OP DE DAG. Humoristische waarheid. СтаВл Зосимов Премудрословски

aan de beledigde is een passieve drugsverslaving, die nog steeds door het Zielbewustzijn wordt gevraagd om zich te verontschuldigen, en daarom de reden daarvoor. – Ik dacht na en begon me te herinneren wat ik zocht en wat ik nodig had. Hij stopte, keek rond – de collectieve boerenmarkt is al aan het sluiten. Velen verzamelen langzaam hun verschillende goederen. Wielladers halen volle karren op containers weg en ik sta op en herinner me de reden voor mijn aanwezigheid hier. Veel gedachten komen bij me op, en net als er geen pen bij de hand is. En deze keer, mijn gedachten zijn hoe paarden sneller zullen worden, en wie weet of ik ze opnieuw zal herinneren, ergens in mijn kantoor, om ze voor eeuwig te repareren, en nu herinner ik me iets anders… Ik herinnerde me en begon te zoeken in het tempo dat u nodig hebt, omdat de markt sluit en voordat ik deze niet kan bezoeken vanwege het werk waar ik angstig en nauwgezet mee bezig ben. Ik kijk, de eerste Georgiër staat achter de toonbank, voor hem staat een vat en het opschrift erop: “levende vis!” Ik ga naar hem toe en vraag. Onze stad is klein en in verband met professionele activiteiten ken ik bijna elke inwoner bij naam en achternaam. Kortom, ik spreek hem bij naam aan.

      – Hallo, Genatsvale! Ik begroette hem.

      – Cabaret Jeba, broer! antwoordde hij vreugdevol.

      – Wat, verkoopt u levende vis?

      – ja – met tegenzin antwoordde hij. Waarom met tegenzin? En omdat hij mijn rivaal is, plaagt hij constant mijn vrouw. Ik keek in het vat en vroeg.

      – En wat zwemt ze met je buik naar de top?

      – Stil, nauwgezet. waarschuwde hij. – Je ziet het niet, ze slaapt. Een tijd later, een dag lang, racete hij als een saiga in de bergen, in water in een vat. Ja?

      – ja?! – Ik keek dichter in de loop en trok mijn hoofd scherp terug op de achterkant. – Fuuu!! Waarom stinkt ze zo naar je??

      – Ben je dom?? Wanneer slaap je, wat beheers je zelf?? Ga, doe geen moeite om te werken. De hele klant was bang, zijn domme vraag en ook een intellectueel?! Wah wah, kom van hier … – Givi, die haast had om zich terug te trekken, ging door met achtervolgen.

      Ik ga verder: de tweede Georgiër staat, verkoopt de abrikoos. Niemand anders, iedereen is al opgerold.

      – Hoeveel abrikoos? Vraag ik.

      – Vijftien roebel, een kilogram! antwoordde hij.

      – Luister, ben je nieuw? Ik heb je nog niet eerder gezien. Vroeg ik.

      – Ik ben Givi broer, gisteren verhuisd.

      – En ik ben een dokter, zie je het ziekenhuis? Ik werk daar. Dichtbij de markt.

      – Ik snap het.

      – Luister, ik heb maar twintig roebel. Weeg twintig, alsjeblieft.

      – Hé, shit, je ziet het niet, er blijft nog een kilogram over. Neem het allemaal.

      – Ja, ik heb haast om snel met mijn samenwonende te werken, als ik naar huis ren, ben ik te laat voor het bezoek. Verkopen tegen twintig? Alstublieft. Help me en ik help je later op de een of andere manier.

      – Nat!! – snijd de tweede Georgiër af. – Wat weeg ik twintig tebe, en waar de rest waar? Er wordt een kilogram genomen en een halve kilogram is netto. Een stel… wat, zal ik mezelf opeten? Wat ben ik, ezel? Ga hersenen niet neuken. Ga, doe geen moeite… Uryuk, Uryuk! Verse vette abrikoos!!! – Hij merkte de dokter niet op en begon Georgiërs tegen een lege markt te schreeuwen. De dokter stond op en zei voor vertrek.

