Ejderhanın Saati / Kahraman Conan. Robert E. Howard

duymak garip.” diye mırıldandı yanındaki ses.

      Kral kaşlarını çattı.

      “Sıradan bir adamdan asla korkmam, sen de gayet iyi biliyorsun. Ama Valkia’da yıkılan kayalıkları gördüğüm zaman, hayata döndürdüğümüz bu adamın basit bir şarlatan olmadığını anladım. Onun gücünden korkuyorum çünkü daha neler yapabileceğini tahmin edemiyorum. Ancak gücünün, ondan çaldığım uğursuz şeyle bir şekilde bağlantısı var. Sonuçta onu hayata döndüren oydu, büyülerinin kaynağı da o olabilir.”

      “O şeyi çok iyi saklamış; bir köleye, gizlice onu nereye sakladığını bulması için emir verdim. Altın bir sandığın içine koyduğunu görmüş ve sandığın nerede olduğunu da biliyor. Yine de ben olsam onu çalmaya cesaret edemezdim çünkü siyah lotus uykusundaki Xaltotun’un kendisi bile olmayabilir.”

      “Bence gücünün bütün sırrı o. Orastes, Xaltotun’u onunla hayata döndürdü. Eğer temkinli olmazsak onu kullanarak bizi kölesi yapacak. Yani sana söylediğim gibi o taşı al ve denize at. Karadan çok uzaklarda bir yerde yap ki fırtınalar ve dalgalarla tekrar kıyıya vurmasın. Karşılığını alacaksın.”

      “Ben de.” diye mırıldandı haydut. “Ben de size bir altından fazlasını borçluyum; size büyük bir şükran borçluyum. Hırsızlar da kıymet bilir ve minnettar olabilirler.”

      “Neyse ne, bana borçlusun işte.” diye cevap verdi Taraküs. “O şeyi denize attığın zaman ödemeni alacaksın.”

      “Kordava’dan demir alıp Zingara’ya doğru gideceğim.” diye söz verdi. “Bir daha da asla Argos’a gelmeyeceğim, bu cinayet konusu yüzünden…”

      “Neyse ne umurumda değil, geçti gitti. Burada, avluda bir at bekliyor seni. Çabuk, çabuk git!”

      Aralarından parlak, alev topuna benzer bir şey geçti. Conan sadece bir kısmını görebildi. Daha sonra haydut kafasına gözlerine kadar inen bol bir şapka taktı, pelerinin altına iyice gizlendi ve odadan çıktı. Arkasındaki kapı kapanınca Conan, damarlarında akan kanın yıkıcı öfkesiyle hareket etti. Öfkesini olabildiğince kontrol altında tutmaya çalışıyordu. Düşmanına bu kadar yakın olmak vahşi içgüdülerini kudurtuyor, bütün dikkatini bastırıyordu.

      Taraküs tam içerideki kapıdan çıkacaktı ki Conan, kilimlerin arasından kana susamış bir panter gibi odaya fırladı. Taraküs arkasını dönüp saldırganı fark edene kadar Conan onu çoktan bıçaklamıştı.

      Yara ölümcül değildi çünkü Conan bıçağı istediği gibi saplayamamıştı. Odaya birden atılınca perdelerden biri ayağına dolandı. Bıçak Taraküs’ün omzundan boynuna doğru girdi ve kral çığlık atmaya başladı.

      Conan’ın birden içeri atılması ve bıçaklanmanın etkisiyle Taraküs odanın gerisine savruldu, masanın üzerine doğru devrildi ve masadaki mumlar söndü. Conan’ın ani hareketi yüzünden ikisi de yere düşmüştü ve yerdeki perdeye dolanmış, kurtulmakla uğraşıyorlardı. Conan karanlıkta rastgele bıçak sallıyordu, Taraküs ise panikle bağırıyordu. Taraküs’e can havliyle bir enerji geldi, perdeyi yırttı. Karanlıkta tökezleye tökezleye korkuyla bağırıyordu:

      “Yardım edin! Muhafızlar! Arideus! Orastes, Orastes!”

      Conan da yerdeki perde yığını ve kırık masa parçalarından kendini kurtardı ve hiddetle ayağa kalktı. Gözünü kan bürümüş bir vaziyette küfürler ediyordu. Kafası biraz karışmıştı çünkü sarayda neyin nerede olduğunu hiç bilmiyordu. Taraküs’ün bağırışları karanlıkta hâlâ yankılanıyordu, acı acı haykırış sesleri geliyordu. Nemedyalı karanlıkta kaçmıştı ancak Conan ne tarafa gideceğini bilmiyordu. Kimmeryalının intikam ateşiyle parlayan ani saldırı girişimi başarısız olmuştu ve şimdi tabii eğer yapabilirse, kendisini saklaması gerekiyordu.

      1

      Altın tellerle dokunmuş kumaş. (ç.n.)