Բանաստեղծություններ. Ռափայել Պատկանյան

շըքեղարվեստ տարածե` հայ ազգի մեջ,

      Բայց բընությամբ միշտ հեռացուր նորա մեջեն կրոնի վեճ.

      Քեզ ի՞նչ շահ է, թե դու կասես` հոգին բըխել է հորից,

      Կամ թե որդին հոգվով սրբով անսերմ ծընունդ է մորից…

      Թող, սիրելի, այդ խընդիրքը, աչքըդ դարձուր դեպ հարավ,

      Բյուր-բյուր հոգիք դու կըտեսնես կորած դորա պատճառով,

      Բայց մինչ այսօր այդ խընդիրքը մընացել է անվըճիռ,

      Թույլ խելքո՞վըդ աշխատում ես քակել անքակ այդ կընճիռ:

      Սիրե՛ ազգըդ ոչ լոկ խոսքով, սիրե ինչպես քու անձը,

      Նորա օգտին, թե պետք լինի, զոհե բոլոր քո գանձը.

      Մի խնայիլ կյանքըդ անգամ, արյունըդ բեր նորան զոհ.

      Ոչ այն հուսով, որ քու ազգը իսկույն լինի քեզնից գոհ:

      Իստակ սերը չի պահանջում ամենևին տըրիտուր,

      Թե տվածը ետ առնվի` դորան կասեն առուտուր.

      Բայց վայ նոցա, որք անըզգա են յուր ազգի վիճակին,

      Հազար անեծք նոցա վերա, էրնեկ շան պես սատակին:

      Թե դու հայ ես` գիտե՞ս արդյոք` ով էր ազգիդ նախահայր,

      Ո՞րտեղ, ո՞ր կողմ նա ընտրել էր ազգիս համար հայ աշխարհ.

      Քանի՞ տարի անկախ մընաց հայը օտար ազգերից,

      Ի՞նչ էր պատճառ, որ նա ընկավ իր առաջվա փառքերից:

      Ո՞ւր ցըրվեցավ քու խեղճ հայը, ունի՞ այժըմ օգնական,

      Կա՞ մի հընար, միջոց կամ հույս սորա կրկին նորոգման,

      Թե կա հընար` դու պատրա՞ստ ես անձըդ ազգիդ զոհ անել,

      Խիստ կըտըտանք, սաստիկ տանջանք, սով ու ծարավ միշտ տանել:

      Դու պատրա՞ստ ես թողնել կայքըդ, ծնողք, եղբարք սիրական,

      Սիրելվույդ տեղ կըրծքիդ սեղմել միշտ մահառիթ հըրացան.

      Դու պատրա՞ստ ես անվախ երթալ թշնամիի սուրի դեմ,

      Սարսափելի մահըդ տեսնել դու կարո՞ղ ես ծաղրադեմ:

      Այդ ժամանակ քեզ Հայ կասեմ…

      Բայց թե փորըդ տոլմաներից կամ փըլավից տըռաքի,

      Հավատացի՛ր, ուտելովդ օգուտ չես բերիլ ազգի:

      ԱՐԱՔՍԻ ԱՐՏԱՍՈՒՔԸ

Նվեր Գևորգ Քանանյանին

      Մայր Արաքսի ափերով

      Քայլամոլոր գընում եմ,

      Հին-հին դարուց հիշատակ

      Ալյաց մեջը պըտրում եմ:

      Բայց նոքա միշտ հեղհեղուկ,

      Պըղտոր ջրով եզերքին

      Դարիվ-դարիվ խփելով

      Փախչում էին լալագին:

      – «Արա՛քս, ինչո՞ւ ձկանց հետ

      Պար չես բռնում մանկական,

      Դու դեռ ծովը չի հասած

      Սըգավոր ես ինձ նըման:

      Ինչո՞ւ արցունք ցայտում են

      Քո սեգ, հըպարտ աչերից,

      Ինչո՞ւ արագ փախչում ես

      Այդ հարազատ ափերից:

      Մի՛ պըղտորիլ հատակըդ,

      Հանդարտ հոսե խայտալով,

      Մանկությունը քու կարճ է,

      Շուտ կը հասնիս դեպի ծով:

      Վարդի թըփեր թող բըսնին

      Քու հյուրընկալ ափի մոտ,

      Սոխակները նոցա մեջ

      Երգեն մինչև առավոտ:

      Մըշտադալար ուռիներ

      Սառ ծոցի մեջ քու ջըրին

      Ճկուն ոստըն ու տերև

      Թող թաց անեն տապ օրին:

      Ափերիդ մոտ երգելու

      Հովիվք թող գան համարձակ, —

      Գառն ու ուլը քու վըճիտ

      Ջուրը մըտնին միշտ արձակ»:

      Մեջքը ուռցուց Արաքսը,

      Փրփուր հանեց իր տակից,

      Ամպի նման գոռալով

      Էսպես խոսեց հատակից.

      – Խիզա՛խ,