Fjällbacka. Camilla Lackberg

subtitle>Wydawnictwo Czarna OwcaWarszawa 2016

      Tytuł oryginału

      PREDIKANTEN

      Redakcja

      Grażyna Mastalerz

      Projekt okładki

      www.blacksheep-uk.com

      Zdjęcie na okładce

      www.shutterstock.com

      Adaptacja okładki

      Magda Kuc

      Korekta

      Maciej Korbasiński

      PREDIKANTEN © Camilla Läckberg 2004

      First published by Forum, Sweden

      Published by arrangement with Nordin Agency AB, Sweden.

      Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Czarna Owca, 2016

      Wydanie IV

      Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejszy plik jest objęty ochroną prawa autorskiego i zabezpieczony znakiem wodnym (watermark).

      Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku. Rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci bez zgody właściciela praw jest zabronione.

      ISBN 978-83-8015-477-3

      Wydawnictwo Czarna Owca Sp. z o.o.

      ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawa

      www.czarnaowca.pl

      Redakcja: tel. [phone]; e-mail: [email protected]

      Dział handlowy: tel. [phone]; e-mail: [email protected]

      Księgarnia i sklep internetowy: tel. [phone]; e-mail: [email protected]

      Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

      [1]

      Dla Mickego

      [2]

      Dzień zaczął się całkiem obiecująco. Obudził się wcześnie, gdy wszyscy jeszcze spali. Ubrał się cichutko i niezauważony przez nikogo wymknął się z domu, zabierając ze sobą hełm rycerski i drewniany miecz. Wymachiwał nim radośnie, przebiegając stumetrowy odcinek od domu do Wąwozu Królewskiego. Na chwilę przystanął i z pewną obawą spojrzał w głąb skalnej szczeliny. Miała tylko dwa metry szerokości. Jej ściany wznosiły się na wysokość około dziesięciu metrów ku niebu, na którym słońce właśnie rozpoczęło wędrówkę. Nad środkowym odcinkiem zwisały trzy wielkie bloki skalne. Wrażenie było niesamowite. Dla sześciolatka Wąwóz Królewski miał wręcz magiczną siłę przyciągania. Nie osłabiała jej wcale świadomość, że to miejsce zakazane.

      Nazwa wąwozu wzięła się od wizyty króla Oskara II we Fjällbace pod koniec dziewiętnastego wieku. Chłopiec nie miał o tym pojęcia. Zresztą mało go to obchodziło, kiedy skradał się wśród cieni z wycelowanym do ataku drewnianym mieczem. Wiedział za to, bo opowiadał mu tata, że w Wąwozie Królewskim kręcono sceny z Diabelskiej Czeluści do filmu o Ronji, córce zbójnika. Widział ten film i kiedy Mattis, herszt zbójców, przejeżdżał przez wąwóz, poczuł jeszcze mocniejsze łaskotanie w żołądku. Czasami bawił się tutaj w zbójców, ale dzisiaj był rycerzem Okrągłego Stołu z dużej kolorowej książki, którą dostał od babci na urodziny.

      Stąpając ostrożnie po głazach pokrywających dno wąwozu, skradał się z wyciągniętym mieczem i szykował do ataku na wielkiego, zionącego ogniem smoka. Promienie słońca nie docierały tak głęboko. Było chłodno i mroczno. W sam raz dla smoków. Zaraz zada smokowi cios w szyję. Tryśnie krew i po długim, śmiertelnym boju potwór padnie u jego stóp.

      Kątem oka zobaczył coś, co zwróciło jego uwagę. Zza sporego głazu wystawał kawałek czerwonego materiału. Ciekawość zwyciężyła. Smok poczeka, może jest tam jakiś skarb. Wskoczył na głaz i spojrzał w dół. Zachwiał się i mało brakowało, a poleciałby do tyłu, ale zamachał rękami i odzyskał równowagę. Później nie przyznawał się, że się przestraszył, ale prawda była taka, że bał się jak nigdy w całym swoim sześcioletnim życiu. Za głazem czaiła się jakaś pani. Wytrzeszczała na niego oczy. Leżała na wznak. W pierwszym odruchu chciał uciec, żeby go nie złapała. Mogła się domyślić, że nie wolno mu bawić się w wąwozie. Zacznie wypytywać, gdzie mieszka, i zaprowadzi do domu, a mama i tata będą się gniewać i wypominać: ile razy mówili, że nie wolno chodzić do Wąwozu Królewskiego bez opieki dorosłych?

