Bijna Verloren. Блейк Пирс

een kwam vaak het ander. Een kans heb je per slot van rekening alleen als je haar bij de lurven grijpt.

      Cassie verliet de drukke pub op zoek naar een rustig plekje. Ze keek goed om zich heen, of er geen zakkenrollers of mobieltjesdieven naderden. Ze zuchtte diep en voordat ze van gedachten kon veranderen, belde ze het nummer.

      HOOFDSTUK TWEE

      Met de telefoon klemvast zocht Cassie dicht tegen de muur beschutting tegen de motregen. Nu ze Ryan Ellis eenmaal gebeld had, werd ze almaar nerveuzer. Goed, ze zou hoe dan ook geld moeten verdienen om langer in Engeland te kunnen blijven. Maar na wat ze in Frankrijk had meegemaakt, vroeg ze zich af of au pair wel de juiste keuze was. Want, ook al leek de betrekking ideaal, zou hij wel bereid zijn iemand als Cassie aan te nemen; iemand met zo weinig ervaring en zonder echte kwalificaties? Ze voelde aankomen dat ze, nu ze de moed had om te vragen of ze de betrekking kon krijgen, waarschijnlijk niets anders mocht verwachten dan een sneue afwijzing.

      De telefoon ging zo lang over dat ze begon te vrezen dat ze een voicemailboodschap zou moeten inspreken. Op het allerlaatste moment nam er iemand op.

      ‘Ryan Ellis hier,’ hijgde de iemand, ‘goedemiddag.’

      Hij klonk buiten adem, alsof hij gerend had om de telefoon op tijd te pakken te krijgen.

      ‘Hallo, spreek ik met Ryan Ellis?’ vroeg Cassie.

      Ze trok een grimas toen de overbodigheid van die vraag tot haar doordrong. Maar ze kende hem helemaal niet, dus kon ze moeilijk meteen roepen ‘Ha, die Ryan!’

      ‘Ja, daar spreekt u mee. Wie is er aan de lijn als ik vragen mag?’

      Hij klonk niet geërgerd, eerder nieuwsgierig.

      ‘Mijn naam is Cassie Vale en ik kreeg uw nummer van mijn vriendin Jess, die vorig jaar voor u gewerkt heeft. Ze vertelde me dat u iemand zocht, om op de kinderen te passen.’

      ‘Jess, Jess, Jess’, herhaalde Ryan, alsof hij zich probeerde te herinneren wie dat was. ‘Oh ja, Jess uit Amerika! Ik zie nu dat ze me een sms’je gestuurd heeft. Zo’n aardig mens. Heeft zij u aanbevolen? Is dat waarom u belt? Ik heb haar bericht nog niet gelezen, ziet u.’

      Cassie aarzelde. Ging ze nu ja zeggen? Als ze dat deed, zat ze er mogelijk meteen aan vast en ze was er nog niet helemaal zeker van, of ze er al aan toe was die stap te zetten.

      ‘Ik zou graag eerst wat meer over de betrekking willen weten’, zei ze. ‘Ik was au pair in Frankrijk, maar die opdracht is voltooid. Ik zit erover te denken een aanstelling voor de korte termijn te aanvaarden, maar… ik weet ’t nog niet.’

      Er viel een korte stilte.

      ‘Laat ik u wat achtergrondinformatie geven. Ik ben wanhopig op dit moment. Ik heb net een scheiding achter de rug. Dat heeft me nogal aangegrepen. De kinderen willen er nog niet eens over praten, over wat er gebeurd is. Ze hebben iemand nodig die hen kan opvrolijken en leuke dingen met ze kan doen. Maar zelf zit ik tot over mijn oren in het werk, een project met een deadline dat al mijn tijd opslokt.’

      Cassie was geroerd door zijn woorden. Ze had niet verwacht dat hij tussen twee vuren zat. Geen wonder dat hij wanhopig was iemand te vinden die hem uit de brand hielp. De scheiding moest erg traumatisch geweest zijn, als de kinderen zo aangegrepen waren. Als Ryan ze onder zijn hoede had, kon ze er gevoeglijk vanuit gaan dat zijn vrouw hem verlaten had, waarschijnlijk voor een ander. Ze moest even zoeken naar de juiste woorden.

      ‘Dat moet vreselijk zwaar geweest zijn’, bracht ze uiteindelijk uit, om maar wat te zeggen.

