Qafqaz günləri. Banin (Ümmülbanu)

döyür, yorulmaq, bezikmək bilmədən poker oynayırdılar. Onlar qışqırmadan danışa bilmirdilər, ən sakit söhbətləri də kənardan qulaq asanlara savaşmaq təsiri bağışlayırdı. Qeybət qırmağa adət eləmişdilər, heç kimi, hətta öz ata-analarını da bəyənmirdilər. Bacılarından bir çölə çıxan kimi digər ikisi həmin dəqiqə onun, uşaqlarının, ərinin qeybətini qırırdı. Amma yenə də öz bacardıqları kimi bir-birini sevir, bir-birindən ayrı düşə bilmir, ailə savaşından sonra küsüşəndə darıxırdılar. Aralarına söz-söhbət ataları öləndən sonra düşmüşdü, vərəsəlik bölgüsü üstündə qalmışdılar. Ərləri onları məcbur edirdilər ki, atamdan vərəsə paylarını istəsinlər. Atamsa həm ailə, həm də firma başçısı idi və vərəsəni bölsə, öz rəhbər funksiyasını itirə bilərdi. Bacılardan biri ona yaxınlaşıb yazıq-yazıq öz payını istəyəndə atam mülayim səslə soruşurdu:

      – Axı, pul sənin nəyinə lazımdır?

      – Ərim istəyir.

      – Ərin avaranın biridir.

      Ər isə arvadının əliboş qayıtdığını görəndə qışqırırdı: "Qardaşın oğrudur. Ya vərəsə payını al, ya da səni bo-şayıram".

      Beləcə, bacılar qardaş hiyləsi ilə ər qəzəbi arasında qalırdılar.

      Qohumlarım mənim yanımda da atamı söyürdülər. Qəribəsi odur ki, haqqında eşitdiyim pis sözlər onu mənim gözümdən salmırdı, əksinə, atama rəğbətim daha da artırdı. Vərəsə məsələsinə görə paxıllıqdan yanan yeznələrin fikrincə, atam oğru, yalançı, hiyləgər bir adam idi.

      Babamın ikinci arvadı – rus qadım da vərəsə almaq üçün məhkəmə işi qaldırmış, işlər daha da korlanmışdı. Vəziyyət o qədər pisləşmişdi ki, heç kəs baş çıxardıb bir nəticəyə gələ bilmirdi. Varislər söyüşür, didişirdilər. Heç biri güzəştə getmək istəmir, bir-birinin paxıllığını çəkirdilər, şübhədən boğulurdular. Beləliklə, illər məhkəmələrdə keçdi, nəhayət, inqilab baş verdi və bu inqilab onların bütün mübahisələrini həll etdi.