Krew Imperium. Brian McClellan

znanych współpracowników Mamy Palo i uniósł go nad głowę. – Ten człowiek, Kelinar, jest jednym z niższych poruczników Mamy Palo. Devin-Mezi znalazła go w trakcie dzisiejszych poszukiwań, udało jej się go przekonać, wręczyć trochę gotówki i zaoferować sowitą nagrodę za informację. Chwycił przynętę.

      Devin-Mezi miała tak zadowoloną, tak pełną wyższości minę, jakby już złapała Mamę Palo. Michel naprawdę musiał się wysilić, by nie wywrócić oczami, skupił się więc na szkicu. Imię Kelinar brzmiało znajomo, twarz też wydawała mu się nieobca w pewien nieokreślony sposób. Może kiedyś ich ścieżki na moment się skrzyżowały? Albo zobaczył go na liście ściganych przez Czarne Kapelusze? Z tego, co Michel wiedział, ten człowiek nie był nikim ważnym w organizacji Mamy Palo, ale to mogło się zmienić. Mógł też być na właściwym miejscu, by wydać swego pracodawcę.

      – Co on wie? – spytał Michel.

      – Wie, gdzie jest Mama Palo, ilu ma strażników i nawet w którym pokoju nocuje. – Dahre uśmiechnął się szeroko. – Mówi, że Mama Palo zmieni niedługo kryjówkę, a on będzie mógł nam wskazać nową lokalizację. Jeśli istotnie to zrobi… to tak, jakbyśmy już ją mieli.

      – Dobrze, dobrze – powiedział Michel głośno, cały czas klnąc w duchu. Ichtracia nie była nawet w połowie tak dobra w ukrywaniu uczuć. Zmuszała się do uśmiechu, ale wyglądała na zaniepokojoną. Rozważał kolejne opcje z desperacją, której, jak niedawno wyjaśniał Ichtracii, szpieg nie powinien się poddawać. Być może będzie musiał znaleźć tego sprzedawczyka i go uciszyć albo samemu znaleźć Mamę Palo i ją ostrzec.