Leykoz. Məlahət Həsənova

doğru deyirsən?

      – Hə, ana qurban, indi atayla danışdım. Necə deyib elə də sənə çatdırıram.

      – Anaaaa, düzünü deyirsən? And iç…

      – Mənə inanmırsan? Sənə yalan demirəm qızım.

      Telefonda necə sevindiyini, necə xoşbəxt olduğunu gizlədə bilmirdi. Bir uşaq şıltaqlığı kimi, bilmirdi sevindiyindən nə etsin.

      – Anaaa, bir dənəsən eeee, bir də təkrarla da, necə dedin ataya.

      Mən dediklərimi unutmadan bir də təkrarladım.

      – Anaaa, sən mənim hər şeyimsənnn…

      Hətta yalandan and içdim. Allahım bu yalana görə məni bağışla, dedim. Məni telefondaca o qədər öpdü kiii… Bir xeyli söhbət etdikdən sonra mehribancasına sağollaşdıq.

      Bir az vaxt keçəndən sonra yoldaşımın telefonuna mesaj gəldi.

      – Ataaaa, axşamın xeyir, necəsən?

      – Ata sənə qurban olar, balam.

      – Ataaa, “Səni çox istəyirəm. Bağışla səni incitdim”

      Yoldaşım sevincindən uşaq kimi atılıb düşürdü. Mənə dedi: “Balam mesaj yazıb e, bax”… Onun gözlərindəki sevinc yaşlarını gördüm. Heç vaxt onu belə görməmişdim.

      – Hə yəqin indi mənə də yazar, bax birinci sənə yazıb.

      – Hə sənə də yazar.

      Bir xeyli ata-bala yazışdılar. Hələ qızım bizimlə görüntü ilə də danışdı.

      Axşama yemək hazırladım, yanına getdik. Onu görə bilməsək də pəncərədən danışdıq. 8-ci mərtəbədə yatırdı balamız. Uzaqdan onu görür, telefonla isə səsini eşidirdik. Biz bunlara qatlaşmaq zorunda idik. Çünki başqa cür mümkün deyildi, onun yanına icazə vermirdilər. Buna baxmayaraq, hər gün yanına gəlirdik, vaxtlı-vaxtında yeməyini gətirirdik. Çünki ona ev yeməkləri lazım idi. İmmunitet qalxmalı, buna görə də yaxşı qidalanmalı idi. Qaynım da sağ olsun, bizə hər gün yardım edirdi.

      Hər səhər tezdən mən səhər yeməyi hazırlayır, yoldaşım aparır, o qayıdınca isə günorta yeməyi hazır olmalıydı. Bir az dincini aldıqdan sonra yenə gedirdi. Axşam isə ikimiz yanına gedirdik. Burda hava tez qaralır. Saat 17:00-dan hava qaralmağa başlayırdı. Axşamları bizim Bakı qədər gözəl olmasa da, bu şəhərin də öz gözəlliyi var idi. Bir də heç şəhərin gözəlliyinin fərqinə varmırdıq. Hava çox soyuq olduğundan tez evə qayıtmaq istəyirdik. Evin yanından çay axırdı. Çox gözəl idi. Amma çayın kənarında gəzmək həvəsində deyildik. Deyirdim qızım xəstəxanadan çıxsın, onunla doyunca gəzərik.

      Bütün düşüncələrəmiz, fikrimiz ancaq balamızla bağlı idi. Onu düşünür, ancaq onun sağlamlığı haqda fikirləşir-dik. Balamızın müalicəsi üçün böyük maddiyyat lazım idi. Bunun üçün də yoldaşım və oğlum ancaq bu haqda danışır, nə olursa olsun bu müalicəni başa çatdırmaq lazım olduğunu fikirləşirdilər. Buna görə narahat deyildim, dediyim kimi yoldaşım dedisə, o nəyin bahasına olursa olsun dediyi sözün üstündə dururdu.

      Bu şəhərdə mənim tanışım, belorus millətindən olan bir qadın yaşayırdı. O, bu gün bizə qonaq gəldi. Özü və qızı çox mədəni və mehriban idilər. Həyat amansız olsa da, hələ də gözəl və mədəni insanlar var. Mənə mağazaya çıxmağı təklif etdi. Əslində mənə də lazım idi. Qızımın bir neçə istədiyi şeylər var idi. Biz bir yerdə alış-veriş etdik. Gəldiyim gündən heç yerə çıxmamışdım. Ehtiyacımız olanları aldıqdan sonra evə qayıtdıq.