      Dziwne, ale pani się nie poruszyła. W dodatku była bez ubrania. Na chwilę się zawstydził, że gapi się na gołą panią. To, co wziął za czerwony materiał, okazało się torebką. Leżała obok, ale żadnego ubrania nie mógł się dopatrzyć. Dziwne, że leży taka goła. Przecież jest zimno.

      Nagle uderzyła go straszna myśl. Może ta pani nie żyje?! Nie potrafił sobie inaczej wyjaśnić, dlaczego leży bez najmniejszego ruchu. Kiedy to do niego dotarło, zeskoczył z głazu i zaczął się wycofywać w kierunku wylotu wąwozu. Odwrócił się dopiero, gdy od nieżywej pani dzieliło go kilka metrów. Pobiegł do domu najprędzej, jak potrafił. I wcale się nie przejmował, że będą na niego krzyczeć.

      Prześcieradła kleiły się do spoconego ciała. Erika przewracała się w łóżku, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. Jasna letnia noc nie ułatwiała zaśnięcia. Erika po raz nie wiadomo który notowała w pamięci, że trzeba kupić ciemne zasłony i zawiesić je w sypialni, a raczej skłonić do tego Patrika.

      Ależ ją złościło jego pełne zadowolenia sapanie. Jak śmie tak sobie pochrapywać, kiedy ona kolejną noc nie może spać? Przecież to także jego dziecko. Mógłby solidarnie czuwać razem z nią. Szturchnęła go lekko, licząc, że się obudzi. Nawet nie drgnął. Szturchnęła trochę mocniej. Chrząknął, naciągnął kołdrę i odwrócił się do niej plecami.

      Erika westchnęła. Położyła się na wznak, skrzyżowała ręce na piersi i wbiła wzrok w sufit. Brzuch wznosił się przed nią jak wielki globus. Próbowała wyobrazić sobie maleństwo. Jak pływa w wodach płodowych, może ssie kciuk. Ciągle jednak wszystko wydawało jej się nierealne. Już ósmy miesiąc, a ona wciąż nie może pojąć, że nosi w sobie dziecko. Niedługo to dziecko stanie się aż nadto rzeczywiste. Erika raz tęskniła za tą chwilą, innym razem truchlała ze strachu. Nie umiała wybiec w przyszłość poza moment porodu. Tak samo jak nie potrafiła uwolnić się od myśli, że nie może spać na brzuchu. Spojrzała na świecące wskazówki budzika. Czwarta czterdzieści dwie. Może zapalić lampę, poczytać chwilę?

      Po przeszło trzech godzinach czytania kiepskiego kryminału miała właśnie zwlec się z łóżka, kiedy zadzwonił telefon. Odruchowo podała słuchawkę Patrikowi.

      – Halo, mówi Patrik – wymamrotał zaspanym głosem. – Jasne, o cholera, tak, będę za kwadrans. Do zobaczenia na miejscu. – Odłożył słuchawkę. – Wezwanie. Muszę lecieć.

      – Przecież masz urlop. Nie mógłby tego wziąć ktoś inny? – Erika była świadoma, że w jej głosie słychać narzekanie, ale nieprzespana noc nie poprawiła jej humoru.

      – Chodzi o morderstwo. Mellberg już jedzie na miejsce i chce, żebym też przyjechał.

      – Morderstwo? Gdzie?

      – U nas, we Fjällbace. Jakiś chłopczyk znalazł ciało kobiety w Wąwozie Królewskim.

      Patrik ubrał się pośpiesznie. Przyszło mu to tym łatwiej, że był środek lata i wystarczyło narzucić coś lekkiego. Miał już pędzić, ale ukląkł jeszcze na łóżku i pocałował Erikę w brzuch, w miejsce, które kiedyś, jak pamiętał, było jej pępkiem.

      – No to pa, dzidzia. Bądź grzeczna dla mamusi, niedługo wrócę.

      Jeszcze szybki całus w policzek i wybiegł pośpiesznie. Erika z westchnieniem wygrzebała się z łóżka i narzuciła na siebie ciuch rozmiarów