Vittuladan məşhur musiqi. Микаель Ниеми

hiss olunur.

      Bir Lestadian üçün sadəcə inanmaq, vəftiz olunmaq, etiraf etmək və ya pul bağışlamaq kifayət deyil. Onlar üçün iman “canlı” bir şeydir. Bir dəfə onlar qoca bir Lestadian vaizindən bu canlı inancın necə olduğunu soruşdular. Uzun müddət düşündü, sonra müdrikcəsinə dedi: “Bu, bir ömür boyu təpəyə dırmaşmağa bənzəyir”.

      Ömürlük dırmaşmaq. Bunu təsəvvür etmək belə çətindir. Pajaladan Muodoslompoloya qədər dar və dolama Tornedalen yolu ilə getdiyinizi təsəvvür edin. Yayın başlanğıcıdır, hər şey canlı və yaşıldır. Yol hər cür pis havaya məruz qalan şam ağacları meşəsindən keçir; havada palçıq qoxusu və bataqlıqlardan çıxan günəş var. Çalılar xəndəklərdə çınqılları sıyırır, sonra qanadlarının yüksək səslə çırpılması ilə kolların arasında yox olur.

      Qısa müddətdən sonra birinci təpəyə gəlirsən. Siz dırmaşdığınızı və baldır əzələlərinizin gərginləşdiyini görürsünüz. Ancaq bu, çox da dik bir yamac olmadığı üçün böyük bir şey deyil. Tezliklə siz təpəyə qalxaraq yumşaq ağ şimal maralı mamırı olan hündür ağacların arasından keçən düz, quru yola çıxacaqsınız.

      Siz qalxmağa davam edin. Yamac gözlədiyinizdən daha uzundur. Ayaqlarınız ağırlaşır, sürətinizi azaldır və indi ümid etdiyiniz düz yolu görmək üçün səbirsizlənirsiniz.

      Amma boş yerə. Yol hələ də yuxarı qalxır. Meşə hələ də eynidir; ora-bura bataqlıqlar, kolluqlar və formasız boşluqlar. Amma yamac davam edir. Sanki kimsə səni əsəbiləşdirmək üçün yolu qoparıb və görə bilmədiyin ucuna dayaq qoyub onu havada quraşdırıb. İndi isə bütün günü yoxuşa gedəcəyini düşünməyə başlayırsan. Ertəsi gün də.

      Siz inadla dırmaşmağa davam edirsiniz. Günlər tədricən həftələrə çevrilir. Ayaqlarınız qurğuşun kimi ağırlaşır və düşünürsünüz ki, hansı fare bütöv bir torpağı götürüb belə tikə bilərdi. Kim olursa-olsun, bunu məharətlə idarə etdiyini könülsüz etiraf edirsən. Ancaq hər şeyin bir həddi var; Parkajokidən keçəndən sonra yol istər-istəməz düzələcək. Siz Parkajokiyə çatırsınız, amma hələ də dırmaşırsınız. Sonra Kitkiöjokidə yolun normala dönəcəyini düşünərdin.

      Həftələr aylara çevrilir. Hamısı bir-bir keçir. Qar yağmağa başlayır. Sonra qar əriyir, sonra yenidən yağır. Kitkiöjoki və Kitkiöjarvi arasında siz imtina etməyə yaxınsınız. Ayaqlarınız axsayır, ombalarınız sərtləşir və enerjiniz demək olar ki, yox olur.

      Ancaq nəfəs almaq və dincəlmək üçün bir müddət dayanırsan, sonra mübarizəni davam etdirirsən. Muodoslompolo uzaqda ola bilməz. Hərdən əks istiqamətdə gedən biri ilə qarşılaşırsınız, bu qaçılmazdır. İnsanlar Pajalaya sevinclə gedirlər. Bəzilərinin hətta velosipedləri var. Onlar heç vaxt pedala ehtiyac duymadan aşağı enirlər. Açığı, bu sizin şübhələrinizi artırır. Bəzi daxili münaqişələrlə də məşğul olacaqsınız.

      Addımlarınız getdikcə qısalır. İllər keçir. Və sən indi oraya çox, çox yaxın olmalısan. Yenə qar yağır. Bir şey görə biləcəyinizi ümid edərək qar dənələrinin arasından baxırsınız. Uzaqda parlayan bir işığı düşünürsən. Meşə seyrəkləşir, açılır. Ağacların arasından evlər görünür. Bu kənddir! Xoşbəxtlik! Və bir addım daha atdığı kimi, qısa, titrək bir addım…

      Dəfn mərasimində vaiz 'canlı iman'la necə öldüyünüzdən danışır. Buna heç bir şübhə yoxdur. Sən canlı imanla öldün, sie kuolit elävässä uskossa. Siz Muodoslompoloya gəldiniz, hamımız bunun şahidi olduq və nəhayət, mələklərin şeypurlarının müşayiəti ilə tanrının qızıl arabasında o sonsuz yamacdan enirsiniz.

