Vittuladan məşhur musiqi. Микаель Ниеми

itle>– rəvayətçi oyanır, yeriməyə davam edir, Toronq aşırımında çətin vəziyyətə düşür və hekayə elə buradan da başlayır

      Dar taxta daxmada şaxtalı bir gecə idi. Səyahət zəngli saatım səs verməyə başlayanda mən ürkərək ayağa qalxdım və yuxu çantamın başlığını açdım və qolumu o buzlu qaranlığa uzatdım. Saatın soyuq plastikini və zəngli saatın söndürmə düyməsini tapana qədər kobud taxta döşəmələri, qırıntıları, qum dənələrini və döşəmə taxtaları arasındakı boşluqları süzdüm.

      Yarım oyaq, bir anlıq hərəkətsiz dayandım, bir qolumla dənizin arasından keçən bir taxtadan yapışdım. Sükut. Soyuq. Seyrək havada nəfəs darlığı. Bədənimdə ağrı var idi; Sanki bütün gecə əzələlərim gərgin idi.

      Elə o zaman anladım ki, mən o an ölmüşəm.

      Bu təcrübəni təsvir etmək çətin idi. Bədənim boş idi. Bir çuxurun dibində qəribə bir şey basdırılmışdı; uzun, nazik və üzvi bir şey. Meyit. Amma mənim deyil. Mən daş olmuşdum; nəhəng, soyudulmuş cəsədi əhatə edən sıx bağlanmış qranit sarkofaq.

      Bu hiss iki, bəlkə də üç saniyə davam etdi.

      Sonra fənərimi yandırdım. Zəngli saatım 00:00-ı göstərirdi. Bir anlıq hiss etdim ki, zaman artıq yoxdur, onu ölçmək mümkün deyil. Sonra zəngli saatı söndürməyə çalışarkən onu yenidən qurduğumu başa düşdüm. Qol saatım səhər saat 4:20- ni göstərirdi. Yuxu çantamın nəfəs alma dəliyinin ətrafında nazik bir buz təbəqəsi əmələ gəlmişdi. Daxmanın içində olsam da, temperatur sıfırın altında idi. Soyuqdan qorunaraq kombinezondan sürünərək çıxdım və buzlu gəzinti çəkmələrimi geyindim. Boş dəftərimi əsəbi halda çantama qoydum. Bu gün heç nə yoxdur. Nə cızmaq, nə də kiçik qeyd.

      Qapının metal qıfılını qaldırıb gecəyə addımladım. Sonsuzluğa qədər uzanan ulduzlarla dolu bir səma və üfüqdə qayıq kimi süzülən aypara var idi. Himalay dağlarının zirvələri səmanı deşən qeyri-müəyyən siluetlərə bənzəyirdi. Ulduzların işıqları ağ parıldayan yağışlar kimi yer üzünə yağırdı. Kürək çantamı çiynimə atdım və bu, nəfəsimi tutmağa kifayət etdi. Oksigen çatışmazlığından gözümün önündə xırda ləkələr rəqs edirdi. Dəniz səviyyəsindən 4400 metr yüksəklikdə ürəkbulanma ilə birlikdə boğazımdan xırıltılı öskürək qalxdı.

      Mən yalnız dağın daşlı yamacından sıldırım-sıldırım uzanan və qaranlığın içindən itən zirvəyə gedən yolu ayırd edə bildim. Yavaş-yavaş dırmaşmağa başladım.

* * *

      Toronq keçidi, Annapurna dağı, Nepal. Beş min dörd yüz on dörd metr dəniz səviyyəsindən. Mən qalib gəldim. Budur, mən zirvədəyəm! Üzərimdən elə bir yük qalxır ki, kürəyimi üstə çöküb dərindən nəfəs alıram. Süd turşusu ayaqlarımı ağrıdır, başım döyünür, hündürlük xəstəliyinin ilk əlamətləri. Dumanlı günəş işığı məni narahat edir. Qəfil əsən külək daha da pis havanın yolda olduğuna işarə edir. Soyuq yanaqlarımı dişləyir və mən görürəm ki, bir neçə alpinist tələsik kürəklərini çiyinlərində tutaraq Muictinata doğru enməyə başlayırlar.

      Mən tək qalıram. Mən hələ yeriyə bilmirəm. Mən dikləşən kimi nəfəsim kəsilir. Mən Tibet dua bayraqlarının dalğalandığı daş məqbərəyə söykəndim. Aşırı bitki örtüyü olmayan, yalnız çınqıllarla dolu, qısır enli yoldur. Ətrafda dağ zirvələri ucalır, kələ-kötür qara üzlərlə ləkələnmiş, möhtəşəm ağ buzlaqlarla örtülmüşdür.

      Qəfil əsən küləklə ilk qar dənələri anorakıma düşür. Bu yaxşı əlamət deyil. Gedəcəyim yol qarla örtülsə, təhlükəli ola bilər. Mən çiynimdən arxaya baxıram; heç kim yoxdur. Mən tələsməliyəm.

      Amma hələ yox. Həyatımda indiyə qədər gəldiyim ən yüksək nöqtədəyəm. Əvvəlcə onunla vidalaşmalıyam. Mən kiməsə təşəkkür etməliyəm. Qəfil təkanla məqbərənin yanında diz çökdüm. Bu gülüncdür. Ətrafa baxıram və tək olduğuma əmin oluram. Başımı cəld əyib müsəlman kimi alnımı yerə qoyub dua oxuyuram. Üzərində Tibet hərfləri həkk olunmuş dəmir lövhə var. Mən nə dediyini başa düşə bilmirəm, amma mənəvi ciddiliklə parlayır və onu öpmək üçün daha da əyilirəm.

