Misdaad in het Donker. Фиона Грейс

in de stad waren. Lacey zag zijn één meter negentig lange lijf rondrennen om de bestellingen te vervullen. Het zonlicht deed zijn goudbruine huid er nog goudkleuriger uitzien.

      Op dat moment zag Lacey Toms nieuwe assistente, Lucia. Hij had de jonge vrouw een paar weken geleden aangenomen zodat hij meer vrije tijd had om met Lacey door te brengen. Maar sinds het meisje er was komen werken, was het drukker in de patisserie dan ooit tevoren!

      Lacey zag dat Lucia en Tom bijna tegen elkaar aanbotsten. Ze deden allebei een stap naar rechts en toen naar links in een poging om een botsing te vermijden, maar het werd een soort komische synchronisatie. Hun confrontatie eindigde met een theatrale buiging van Tom, waarna Lucia hem links passeerde. Hij wierp haar zijn brede glimlach toe.

      Lacey’s maag trok samen toen ze hen zo zag. Ze kon het niet helpen. Jaloezie. Achterdocht. Het waren allemaal nieuwe emoties voor Lacey, emoties die ze pas had sinds haar scheiding. Het was alsof haar ex-man ze tussen de pagina’s van hun scheidingspapieren had gestopt om ervoor te zorgen dat haar toekomstige relaties zo problematisch mogelijk zouden zijn. Het waren lelijke gevoelens, maar ze kon er niets aan doen dat ze ze had. Lucia kon aanzienlijk meer tijd met Tom doorbrengen dan zij. En in de tijd die ze met hem doorbracht was hij op zijn best—energiek, creatief en productief, in plaats van slaperig hangend op haar bank voor de televisie. Alles voelde uit balans, alsof ze Tom moesten delen en de ratio’s enorm vertekend ten gunste van Lucia.

      “Ze is mooi, nietwaar?” klonk Taryns stem in Lacey’s oor, als de duivel die op haar schouder zat.

      Lacey snoof. Taryn zat alleen maar te stoken, zoals gewoonlijk.

      “Hééél mooi,” voegde Taryn toe. “Je moet er gek van worden, het idee dat Tom de hele dag daar zit met haar.”

      “Doe niet zo dom,” snauwde Lacey.

      Maar Taryns beoordeling was, om een idioom van Gina te gebruiken, “bang on.” Met andere woorden, ze had helemaal gelijk. En dat zorgde ervoor dat Lacey alleen maar meer gefrustreerd raakte.

      Taryn glimlachte dunnetjes. Er verscheen een verderfelijke glinstering in haar ogen. “Dat wilde ik je nog vragen. Hoe gaat het met je Spaanse man? Xavier was het toch?”

      Lacey werd nog kwader. “Hij is mijn Spaanse man niet!”

      Maar voordat ze ruzie konden krijgen rinkelde de deurbel luidruchtig en begon Chester te piepen.

      Gered door de bel, dacht Lacey. Ze haastte zich weg bij Taryn en haar gemene suggesties.

      Maar ze was allesbehalve opgelucht toen ze zag wie haar opwachtte.

      Carol, van de B&B, stond midden in de winkel met een blik van volslagen afschuw op haar gezicht. Ze leek in paniek en hijgde alsof ze de hele weg hierheen had gerend.

      Lacey voelde dat haar maag zich samentrok. Ze werd overspoeld door een afschuwelijk gevoel van déjà vu. Er was iets gebeurd. Iets slechts.

      “Carol?” zei Gina. “Wat is er aan de hand, ducky? Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien.”

      Carols onderlip begon te trillen. Ze deed haar mond open alsof ze iets wilde zeggen, maar er kwam niets uit.

      Achter zich hoorde Lacey het tik-tak van Taryns hakken die zich naar hen toe haastte, waarschijnlijk omdat ze op de eerste rang wilde zitten, met het beste uitzicht op het zich ontvouwende drama.

      Lacey kon de anticipatie niet verdragen. Elke vezel in haar lichaam leek bevangen te raken door angst.

      “Wat is er aan de hand, Carol?” wilde Lacey weten. “Wat is er gebeurd?”

      Carol schudde fel haar hoofd. Ze haalde diep adem. “Ik ben bang dat ik afschuwelijk nieuws heb…”

      Lacey zette zich schrap.

      HOOFDSTUK TWEE

      Wat zou er gebeurd kunnen zijn?

      Een ongeluk?

      Een… moord?

      Alsjeblieft niet nog een keer!

      “Carol?” vroeg Lacey met schorre stem.

