ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

Федератсияи Россия бо миллатҳои мароканскиҳо идора мекунанд, ки аксаран забони русиро намефаҳманд, балки шаҳрванд мебошанд ва он ба дӯкони савдо бо навиштаҷоти «Гей ШАУРМА БАРОИ ПУТИН ВА Трамп» буд. Чаро чунин ном буд, шояд тарҷумонҳо бо ҳазлу шӯхӣ буданд. Ронанда бо таппонча дар мошин истод ва ногаҳон?!

      Ман, шаҳрванди Федератсияи Русия, ки қонунро риоя мекунам, миллаташ рус ҳастам. Аз СССР, Ҷумҳурии Қазоқистон омадам, он ҷо онҳо тамоми кӯдакии маро латукӯб карданд, зеро ман танҳо рус будам. Аммо, вақте ки ман ба воя расидам, ман аллакай онҳоро латукӯб кардам. Аммо ин як ҳикояи дигар аст ва ҳоло ба қитъа бармегардам: ман, як шаҳрванди ғайри қонуни Федератсияи Россия, аз рӯи миллат – рус, маҳбуси фахрӣ, майори ФСБ, нафақахӯр, маъюбон ва ҳамаи инҳо дар якҷоягӣ, алахусус, зеро ман ҳамаашро дар ғоиб медонистам ва на он ҷое ки ӯ набуд, ногаҳон аз ғуруби бераҳм аз дӯкони ҳамсоя бедор шуд ва аниқтараш, ман метавонистам ҳуҷраи пӯшида, шабона, чаҳорчӯбаи атрофи ман ва шифтро дар боло ҳис кунам. Ман ҳама чизро ҳис мекардам ва дар хотир надорам ё намефаҳмам, ки ман куҷостам?! Деворҳо фикри маро мисли ин вайрон карданд. Ман қарор додам, ки ба «саҳнаи хурд», ки дар он ҷо пеш нишаста будам, пойҳоям ба сӯрохиҳо афтиданд ва ҳама чиз монанди халиҷе. Ман фарёд задам ва бедор шудам, бо хуруҷи босуръат, орзуи духтари генерал, сержант рафиқ ва ронандаи нимрӯза. Вай метарсид ва ҳатто мисли ҷипси дурахшида, сандуқашро мезад, вале дарҳол вазъро қадр мекард, аммо ба арвоҳ бовар намекард. Ман, на ба маҳорат, лаънатро барои кӯмак мегуфтам ва кӯшиш мекардам, ки ҳадди аққал сӯрохиеро дар атрофи яке аз деворҳо партоям, аммо меҳнати ман бефоида буд ва хуршед ҳам намонд.

      Ва он вақт, дар паҳлӯи ҳоҷатхона, як ронандаи аробакаш, сержант аллакай ба тақвият даъват карда буд ва ду нафар, ки ғизои арабиро аз хамир ва мурғ намедиданд, гурбаҳо ва сагҳо бе чизе харида буданд, аллакай ба кӯмаки ҳамкасбон ва ҳамкасбонаш давида буданд.

      Ман овозҳоро дар паҳлӯи дӯкон шунидам, аммо ин ба паст шудани дарди овезон мусоидат накард.

      – Ин ҷо кист? – яке аз онҳо пурсид.

      – Ана ман ҳастам ва ту кистӣ? – пурсидам ман.

      – Ман? акнун медонед…

      – Қалъаро шикастед!! – Ман аз дигаре пурсидам ва ин корро бо баррелҳои милтиқи ҳамла душвор набуд. Дарвоза боз шуд. Дар назди ман се ноболиғи ҳайратангез меистоданд, ки яке аз онҳо, ба ғайр аз чашмони онҳо либоси ба мисоли полис монандро дошт. Баъд онҳо маро ба назди милисаи наздиктарин бурданд ва хуруҷи ҳоҷатхона ҳеҷ гоҳ хомӯш нашуд.

      Нозирон муддати тӯлонӣ андеша мекарданд, ки сабаби гузориш дар боздоштро чӣ гуна шарҳ диҳанд. Ва ба таври зерин изҳор дошт:

      «… Ҳангоми кӯшиши таркиби ҳоҷатхонаи биологӣ аз дарун, аз адолат бо қулф, аз берун пинҳоншуда боздошт шуд.»

      Ҳама хурсандӣ мекарданд, хусусан аз он лаҳзае, ки маҳбуси қаблӣ, ки маҷбур шуд ягон дафтарро тоза кунад, кӯшиш кард, ки гурезад ва дар миёни ҷамоати шифти тиреза ва қабурғаҳои барангезандаи решаи асри ҳаштуми асри 19 истод. Ба сӯхторхомӯшкунандагон