      Həmin an yaddaşımda bir xatirə canlanır. Uşaqlığıma uzanan başgicəlləndirici uçurum. Keçmişə bir tunel, kimsə məni xəbərdar etmək üçün qışqırır, amma indi çox gecdir. İlişib qalmışam.

      O Tibet dua işarəsində yaş dodaqlarım donur. Dodaqlarımı dilimlə islatmaqla xilas etməyə çalışıram, amma boş yerə dilim də yapışır.

      Bu Norlandda yaşayan hər bir uşağın başına bir dəfə gəlmiş olmalıdır. Şaxtalı qış günüdür, körpünün məhəccəri, işıq dirəyi, şaxtaya bağlanmış dəmir parçası. Yaddaşım birdən təmizlənir. Mənim beş yaşım var, dodaqlarım Pajaladakı evimizin bayır qapısının açar dəliyində donub. İlk reaksiyam şokdur. Çılpaq barmaqla toxuna bilən adi açar dəliyi. Amma indi bu, şeytani bir tələdir. Qışqırmağa çalışıram, amma dilin metala ilişib qalması asan deyil. Qollarımla özümü geri itələməyə çalışıram, amma ağrıdan imtina edirəm. Soyuqdan dilim uyuşur, ağzıma qan dadı gəlir. Çarəsizlikdən qapını təpikləyirəm və ağrıdan inləyirəm

      "Aaaaaaaaaa…"

      Sonra anam gəlir. Əlində bir kasa qaynar su var. Suyu açar deşiyinin üstünə tökürəm, dodaqlarım əriyir və gedirəm. Dəmirin üzərində dəri parçaları qalır. Özümə söz verirəm ki, bir daha bunu etməyəcəyəm.

* * *

      "Aaahhh, aahhh…" Qar bütün üstümə sürünməyə başlayanda inləyirəm. Heç kim eşitmir. Bu yolla dırmaşan alpinistlər olsa belə, indi geri qayıdıblar. Sürətli külək qaldırdığım götümü dondurur. Ağzım uyuşmağa başlayır. Əlcəklərimi çıxarıb əllərimi ovuşdurub isidərək nəfəsimi üfürüb dodaqlarımı azad etməyə çalışıram. Hamısı boş yerə. Sac metal istiliyi udur, lakin hələ də buzdur. Dilimi uzaqlaşdırmağa çalışıram, lakin o, möhkəm pərçimlənib, bir qarış da tərpənmir. Soyuq tər kürəyimdən aşağı axır. Anorakımın yaxasından külək əsir və mən titrəməyə başlayıram. Buludlar alçalır və bütün keçidi duman bürüyür. Təhlükəli. Çox. Hər keçən dəqiqə daha çox qorxuram. Mən burada öləcəyəm. Bu Tibet dua işarəsinə yapışıb gecədən heç vaxt çıxa bilmirəm.

      Yalnız bir imkan qalır: mən çəkərək özümü azad etməliyəm.

      Bunu düşünmək belə, mənim mədəmi bulandırır, amma başqa yol yoxdur. Əvvəlcə bir cəhd üçün bir az asma. Ağrını dilimin arxasında belə hiss edirəm. Bir… İki… İndi!

      Qırmızı. Qan. Ağrıdan başımı dəmir boşqaba vurdum. Mümkün deyil. Dodaqlarım hələ də yapışıb. Bir az da assam bütün üzüm dağılacaq.

      Bıçaq. Kaş ki, bıçağım olaydı. Ayaqlarımla bel çantamı axtarıram, ancaq bir neçə metr aralıdadır. Qorxudan qarnım düyünlənir, sidik kisəm partlamaq üzrədir. Şalvarımın fermuarını açıb inək kimi dördayaq çişməyə hazırlaşıram.

      Bir anlıq tərəddüd edirəm… Kəmərimdən asılmış stəkanı götürüb içinə işəyirəm. Sonra dolu stəkanı dodaqlarımın boşqaba yapışmış kənarına tökürəm. Dodaqlarımdakı sidik yavaş-yavaş buzu əridir və bir neçə saniyədən sonra mən azad oluram.

      Azadlığımı işəməklə əldə etdim.

      Ayağa qalxıram. Dualarım bitdi. Dilim və dodaqlarım sərt və həssasdır, amma onları yenidən oynada bilirəm. Nəhayət hekayəmə başlaya bilərəm.

      I BÖLÜM

– Pajala müasir dövrə qədəm qoyur, musiqinin ilk notları tökülür və iki balaca uşaq çox yük olmadan yola düşür

      Bizim Pajala hissəsinə asfalt yolların gəlməsi altmışıncı illərin əvvəllərinə təsadüf edirdi. O zaman mənim beş yaşım var idi və yaxınlaşdıqca onların səsini eşidirdim. Tank kimi maşın karvanı yavaş-yavaş evimizin yanından keçərək çala-çuxurla dolu torpaq yolu qazırdı. Yayın əvvəli idi. Kombinezonlu kişilər əyri ayaqları ilə ətrafda gəzir, yerə tütün dəstələri tüpürür, fincə nəsə mızıldanırdılar, əllərində dəmir qayçı. Evdar qadınlar pərdə arxasında baş verənlərə baxırdılar. Kiçik bir oğlan üçün bütün bunlar inanılmaz dərəcədə həyəcanlı idi. Hasardan asılmışdım, barmaqlıqların arasından baxır, o zirehli canavarlardan sızan dizel iyini