Biletsiz sərnişin. Ханимана Алибейли

yük,

      Üzərində ağ örtük.

      Qaynayır körpüdə iş,

      Dayanmır gediş-gəliş.

      Üzür dumanda sahil,

      Yelkənlər də elə bil

      İlişib gümüş tora,

      Vurnuxur bura, ora.

      Gəl, sən də bax limana,

      Bürünüb ağ dumana.

      Qar yağanda

      Ağ qar yağır başıma,

      Kirpiyimə, qaşıma.

      Kim qarda gəzər,

      Qar onu bəzər.

      Qar qonur hər ağaca,

      Ağarır həyət-baca.

      Qar yağa-yağa,

      Büründüm ağa.

      İndi başımı açım,

      Ağarsın qara saçım.

      Gəzim hər yanı,

      Bütün dünyanı!

      Çağırdı bacım Gözəl:

      – Şaxta baba, evə gəl.

      Meşələrin səsi

      Ağacların öz səsi var,

      Pəstdən və zil nəğməsi var,

      Pəstən nəğmə gözəl olur,

      Hərdən gecə külək dolur

      Meşə adlı o mənzilə,

      Nəğmələri qalxır zilə.

      Dayan, yay!

      – Nə tez köçünü tutdun,

      Nə tez bizi unutdun?

      Gözlərində gur işıq,

      Biz səndən doymamışıq.

      Hanı o xoş çağların?..

      Yanında uşaqların

      Çimərdin çayda, göldə,

      Gəzərdin düzdə, çöldə.

      Toplayardıq çiçək, gül,

      Qal bizimlə sevin, gül!

      – Uşaqlar, darıxmayın,

      Bitdi fəsili yayın.

      Hər vaxtın var bir sonu.

      Əynində qızıl donu

      Ardınca şən qız gəlir,

      Bir gözəl payız gəlir.

      Gözəl ev-eşik

      Toplamışam çınqıl, daş,

      Torpaq da, gil də.

      Ev tikim yavaş-yavaş,

      Qumlu sahildə.

      Bu mənim otlaqlarım,

      Bu da it damı.

      Hardadır qonaqlarım?

      Qoy gəlsin hamı.

      Mənim yaşıl bağımda

      Danışaq, gülək.

      Səslənsin qulağımda

      Bir sərin külək.

      Dalğalar coşa-coşa

      Çalsın qaytağı.

      Oynayaq qoşa-qoşa

      Biz səhər çağı.

      Günəş düşüb eyvana,

      Gözəl ev-eşik…

      Burdan qaçmaz heç yana,

      Nə it, nə pişik.

      Gözəl ev-eşik.

      Külək və söyüd

      – Söyüd, gəldim öyrənim

      Mənimlə dost olursan?..

      – Yox, olmuram, sən mənim

      Saçlarımı yolursan.

      Sən çıxma, mən çıxaram

      Bir qız var Günay adlı,

      Evlərinin gülüdür.

      Bəlkə də zər qanadlı,

      Bir incə bülbülüdür.

      Gəldi qımıltı səsi,

      Yuxusundan ayılır.

      Səhərlər şən nəğməsi

      Ürəklərə yayılır.

      O, evdə nənəsinə

      Kömək edir hər işdə.

      Nənənin həvəsinə

      Kəsdi xəngəl, əriştə.

      Günayın otağına

      Qızıl günəş süzüldü.

      Onun al yanağına

      Kirpikləri düzüldü.

      Nənəsi dedi:

      – Bala, gün çıxıb, düşüb yola.

      Gündüzlər günə taysan,

      Gecələr nurlu aysan.

      Nağıldakı gözəl tək,

      Telinə düz gül, çiçək.

      Günə de ki, sən çıxma

      – Mən çıxaram.

      Aya de ki, sən çıxma

      – Mən çıxaram.

      Özü tapar

      Mən yuxuda gördüm gecə

      Cırtdan əjdahanı boğur.

      Mən yuxuda gördüm necə

      Üfüqlərdə günəş doğur.

      Dedi küpəgirən qarı:

      – Məni nağıllardan apar!

      Mən yüyürdüm evə sarı,

      Dedim yolu özü tapar.

      Aya baxın!

      Aya baxın, uzaqdan

      Elə bil ki, yemişdir.

      Qoy dərim onu tağdan,

      İriləşib dəymişdir.

      Ay göy, böyükdür barın,

      Tutmaz mənim zənbilim.

      Paylayım ulduzların

      Hərəsinə bir dilim.

      Sehrli nərdivan

      – Mindir məni, ay ana,

      Qaldırıcı krana.

      Oradan dırmaşaram

      Sehirli nərdivana.

      Hopp… Düz düşərəm aya,

      Hər tərəfim dağ, qaya.

      Ay daşları yığaram

      Sənubərə, Humaya.

      Qaranlıq düşər, axşam

      Hər tərəfdə yanar şam.

      Evimizə dönərəm

      Görsəm ki, darıxmışam.