer loro ing pasar kasebut sedhih lan nangis. Sawijining wong Georgia sing nomer siji teka karo dheweke, cilik lan ngencengi dek kertu sing nemplek ing irung.

      – Hei Givi, apa sing sedih? Ayo menyang titik (bokong) karo dolanan?!

      – Hei wah wah, tinggalake aku, ya!! Ndeleng weteng? Cukup wis dimainake. Rama sampeyan bakal enggal.

      – Eeeeeee?! – wong Georgia kaping telu kesandung lan mandheg, mandeng marang paman…

      cathetan 13

      Nyuwun sewu, nyuwun roti.

      Lan nalika musim dingin iku, sadurunge ulang tahun St. Petersburg, ing wengi riyaya St. Nicholas the Wonderworker, penjaga kabeh tramp lan wong sing ora duwe omah, lan kabeh wong Orthodox lagi nyiapake pasamuwan, lan apa sing dipikirake karo dheweke kalebu bisnis dhewe. Aku ora bisa nggawe awake dewe saka dewi Lenin, sing dadi pimpinan sing wis berjuang karo kabeh bocah lan bocah cilik, banjur aku rampung sekolah, dadi perestroika, lan jinis apa, lan dewa-dewi digawe maneh saka Lenin dadi Yesus, sampeyan pengin Jehovah, lan sampeyan pengin Allah, Krsna, Aku bakal ora… Milih endi sing disenengi utawa sing disenengi? Malah para Komunis, sing duwe kayekten yen ora ana gusti, wiwit padha percaya kabeh. Fashion, lan pamilih kaya. Pungkasaning jagad iki sajajar karo jagad, ali-ali, kanthi ringkes, bubuk lan bubuk otak wong, supaya ora nesu lan ora njaluk panganan. Ngganti kabeh. Lan Iman ana keraguan lan kawruh, lan fanatikisme ora prayoga sadurunge liyane.