Сайланма әсәрләр. 2 т. / Избранные произведения. Том 2. Нурислам Хасанов

күңеленә сеңдереп барды. Ахырдан:

      – Мин сезне аңладым, Рәсим Юлаевич, – диде, җаваплылыкны үз өстенә алырына ышандырып.

      Ишкәев, бүлмәдән чыгарга әзерләнгәндә, сәгатенә күз салды. Инде җиде тулып килә иде. Ул ишеккә таба бер-ике адым атлауга борылып сорады:

      – Рәсим Юлаевич, бүген «Инеш» кооперативы семинарында катнаша алырсыз микән?

      – Катнашырмын! – диде Тукбаев, уйлана калып. – Аны озакка сузмабыз инде. Минем обедка кадәр каладан да әйләнеп кайтасы бар.

      – Яхшы…

      Ишкәев, килешеп сөйләшеп бетергәч, башын кагып чыгып китте. Кабул итү бүлмәсендә чиратта торучылар янына райпо рәисе Әхәт Хәбирович та килеп баскан иде.

      Тукбаев, кемне кабул итәргә дигәндәй, өстәл читендәге күзәтү телевизорына карады. Ишек артында аппарат җитәкчесе – бет чәйнәгән кылчык бәндә Мәхмүт Тәкәев, мин-минлеген күрсәтеп, Борнаш юлына аркылы төшкән дә: «Сез кем буласыз? Главага нинди йомыш белән керергә йөрисез? Мин башта ачыкларга тиешмен», – дип, аңардан сорау ала иде.

      Тукбаев шунда ук Борнашны чакыртты, аны урыныннан торып каршы алды, ике куллап күреште һәм урын тәкъдим итеп сорады:

      – Ну, исән-сау гына кайтып җиттеңме?

      – Күргәнеңчә, сау-сәламәт, зарланмыйм, – диде Борнаш.

      – Яхшы. Кәефләр ничек? Нинди планнар белән?

      Сүзгә сак Борнаш, ничегрәк әйтергә дигәндәй, бераз тынып калды һәм, ияләнгән гадәтенчә, каш астыннан сөзеп карады.

      – Планнар шул инде минем, – диде ул. – Миңа берәр эш тәкъдим итә алмассызмы дигән идем. Үзең беләсең, мин эшсез яши торган кеше түгел.

      – Аңлыйм, аңлыйм… – Тукбаев торып йөреп китте, аны башы тулы эшләре ашыктыра төште, һәм ул Борнашка таба борылды. – Үзең ничек уйлыйсың соң, бу мәсьәләдә берәр конкрет фикерең бармы?

      – Әлегә юк… – диде Борнаш, иңбашын кагып. – Киңәшми булмый бит.

      – Яхшы, – диде Тукбаев, үз карарына килеп, һәм сигнал төймәсенә басты.

      Сәркатип кыз Ләйсән шунда ук, ишекне ачып, башын тыкты.

      Тукбаев аңа:

      – Әхәт Хәбирович керсен! – дип боерды.

      Райпо рәисе Әхәт, керүгә, баш кагып исәнләште дә ни өчен чакыртканнарын төшенмичә катып калды.

      – Утыр! – диде аңа Тукбаев, аннан Борнашка ишарәләде: – Син бу кешене беләсеңме?

      – Юк, – диде Әхәт.

      – Белмәсәң, таныш бул! Борнаш Шәехович Шабаев була ул. Райпо системасында эшләгән, үз кеше. Эш рәтен яхшы белә. Син аны үз ярдәмчең итеп эшкә алып тор. – Ул пауза ясады һәм өздереп сорады: – Буламы шуны эшләп?

      Әхәт, Тукбаевның карышканны яратмаганлыгын белеп, аның тәкъдимен кабул итте.

      – Сез әйткәч була, – диде.

      Тынгысыз Тукбаев кабаланды, ашыкты, аннары, Борнашка борылып:

      – Ярыймы шулай? – диде.

      – Мин риза, – диде Борнаш, тәкъдимнән канәгать калып.

      – Алайса, бу сөйләшүне төгәлләп торыйк, калганын икенче очрашкач хәл итеп бетерербез.

      – Аңлашылды, – диде Борнаш һәм саубуллашып