* * *

      Belə çıxır ki, dostumun adı var. Anası ona Niyla deyirdi. Onun valideynləri dindar xristianlar idi. Evlərində çoxlu uşaqlar olmasına baxmayaraq, sanki kilsədə olduğunuzu hiss etdirən tutqun bir səssizlik hökm sürürdü. Niylanın iki böyük qardaşı və iki kiçik bacısı var idi. Onlardan biri yolda idi. Hər uşaq Tanrının bir hədiyyəsi olduğundan, yaxın illərdə ailəyə yeni üzvlər qoşulacaq.

      Bu qədər uşağın bu qədər sakit olması inanılmaz idi. Onların çoxlu oyuncaqları yox idi; bunlar onun qardaşlarının ağacdan oyaraq düzəltdiyi rəngsiz əşyalar idi. Balıq kimi sakit oturub onlarla oynayırdılar. Bu susqunluğun səbəbi təkcə dini qaydalarla tərbiyə edilmələri deyildi. Tomedalendə başqa belə dindar ailələr də var idi, lakin onlar o qədər də səssiz deyildilər. Bəlkə bu qədər susdular, bəlkə utandıqlarından, bəlkə hirslərindən, bəlkə də danışmağı lazımsız hesab etdikləri üçün. Onların valideynləri yalnız yemək yeyərkən ağızlarını açıblar. Bir şey istəyəndə başları və ya barmaqları ilə işarə edərdilər. Uşaqlar da onları cəlb edirdi.

      Nə vaxt Niylaya baş çəkməyə gedirdim, mən də susurdum. Uşaqlar instinktiv olaraq belə vəziyyətlərdə necə davranacaq-larını intuisiyaya salırlar. Ayaqqabılarımı çıxarıb koridordakı döşəyin üstündə, sonra başımı aşağı, çiyinlərimi əyərək ayaq-larınızın ucunda mətbəxə girdim. Sallanan kreslodan, stolun altından, şkafın arasından çoxlu gözlər səssizcə mənə baxırdı. Uşaqların gözləri düz mənə baxır, sonra üzünü çevirir, mətbəxin divarlarını və ya taxta döşəməni gəzir, amma sonra həmişə mənə qayıdır. Cavab olaraq bacardığım qədər baxmağa çalışdım. Ən kiçik qızın üzü qorxudan tərpəndi, ilk dişləri ağzının açılan hissəsindən parıldayırdı. Sonra göz yaşları axmağa başladı. O, hönkür-hönkür ağlayırdı, amma hıçqırıqları belə susurdu. Yanaq əzələləri titrəyir, balaca, dolğun əlləri ilə anasının uzun ətəyindən yapışırdı. Anası evdə olsa da, başına yaylıq bağlamışdı və dirsəklərinə qədər xəmir çəninə basdırmışdılar. Qüdrətli qollarının hər hərəkətində un günəş işığında parıldayırdı. Niyla məni görməmiş kimi anasının reaksiyasını razılıq əlaməti kimi qəbul etdi. Məni iki qardaşının boltlar və qaykalar dəyişdirdiyi divana apardı. Ola bilsin ki, bu, qutunun müxtəlif bölmələrində boltlar və qoz-fındıqların dəyişdiril-məsinin mürəkkəb oyunu idi. İki qardaş getdikcə bir-birlərinə hirsləndilər və heç bir söz demədən bir-birlərinin əlindən boltlar almağa çalışdılar. Bir qoz yerə düşdü və Niyla onu tutdu. Bir göz qırpımında böyük qardaşlardan biri Niylanın əlindən tutub elə sıxdı ki, ağrıdan nəfəs ala bilmədi və qozunu şəffaf plastik qutuya atmalı oldu. Sonra digər qardaşı qutunu tərsinə çevirdi və içindəki əşyalar çırpılaraq taxta döşəməyə töküldü.

      Çox qısa bir anlıq hər şey dondu. Mətbəxdəki hər bir göz böyüdücü şüşədən keçən günəş işığı kimi iki qardaşa yönəldi. Bu, filmin proyektorda ilişib qaralması, büzülməsi və sonra ağarması kimi idi. Anlaya bilməsəm də, ətrafdakı nifrəti hiss edirdim. İki qardaş birdən bir-birinin köynəyindən yapışdılar. Onun bisepsləri şişdi, iki nəhəng maqnit bir-birini çəkdi. Onların kömür kimi qara gözləri bir-birinə dikilmiş, sanki bir-birinə baxan iki güzgüdə əks olunur, bir-birlərinin gözlərində əbədi olaraq çoxalırdılar.

      Bu zaman anası qab-qacaq atdı. Arxasında yüngül un buludunu qoyub mətbəxi keçən bu Kometa böyük qardaşın alnına yapışdı. O, əllərindəki xəmiri yumşaq bir şəkildə silən kimi onlara hədə-qorxu ilə baxdı. O, bütün günortanı köynək düymələrini tikməyə sərf etmək niyyətində deyildi. Qardaşlar könülsüz bir-birindən ayrıldılar.