DE JOUWER. Humoristyske wierheid. СтаВл Зосимов Премудрословски

umoristyske wierheid

      StaVl Zosimov Premudroslovsky

      © StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

      ISBN 978-5-0050-9032-4

      Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

      EARSTE seizoen

      EARSTE notysje

      god fluit

      Nei’t ik oan myn mem skreau: «Kom ieltsje, hallo mem!», Rûn ik yn ’e rjochting fan myn hongerige studintehûs en tocht:

      – Wat is it ferskil tusken Russen en Amerikanen en Europeanen?

      – En troch it feit dat se logysk libje en tinke, binne wy abstrakt. – Ik antwurde mysels en gie troch. Ik woe drinke – skimerich en bite. Ik gean, dus ik gean troch de steegje yn ’e fierte fan’ e betonnen tegels fan in yndustriële ûndernimming. Ik sjoch dat it tsjuster wurdt. Ik hear dat oan ’e oare kant fan it hek immen in rêstige, mar trochstekkende, net yn steat fluit. Ik antwurde itselde. Ik sjoch dat in ierdappelsak fljocht fan iets oan ’e oare kant fan it hek, ek fol mei iets op my. Ik bounze, en de tas oanrekke it fuortgean fan in hûn fan in ûnbekend ras, links net lang foar my. Ik gong nei him ta, ûndersocht him benijd, en, net fertocht of tinke oer neat, losmeitsje him, en dêr …, dêr?! Dêr waard hy strak ynpakt, sels yndrukt mei smookte worst. Sûnder nei te tinken oer wat, luts ik der ien út, pakte de tas troch de appel fan Adam en smiet it oer myn skouders, en fersnelde ik mei de snelheid fan ’e Ferrari nei myn hostel, en die ûnferjitlike worststok ûnderweis.

      Ik woe fuortendaliks studearje en libje.

      Wat barde doe?! Kuzya. Lee: hy is in fluit, hy is in ierdappelsak gooier, hy is ek in boorling fan Syktyvkar en kaam by syn freon en kollega: in lânseigen fan ’e Aldyrbaguy-kleau, de pleats’ Jou my te iten», waans rol ik yn finzenskip spile en gjin Russysk sprekt.

      – Wêr is de tas? Frege Kuzya.

      – En do smietst har? – Hebrieusk kameraad antwurde de fraach.

      – En do fluitst?

      – En jo..??

      Dan komt in stomme slach. Mar earlik, de saus wie bitter-dun en lekker…

      P.S.: Wy ferkochten de flier fan ’e tas oan’ e famylje en waarden oerstreamd mei in see fan swil en dwaasheid… De sesje krige in klap…

      TWEEDE noat

      Pig-showdown

      De oare deis, foar it net oerjaan fan ’e sesje, namen se my mei yn’ e rigen fan ’e legermacht fan’ e Sovjet-Uny, dat is yn it leger. Dêr, yn in moanne, fergeat ik alles wat ik studearre yn bernedeiferbliuwen, in beukerskoalle, yn ’e middelbere skoalle en yn twa beropsskoallen mei it getal: sânhûndert acht tûzen njoggenhûndert trije en fjirtich-fjouwerentweintichhûndertste, dy’t links fan’ e laan wie fan ’e baard nei it kale plak, wêr metro.

      Wy stean, dus wy binne hast op plicht by de yngong fan ’e militêre ienheid en smoke sigaretten by de yngong. Doe wie d’r in krisis yn ús rêstleaze lân. De tiid wie hurd, sigaretten trije pakjes in moanne. En ús diel leit neist de kollektive pleats «Bull uier» en dit is wier. Dat wy stean en smoke, en Baba Yaga piipet út efter in beam. Wier, har namme wie Jadwiga. No. – wy tinke, – in âld chick en, nettsjinsteande, dreame wy oer struiken mei brommers. En se gûlt, ûnderbrekt ús gedachten. Se is dôf en blyn.

      – Oh, soldaten, reagearje, awww?!

      – B, gek, wat skreau jo, âlde? Wy binne achthûndert en twa sintimeter fan jo ôf?! Efter it hek!!

      – As?

      – Bes! – antwurde de amtner wer. – Wat hawwe jo nedich, sizze, of gean wortelkoal?

      – Me, seit de heul âlde beppe. – jo moatte te keap gean, – en glimke, – in bytsje pig, Boryusenka. Ik sil moonshine op ’e tafel sette, sels it my jaan.

      – Wat is d’r no mei dy? Ik frege, in man dy’t bargen seach allinich yn ’e dierentún, mar om ien of oare reden wurde se seekoeien neamd.