      – Welnu. Je komt naar mijn ziekenhuis. “En ik, de trieste arts, liep weg en herinnerde me alles.” – Grijp jezelf, gierig…

      En zeker. De volgende dag at deze tweede Georgiër, die de laatste kilo abrikozen niet had verkocht, hem ongewassen en werd hij vergiftigd. Hij kwam naar me toe – een arts zonder vaste verblijfplaats, huurde een kamer in deze stad en ik behaalde een doktersdiploma in de passage van Moskou onder de naam “Okhotny Ryad”. Maar het feit dat we dakloze artsen zijn, is waar. Waar een epidemie heerst, wonen we daar, waar oorlog ook is waar ik daar wil werken, omdat ik een doorgewinterde nakomeling van het wereldse leven ben! Dus ik kwam hier in de provincie voor een mager salaris. En certificering is niet gecontroleerd. Wie hier komt, en kennis op internet van roeien, wees gewoon niet lui, vooral het principe van overleg helpt. Overal is er een ondergeschikte die deze hond heeft opgegeten en zich op het pensioen voorbereidt. Ze beslissen dan het belangrijkste… Over het algemeen heeft deze tweede Georgiër me vastgespeld en me wakker gemaakt met een klop op de deur, na een stormachtig dakloos weekend.

      – Kom binnen, ga zitten!! – zonder mijn ogen op te heffen, stelde ik voor. – Waarover klaag je?

      – eh, dokter, de maag is gezwollen, het doet pijn. Ja?

      – Strip tot de taille. – Ik begreep en ontdekte wie er naar mij toe kwam, maar gaf geen mening. Hij benaderde hem als een vreemdeling en luisterde naar zijn harige buik.

      Iets gorgelde en zoemde in de hooglander.

      – Mdaaaa … – Ik trok, dacht, kronkelend gezicht en zei. Hé schat, wat heb je gegeten?

      – Uryuk. Waarschijnlijk vergeten te wassen. – de Georgiërs schreeuwden het uit van de pijn.

      – Weet je, abrikoos heeft eigenlijk niets te maken. Je hebt diathese.

      – wat?

      – Over het algemeen ben je zwanger.

      – Tee wat?? hij explodeerde. – Wat is er zo zwanger???? Hé, ty dokter tante, gisteren ken ik je!! Je neemt wraak!!!

      – Nee, wat ben jij. Alle symptomen komen samen in één diagnose, zwangerschap.

      – Wat is een ander symptoom, zwangerschap?! Hey wah wah, ga jij maar. Ik ga nog een dokter. Je neemt wraak op me voor abrikoos. – en, trots opspringend, weggelopen. Ik giechelde en giechelde kwaadaardig tegen mezelf, en pakte de telefoon, draaide het nummer van de tweede kliniek.

      – Alle, Seryoga. Gele sneeuw? – hij is ook een zwerver, maar hij studeerde aan de openbare bibliotheek van St. Petersburg en wist meer dan ik, hoe meer hij, anders dan ik, in de operatiekamer woonde, naast de “nachtopvang” en kelders, waar hij graag domme vragen stelde. Chukchi, tenslotte, in Afrika, Chukchi. En daarom bekleedt hij de functie van hoofd van de therapeutische afdeling en, net als ik, een therapeut. – Hé, Seryoga, Gomiashvili komt nu naar je toe, met darmvergiftiging. Zeg hem dat hij zwanger is.

      – Weet je het zeker?

      – Wat maakt het voor u uit, zeg dat!

      – oké

      – Help, anders werden deze abrikozen gevangen in ons Rusland, we worden helemaal niet als artsen beschouwd voor mensen…

      – Hé, ik zal het doen, man. – En klaar.

      Er is een tweede Georgiër op de markt, verdrietig, verdrietig en huilend. Een derde Georgiër komt naar hem toe, klein en schudt een stapel kaarten die zijn neus strompelt.

      – Hé Givi, wat is er zo triest?? Laten we ter zake gaan met spelen?!

      – Hey wah wah, laat me met rust, ja!! Zie je maag? Er is al genoeg gespeeld. Vader, je zult snel zijn.

      – Eeeeeee?! – de derde Georgiër struikelde en keek naar zijn oom…

      let op dertiende

      Sorry, graag bestand op xxxx…

      En het was die ijzige winter, vóór de verjaardag van St. Petersburg, aan de vooravond van het feest van St. Nicolaas de Wonderwerker, de bewaarder van alle zwervers en daklozen, en het was zo dat alle orthodoxen zich op de kerk voorbereidden, en welke gedachten zij met zich mee hadden. Ik kon mezelf niet spenen van de godin van Lenin, met wie de regerende partij al mijn jeugd en jeugd worstelde, en toen voltooide ik school, dus perestroika, en wat voor soort, en de goden werden herbouwd van Lenin tot Jezus, je wilt Jehovah, en je wilt Allah, Krsna, Zal ik doen, ik zal niet… Om te kiezen welke je leuk vindt of leuk vindt! En zelfs de communisten, die de waarheid hebben dat er geen God is, begonnen elk in hun eigen geloof