Koroğlu. Народное творчество

igidlər nərə çəkər davada,

      Şahin kimi şikar tutar yuvada.

      Misri qılınc qoy oynasın havada,

      Bağırsaq cəmdəyə dolanmaq gərək.

      Koroğlu içəndə düşmən qanını,

      Meydanlarda nərəsindən tanını,

      Qıraq vəzirini, tutaq xanını.

      Leş-leşin üstünə qalanmaq gərək.

      Alı kişi Düratı, Koroğlu isə uzun müddət tövlədə yeyib yatmış Qıratı mindi. Yola düşdülər. Qayaları, dağları, səhra-ları, düzləri keçdilər. Dərələrdən sel kimi, təpələrdən yel kimi ötdülər. Gəlib Həsən xanın imarəti qarşısında dayandılar.

      Rövşən bir tərəfə çəkildi. Qoca Alı at belində lap qabağa keçdi. Həsən xanı səslədi.

      Adamlar xana xəbər verdilər ki, onu bir atlı çağırır. Xan yayxana-yayxana eyvana çıxdı. Eyvana çıxmış xan gözlərini çıxartdırdığı Alı kişini və oğlu Rövşəni gördü. Atlar xanı hey-rətə saldı. Gəlin kimi bəzəkli, pələng qollu, ceyran duruşlu Qırata xanın gözü düşdü.

      Alı kişi dedi:

      – Bu atlar sənin bəyənmədiyin qulunlardır. Yaxşı bax! Mən sənə yaxşılıq eləmək istədim. Sən yamanlıq başa düş-dün. İndi intiqama gəlmişəm, cavab ver!

      Həsən xan qəzəbləndi. O, acığından bığlarını çeynəyirdi. Adamlarına əmr etdi ki, Alı kişini tutsunlar. Dava başlandı.

      Rövşən özünü döyüş meydanına yetirdi. Koroğlu əldə Misri qılınc qoşuna hücum etdi. Soldan vurub, sağdan çıxdı, sağdan vurub, soldan çıxdı. Bir zərbə ilə Həsən xanın başını bədənindən ayırdı. Sonra sağ-salamat Çənlibelə qayıtdılar.

      Alı kişi artıq rahat idi. O, öz intiqamını almışdı.

      Günlər keçdi, aylar dolandı. Koroğlunun şöhrəti hər tə-rəfə yayıldı. Ağasından intiqam almaq istəyən, paşalardan zülm görən, xanlardan əziyyət çəkənlərin hamısı Çənlibelə yığıldı. Koroğlunun qüvvəsi gün-gündən artır, adamları ço-xalırdı.