      – As?

      – Dras!! Wat brocht mei jo?? Ik werhelle yn in stim.

      – Ik sil jo wat pork jaan … – sûnder myn fraach te hearren of net te begripen, antwurde de âlde.

      – Se fleane ûnderweis agrarysk guffeleftich.. – Ik stelde foar, foar myn kameraden.

      – En wêr wennest? – frege in freon

      – En jo komme nei it doarp en freegje Yadu, ús strjitten binne stomme.

      – Wat? Arseen, of wat? Ik skreaude yn har ear, lykas yn in mikrofoan.

      – Nee, leave! Hehe.. Freegje Yad Vigu!!

      – En wannear moat ik komme? – frege de kammeraat.

      – En yn it wykein, middeis! Ik sil him net gewoan fiede. – antwurde de beppe en gong om stekelige griene boskjes te sammeljen.

      Ta beslút frege ik in kollega.

      – Kameraad, hawwe jo bargen slachte?

      – Fansels. Ik wenne yn in kollektive pleatsstêd.

      Snein is oankaam. Wy ûntsnapten yn in AWOL troch de fierste hoeke fan it hek. Wy berikten it doarp sûnder problemen en it wie net lestich foar har hut te finen, foaral om’t d’r mar fiif huzen yn it doarp wiene, en in hostel mei migrantenarbeiders, sawmills. Kom betsjut foar har. En sy en breakrummels, en sâlt, en sels de goofer fûn. Wy ieten natuerlik iten en dronken mear.

      – No, âlde frou? – kamerade begon. – wêr is it pig?

      – Ja, hy is in pig, leafste yn ’e skuorre. antwurde se en gie de keamer yn. Hy nimt in bondel fan in heale meter út. It falt út en lûkt in swurd út ’e fyfde ieu f.Kr., blykber út’ e âldens fan. Rustich, roestich en handoek ynpakt yn elektryske tape.

      – Hjir, soannen, dit is myn lette Joseph, werom yn ’e Earste Wrâldkriich Grant. Doe’t hy by in fleisfabryk wie, besette hy elkenien: sels kij en kip.

      Ik fielde my ûnrêstich om nei har Stakhanovsky, transparante blik te sjen. In freon naam it mes út ’e hannen fan’ e mêtresse…

      – Kom, fertel my. – Wêr flokte it, A?

      Se draait ús yn ’e skuorre.

      – Dêr, – seit, – Myn leafste Borusenka.

      Earlik sjoch ik nei dizze Borusenka en myn eagen lizze efter myn earen.

      Syn koraal waard fan boarden ôfsketten mei slitsen twa foar trije. En fan ’e kloftslúten hinget de plooien en de roede yn elastyk. Blykber is dit de piglet Boryushishche de helte fan it libben en lige net.

      – Och, myn leave, ik sil nei de hut gean. – gûlde beppe, bedekte syn toskleaze mûle mei de hoeken fan in sjaal. – En jo binne foarsichtiger mei de boryusenka. Ik bin de iennichste út myn sibben. D’r is gjinien oars, ik fersoargje him fanôf berte. Goeie, myn jachtende fee. Yyyyyyy!! – de âlde frou gûlde en stoppe fuortendaliks yn ien foel sûkeljen, en feroare har stim fan pittich nei bas. – En ferjit net, feinten, ik haw it te keap…

      – Alles sil skrieme, beppe!!! – Kammeraat oanmoedige en kearde my ta. – En jo, myn freon, help my út, iepen de poarte.

      Ik stapte stealthily om en draaide de draaitafel, de poarte grommele, en it pig koe net iens syn ear ferpleatse. Kicks bastert. No, myn freon waard net direkt betize, en mei al syn macht, hoe’t hy in pig yn in nikkel snijde, heal deagde en klom. In nikkel, de grutte fan in plaat. Nei in pear sekonden iepene it pig syn rjochter each, en dan de linker. Doe folge in gûle, en in «mammoet» mei de namme Fighting sprong op syn hoeven dy’t út syn mage stieken, syn skonken waarden net waarnommen.

      Swijend mei beide eagen nei de dolk, dan rjochts de blauwe blonde learlingen yn ferskillende rjochtingen, draaide it pig syn blik nei de kammeraat. Nei’t se har eagen wer op it greep fan ’e dolk ferraste, ferhuze se mei in nikkel: omheech, nei ûnderen; omheech, omleech, ôfstimd seachende blik op in kameraad en rûkte fuort, safolle dat de heule korrel krekt yn in massa chips kromp. Frisse mest sprong fan ûnder syn