Новая Зямля: Куканія. Антось Уласенка

чаго.

      Але ж Юргель не хацеў ніякага шуму.

      У руках прыемна пазброзгвалі каструбаватыя ключы ад каморы, дзе на яго чакалі размаітыя прысмакі. Дзеля іх прыйшлося пайсьці на замногае, каб цяпер бяз дай прычыны рызыкаваць падвячоркам. Ён згадаў адрузлы твар Касюты і міжволі скалануўся.

      Я пакружляў над плянэтаю і выбраў для саджэньня найвялікшы кантынэнт: бухматае покрыва лесу ня толькі абяцала біялягічную размаітасьць, але вабіла маю натуру першаадкрывальніка мажлівымі таямніцамі і неспадзеўкамі.

      І абяцаньні, мушу прызнаць, спраўдзіліся.

      Я прызямліўся на расьцятай рачулкаю паляне. Звычайная паляна, звычайная рачулка, здалося б іншаму. Але прыгажосьць звонку захапіла мяне нават праз мутнае шкло абцякальніку ў рубцы. Краявід нібыта намалявалі крывёю, да таго ж крывёю розных людзей – недзе сьвежаю, недзе запечанаю, недзе вадкаватаю сукравіцай.

      І вось яшчэ пытаньне: хто намаляваў?

      Склад атмасфэры аналізатарам Брэмлі я правяраў з пэўным хваляваньнем: працэдура звычайная, але менавіта цяпер крыўдна было б даведацца, што чалавеку дыхаць тут нельга. Мне пашанцавала: я ажно падскочыў, калі ўбачыў тры зялёныя вагеньчыкі.

      Адразу ж выйшаў з чоўніку, каб зрабіць колькі здымкаў. Халаджавае паветра духмянілася квеценьню і ядранасьцю. Я ўдыхнуў на ўсе грудзі і прыгадаў, як пахне ўвечары на родным моры Роса. Дзе-нідзе ў ружовым небе плывалі паветраныя выспачкі – як высьветліў пазьней пакупнік плянэты, ейныя нэтры багатыя на нульгравітацыйны мэтал, паклады якога часта выходзяць на паверхню. Крэсовыя навукоўцы назвалі яго аўрыхалькам, чым невыказна парадавалі рамантыка ўва мне.

      Ня мог я не адзначыць і багацьце мясцовае флёры й фаўны: на лапіку перад сабою ў першую хвіліну налічыў ня менш за тузін розных зёлак, усе размаітых адценьняў чырвонага; над зёлкамі лёталі казюркі, недалёкі лісьцьвянік шамацеў брунатным лісьцем, а ў рачулцы плёскаліся буйныя жывёлы накшталт старазямельскіх гіпапатамаў з архіўных фільмаў і зусім не зважалі на мяне.

      Ужо пасьля я абляцеў астатнія кантынэнты, але нішто больш так ня ўразіла маю чулую душу, як гэты лясісты Эдэм.

      З разьдзелу «Неабыякі шанцунак: Зарфалія» мэмуараў Грогбада Зарфаля «Міжзорны пыл у маіх соплах»

      Празь Люстраную залю Юргель вярнуўся ў кухню, збочыў у варыўню, сьпусьціўся на дыбачках рыплівымі прыступкамі і адамкнуў камору.

      Бачэнкі, бачулачкі, бочкі, слоікі, кадзі і куфы застаўлялі ўсё памяшканьне па невысокую столь. Сокі, квасы, выцяжкі, канфітуры, закрасы і зёлкі, пернікі і мармулады – чаго тут толькі не было. Але Юргеля найперш цікавілі трункі з прыемнае аптэчкі: у гэтай шафцы захоўваліся лекі для Пана: лікворы, настойкі і наліўкі.

      Ён якраз стаяў зь дзьвюма бутэлькамі ў руках, ня ў змозе зрабіць выбар паміж лікворам зь пялёсткаў альзорыі ды настойкаю на лунявых грыбох, як ззаду зарыпела масьнічына.

      Калі грушаватая фігура Старога Дымшы зьявілася ў разнасьцежаных