Sağlığında qiymət verin insanlara. Джабир Новруз

ölüyə də,

      diriyə də gərəyəm.

      Sizdən uzaqlaşanda

      görmüşəm fikircə də,

      boyca da bir çərəyəm.

      Gərəksizəm, zəifəm,

      kədərliyəm, məğmunam,

      Çox adi bir atayam,

      çox adi bir “məmuram”.

      Siz qüvvətli olsanız,

      mən əlçatmaz olaram…

      Topdağıtmaz olaram,

      gülləbatmaz olaram.

      Mən olmasam, nə eybi,

      siz yaşayın, sağ olun.

      Sizə yalan danışsam,

      lap üzümə ağ olun!

      Yaxşılığım sizdədir,

      yamanlığım sizdədir,

      Doğma xalqa, torpağa

      heyranlığım sizdədir…

      Damarıma, canıma,

      qanıma hopmusunuz.

      Mən sizdən güc almışam,

      siz məndən qopmusunuz…

      İlhamımla qurduğum

      evimsiniz siz mənim!

      Şəklimsiniz siz mənim,

      eynimsiniz siz mənim!

      MƏNİM MUĞAMATIM

      Mənim muğamatım dilləndi yenə,

      Xəyalım illəri ötdü bir anda.

      Elə bil dünyanı verirlər mənə

      Sən hər dil açanda, hər danışanda!..

      Hər incə zəngulən, hər incə xalın,

      Qoca əsrlərin səsi deyilmi?!

      Danış, çox dərindir, ağlın, kamalın,

      Danış, dünya görmüş qocalar kimi!

      Dinsin simli kaman, dinsin simli tar,

      Səndən neçə-neçə igid danışsın.

      Sənin dünya qədər hekayətin var,

      Səndən Zülfü desin, Seyyid danışsın!

      Segahı, Zabulu kim unudar, kim,

      Kim deyir qüssəsən, kim deyir qəmsən?

      Sən mənim öz böyük döyüş əsgərim,

      Sən mənim ən böyük mübarizəmsən!

      Dağları örtəndə hələ çən, duman,

      Sən yanan qəlblərin teli olmusan.

      Yadlar Nizamini susduran zaman,

      Sən onun danışan dili olmusan!

      Bir kimsə bilməyir hələ yaşını,

      Eşqin əsrləri qucaqlamışdır.

      Sənin tellərinə qoyub başını

      Füzuli vətənçin çox ağlamışdır.

      Səndə igidlərim çox silah çəkib,

      Sən söhbət açanda gecə ağlayıb.

      Atamı görmüşəm necə ah çəkib,

      Anamı görmüşəm necə ağlayıb!

      Səndə çox arzular gül açmadımı?

      Sənsən görüş çağı, ayrılıq dəmi.

      Səndə uşaq kimi dil açmadımı

      Əziz Üzeyirin sevinci, qəmi?!

      Gah məni almısan isti qoynuna

      Qardaş ellərini dolandırmısan.

      Məcnunun qolunu salıb boynuna

      Ərəb çöllərini dolandırmısan!

      Dəvə karvanları… zınqırov səsi…

      Susuz səhraları çox keçmişəm mən.

      Alışıb yananda yerin nəfəsi

      Sənin nəfəsindən su içmişəm mən!

      Dağların bulağı, düzlərin çayı,

      Qövsi-qüzehlərin rəngi səndədir.

      Nəbinin, Həcərin hayı, harayı,

      İgid Koroğlunun cəngi səndədir!

      Mənim muğamatım, dilləndin yenə,

      Xəyalım illəri ötdü bir anda.

      Elə bil dünyanı verirlər mənə

      Sən hər dil açanda, hər danışanda!

      NƏ QƏDƏR Kİ, SAĞAM

      Nə qədər ki, ömr edirəm,

      Nə qədər ki, hələ sağam,

      Nə qədər ki, yaşayıram bu cahanda,

      Fərq olmamış, olmayacaq heç bir zaman

      İşlərimlə sözlərimin arasında,

      Həyatımla şeirimin arasında,

      Ürəyimlə gözlərimin arasında…

      Daim mənim düzlük oldu əhdim, andım,

      Mən həmişə vicdanıma arxalandım.

      Vətən kimi, ana kimi,

      Dost dediyim bir adama

      Mən dost dedim sona kimi.

      Dostu gündə paltar kimi dəyişmədim…

      Ad-san üçün heç bir zaman

      vuruşmadım, döyüşmədim…

      Qışqırmadım, bağırmadım,

      Addımbaşı çağırmadım: mən də varam.

      Fikirləşdim: haysız-küysüz

      yaşayıram…

      Fikirləşdim: zaman özü

      Yaxşını da, yamanı da

      Bircə-bircə qeydə alır…

      Xeyirxahlıq oldu ancaq idealım,

      Adamlara yaxşılığı

      Paylamadım minnət kimi…

      Ya borc kimi, rüşvət kimi…

      Özüm mənən zənginləşdim

      əl tutanda bir adama,

      Zənginləşdim zaman-zaman…

      Ələ imkan keçən kimi

      Gəmirmədim hər nə gördüm

      siçan kimi.

      Nə verdilər dəvə kimi kövşəmədim…

      Yox, mən belə yaşamadım…

      Dəbdə olan çox şey gördüm,

      Dəbdə olan geyim gördüm,

      maşın gördüm, dərman gördüm,

      mebel gördüm, dümbəy gördüm…

      Dəbdə olan dayı gördüm,