      Çay dəmlədim, oturub söhbət etdik. O mənə bu xəstəlik haqqında danışmağa başladı. Mən də internetdən oxumuşdum. Ancaq o mənə ətraflı izah etdi. Bu xəstəliyin müalicəsinin olduğunu duyduqca özümdə inam daha da artırdı. Ancaq bizi uzun bir yol gözləyirdi. Çünki bu xəstəlik amansız olduğu qədər də, yolu da çox amansız və uzun idi. Biz bu yolda balamıza dəstək olmalı, onun yanında olmalıyıq. Səbrlə, təmkinlə hər işin öhdəsindən gəlməliyik.

      Hər bir millətin yaxşısı da var, pisi də. Sanki onunla çoxdan tanış idim. Çox savadlı və ağıllı qadın idi. Mənə ürək-dirək verir, hər şeyin yaxşı olacağına inandırırdı. Bir xeyli söhbət etdikdən sonra evinə getdi.

      Mən elə bil yenidən doğulmuşdum, məndə sanki bir inam, bir iradə baş qaldırmışdı. Balamın sağalacağına inanırdım. Biz həmişə mən də, yoldaşım da xeyirxah olmuşuq. Ələlxüsus da yoldaşım heç kimin malına gözünü dikməyən insandır, əlindən həmişə yaxşılıq gələr. Həmişə kasıba, yetimə əl tutar. Ailələrində də hamı ondan məsləhət alır, onsuz bir iş görmürlər. İndi düşünürəm ki, belə bir insan, hamının problemini həll edən indi özü həlli tapılmayan bir problemlə üzləşmişdi.

      Deyirlər Allah həmişə sevdiyi bəndəsini sınağa çəkər. Bu da bizim üçün bir sınaq idi…

      Hər gün yemək hazırlayıb balamın yanına gedirdim. İndi gündüz özüm gedirdim. Deyirdim qoy günorta Vüqar bir saat yatsın. Yol çox uzaq idi. Çox vaxt maşınsız gedirdik. Piyada yol isə çox uzaq idi. Sonra trolleybusa minib, 9 nömrəli xəstəxananın yanında düşürdük. Yolu tanımaq çox çətin olmadı. Bir neçə dəfə yoldaşımla gedəndən sonra özüm tək getməyə başladım. Trolleybusa bizim ölkədə sovet dövründə minmişdik. İndi bizdə trolleybuslar yığışdırılıb.

      Oktaybr ayının 22-si idi. Bu gün bizim ailə ildönümüzün 25 illiyi idi. Demək olarki, gümüş toyumuzdur. Əslində kimin yadına düşür ki. Balam bu xəstə halı ilə səhər mənə mesaj yazdı.

      – Ana mənim təbriklərimi qəbul elə.

      – Ana qurban mənimçün əsl təbrik sənin sağalmağın olacaq.

      – Bilirəm ana, indi hər ikiniz ancaq mənim sağalmağımı düşünürsünüz.

      – Hə, ana qurban, doğrudur. Bizim xoşbəxtçiliyimiz də, hər şeyimiz indi səndən asılıdır qızım. Sən özündə iradə tapıb qalib gəlməlisən.

      – Ana, axşam ata ilə gələcəksiniz?

      – Əlbəttə.

      Axşam yoldaşımla balamızın yanına getdik. Bu gün kimya terapiyanın 7-ci günü idi. Çox ağır vəziyyətdə idi. Onun əhvalı çox pis idi. Yoldaşım balamızın əhvalını qaldırmaq üçün pəncərə qarşısında yerdə jim belə etdi. Tək bircə gülüşünü görmək üçün idi bütün bunlar…

      Hava çox soyuq idi. Ancaq heç birimiz bu soyuğu hiss etmirdik. Gözümüzü ancaq 8-ci mərtəbəyə dikmişdik. O 8-ci mərtəbə… İndi o bizim hər şeyimiz idi. Orda işığın yanması demək ümid demək idi. Ordan balamın baxması demək yaşam demək idi.

      Bizə əl edərək gedin dedi. Yatmalı dincəlməli idi. İynələr, kimyaterapi onu çox yorurdu. Bütün bunlara onun balaca ürəyi necə dözürdü İlahi?! Bu balaca ürək o qədər byük arzularla, ümüdlərlə dolu idi ki… Mən onu gördükcə hər gün ölürdüm. Hər gün də Allahıma yalvarırdım ki, balama kömək ol…

      Hər günüm necə keçirdi heç bilmirdim. Özümü hər şeydən uzaqlaşdırmışdım. Nə televizor, nə də ki başqa bir məşğuliyyət fikrində deyildim. Ancaq balama qulluq haqqında düşünürdüm.

      Qaynım