      De angstige blik in Carols ogen terwijl ze door de winkel ijsbeerde stuurde bliksemschichten van paniek door Lacey’s lijf. Haar maag begon zich om te draaien, alsof ze haar tweedehands Volvo van de klif had gereden en ze richting de zee stortte. Ze voelde dat haar handen begonnen te trillen terwijl een serie herinneringen haar gedachten binnendrongen: Iris’ lichaam op de vloer van haar landhuis; Bucks met zand besmeurde mond terwijl bij bewegingsloos op het strand lag. De voorbijflitsende beelden werden ineens vergezeld door het plotselinge gekrijs van sirenes en afschuwelijke krakende geluid van de zilverkleurige deken die de paramedici om haar schouders sloegen. Uiteindelijk hoorde ze de stem van Hoofdinspecteur Turner, wiens waarschuwing nog altijd door haar hoofd galmde. “Blijf in de stad, oké?”

      Lacey greep de toonbank vast om zichzelf staande te houden en zette zich schrap voor het nieuws dat Carol op het punt stond te vertellen. Ze kon zich nauwelijks concentreren op de vrouw die nerveus door de winkel liep.

      “Wat is er?” vroeg Gina ongeduldig. “Wat is er gebeurd?”

      “Ja, laat alsjeblieft die bom vallen,” zei Taryn op verveelde toon terwijl ze achteloos met de Edison lamp zwaaide. “Sommigen van ons hebben meer te doen vandaag.”

      Carol hield eindelijk op met ijsberen. Ze wendde zich tot de drie vrouwen, haar ogen rood.

      “Er is…” begon ze stamelend. “Een… een… een opening van een B&B!”

      Er verstreek een moment van stilte terwijl de drie vrouwen haar onthulling—of het gebrek daaraan—lieten bezinken.

      “Ha!” riep Taryn uit. Ze klapte een briefje van twintig pond op de toonbank naast Lacey. “Ik laat deze crisis maar aan jou over. Bedankt voor de lamp.”

      En met die woorden walste ze weg, de geur van een rokerig cederparfum in haar kielzog.

      Toen ze weg was, richtte Lacey haar aandacht weer op Carol. Ze staarde haar ongelovig aan. Natuurlijk was een nieuwe B&B slecht nieuws voor Carol, die nu met nog meer concurrentie te maken zou krijgen, maar het maakte geen enkel verschil voor Lacey! En gezien de afschuwelijke rampspoed die het stadje had meegemaakt met de moord op Iris Archer en de meer recente moord op Buck, zou ze wel beter moeten weten dan schreeuwend rondrennen vanwege zoiets triviaals!

      Lacey kon niets anders dan met haar ogen knipperen. Haar woede leek zelfs haar spraakvermogen te hebben stilgelegd. Maar met Gina’s loslippigheid was niets aan de hand.

      “Dát is het?” brulde ze. “Een B&B? Je gaf me verdomme bijna een hartaanval!”

      “Een B&B in Wilfordshire is afschuwelijk nieuws voor iedereen,” huilde Carol, fronsend vanwege Gina’s respons. “Niet alleen voor mij!”

      “Is dat zo?” zei Lacey, die eindelijk haar stem had teruggevonden. “En waarom is dat?”

      Carol wierp haar een gekwetste blik toe. “Huh, nou, ik had moeten weten dat jij het niet zou begrijpen. Je bent tenslotte een buitenstaander.”

      Lacey werd witheet van woede. Waar haalde Carol het lef vandaan om haar een buitenstaander te noemen? Ze was hier pas een paar maanden maar had al op heel veel manieren een bijdrage geleverd aan het stadje! Haar winkel hoorde net zo goed thuis in de hoofdstraat als de andere zaken.

      Ze deed haar mond open om te reageren, maar voordat ze de kans kreeg griste Gina een doos tissues van de toonbank en deed een stap naar voren, waardoor ze een fysieke barrière tussen haar en Carol creëerde.

      “Waarom ga je niet even zitten?” zei Gina tegen de eigenaresse van de B&B. “Laten we het even doornemen.”

      Toen wierp ze Lacey een blik toe die zei, Laat dit maar aan mij over, want jij staat op het punt te ontploffen.

      Ze had gelijk. De paniek die Carols non-event had getriggerd begon weg te ebben, maar ze had er absoluut niet op zitten wachten. En ze had er al helemaal geen behoefte aan om door Carol een buitenstaander genoemd te worden. Als iets Lacey op stang kon jagen, dan was dat het wel.

      Terwijl