Ключ, які нічога не адмыкае (зборнік). Генадзь Аўласенка

мяне! – аднекуль здалёк, нібыта ў сне, пачуў Васіль. І нібыта ў сне вусны ягоныя дакрануліся да гарачых яе вуснаў. І ў гэты самы час дзесьці зусім блізка і зусім нечакана пачуўся гучны сабачы брэх. І чары скончыліся.

      Ашаломлены Васіль, адкінуты ўбок нечаканым штуршком, убачыў раптам перад сабой звычайную і да паўсмерці перапалоханую жанчыну. Скурчыўшыся ў камячок, яна запаўзла ў самы далёкі куток будана і пазірала адтуль на Васіля адчайным, зацкаваным позіркам.

      – Не аддавай мяне ім! – хутка і трывожна шапталі яе дрыготкія вусны. – Я прашу цябе, я цябе вельмі прашу! Не аддавай мяне ім!

      Нічога не разумеючы, Васіль тым не менш імгненна выскачыў з будана. І адразу ж убачыў сабак. Яны былі ўжо зусім побач, два вялізныя рудыя ганчакі.

      Убачыўшы чалавека, сабакі адразу ж спыніліся, але брахаць не перасталі.

      – Ану, цыц! – прыкрыкнуў на іх Васіль і ўхапіў з зямлі нейкі сукаваты дручок. – Пайшлі адсюль!

      Сабакі адскочылі крыху ўбок, змоўклі на імгненне, але зноў заліліся гучным брэхам.

      – Пайшлі адсюль! – што ёсць моцы закрычаў Васіль, спалохана размахваючы кіем. – Каму сказаў! І тут ён зразумеў… дайшло, нарэшце, што сабакі брэшуць зусім не на яго. Яны абрэхвалі будан…

      Вось адзін з ганчакоў зрабіў шырокі паўкруг і паспрабаваў прабіцца да будана з процілеглага боку, але Васіль быў напагатове.

      – Пайшоў ты! – злаўчыўшыся, ён так перацягнуў ганчака па спіне, што той адразу ж адскочыў з гучным скавытаннем. Але другі ганчак 51 у той жа час імкліва рвануўся наперад, і Васіль ледзь-ледзь паспеў загарадзіць яму дарогу. «Гэтак доўга не вытрымаю! – цяжка дыхаючы, падумаў Васіль. – Пашалелі яны, ці што?!»

      – Валдай! Гром! Фу! – пачуўся аднекуль гучны ўпэўнены голас. – Ану, да мяне!

      Васіль азірнуўся. З лесу павольна выходзілі двое мужчын, у руках у іх былі паляўнічыя стрэльбы. Убачыўшы Васіля, мужчыны спыніліся і адразу ж закінулі стрэльбы за плечы. «Браканьеры! – падумаў Васіль. – А можа, і яшчэ горш…»

      Мужчыны між тым падышлі бліжэй. Пярэдні, з барадой, ухапіў сабак за ашыйнікі і хутка, з дапамогай таварыша, накінуў на іх павадкі. Потым, перадаўшы павадкі сябру, барадач падышоў да Васіля.

      – Вы ўжо выбачайце нас, калі ласка! – сказаў ён, усміхаючыся Васілю шырокай адкрытай усмешкай. – Не ведаю, што з імі сталася. Ніколі такога не было, каб на чалавека кідаліся. Курыце? – Барадач выцягнуў з кішэні крыху пакамечаны пачак цыгарэт.

      – Не куру! – адказаў Васіль, усё яшчэ трымаючы ў руцэ кій і адчуваючы сябе неяк няёмка, у першую чаргу з-за таго, што быў распрануты.

      – І правільна робіце! – адобрыў барадач і закурыў сам. – Я вось таксама ўсё збіраюся кінуць. І ніяк не магу. А вы па грыбы хадзілі? І ён хуценька зірнуў на Васілёў кошык.

      – Няма грыбоў! – Васіль па-ранейшаму адчуваў сябе даволі няёмка, але першае пачуццё разгубленасці ўжо прайшло. Ён адкінуў кій убок і дадаў: – Вось вырашыў крыху адпачыць. Горача вельмі.

      – Горача, – згадзіўся барадач. – Дождж трэба! Ён перахапіў насцярожаны