      ‘Ik heb rondgebeld omdat ik nog geen gelegenheid vond een advertentie te plaatsen. Trouwens, ik ben zo uit mijn doen dat ik me niet in staat voel een volslagen onbekende goed door te lichten. Maar niemand van diegenen die voorheen voor me gewerkt hebben, is beschikbaar. U mag gerust weten, ik sta met de rug tegen de muur. Ik ben bereid om het drievoudige te betalen van wat gebruikelijk is. En de betrekking duurt hooguit drie weken.’

      ‘Nou…’ begon Cassie.

      Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om nee te zeggen. Dat zou harteloos zijn, nu de man in zo’n lastig parket zat. Ze had medelijden met hem en vond het moeilijk de betrekking zonder meer van de hand te wijzen. Hij zat duidelijk vreselijk omhoog. Bovendien waren de bezoldiging en de korte tijdsduur erg verleidelijk.

      ‘Waarom komt u niet kennismaken?’ opperde Ryan. ‘Heeft u een auto? Zo niet, dan kan ik u van het station halen. Ik betaal het treinkaartje uiteraard.’

      ‘Ik heb een auto.’

      ‘Dan is het een eitje! De reis hierheen kost u ongeveer vijf uur, ijs en weder dienende. Ik stuur u gelijk een sms met het adres. En u krijgt de kilometers van me vergoed, voor het geval u ons niet lief mocht vinden.’

      ‘Goed dan’, lachte Cassie. ‘Ik vertrek morgenochtend. Rond de lunch moet ik er zijn.’

      Ze verbrak de verbinding, opgelucht dat ze hen zou leren kennen voordat ze een beslissing hoefde te nemen. Als ze hen mocht, kon ze weleens van doorslaggevende betekenis zijn in hun leven, door hun hulp en ondersteuning te bieden in zo’n moeilijke periode. Toen Ryan haar verteld had dat hij recentelijk gescheiden was, was ze verrast geweest door het gevoel van medelijden dat er door haar heengegaan was. Het opgroeien in een conflictueuze gezinssituatie en het verlies van haar moeder op jonge leeftijd moesten daarvoor de verklaring zijn; dat kon haast niet anders. Dit was zo’n situatie waarin ze van enorme waarde kon zijn. Toen ze als radeloze en diep gekrenkte tiener van huis wegliep, was ze vastbesloten geweest in de voetsporen van haar zus te treden en het misbruik van haar vader achter zich te laten. Maar, nadat ze aan diens overheersing ontsnapt was, was ze doodleuk in een giftige relatie met haar gewelddadige ex-vriend Zane gestapt. En daarna, toen ze naar Frankrijk vertrokken was, was ze in een zo mogelijk nog grotere nachtmerrie beland. Buiten de stad, in een afgelegen kustplaatsje, was ze eventjes helemaal weg van de snelweg en zou ze eindelijk in een gezinssituatie terechtkomen waar ze zich welkom voelde; wat per slot van rekening een van de hoofdredenen was geweest om au pair te willen worden.

      Cassie hoopte dat ze de tijd daar zou kunnen gebruiken om op verhaal te komen.

      HOOFDSTUK DRIE

      De rit naar Ryan Ellis’ huis nam meer tijd in beslag dan Cassie verwacht had. Het bleek onmogelijk het drukke verkeer te ontlopen dat de snelwegen naar het zuiden verstopte. En er waren onderweg twee stukken geweest waar er aan de weg gewerkt werd en waar ze een eind had moeten omrijden. Die extra rijtijd zorgde er bovendien voor dat ze te weinig brandstof had. Ze moest de rest van het geld dat Jess haar gegeven had, gebruiken om te tanken. Ongerust dat Ryan mocht gaan denken dat ze van gedachten veranderd was, sms’te ze hem om te zeggen dat het later werd. Onmiddellijk kwam er antwoord terug.

      ‘Geen enkel probleem, neem de tijd, rijd voorzichtig.’

      Toen ze eenmaal van de snelweg af was en op het platteland terechtgekomen, waren de panorama’s schilderachtig. Cassie probeerde reikhalzend over de getrimde hagen heen te kijken naar de golvende vergezichten over lappendekens van akkers en velden in diverse kleuren, van donkergroen tot goudgeel, met beeldschone boerderijtjes en meanderende riviertjes. Het gecultiveerde landschap gaf haar een vredig gevoel, al wist ze dat de samenpakkende wolken betekenden dat ze vanmiddag regen kregen. Ze hoopte dat ze voor de bui binnen zou zijn.

      Meer dan zes uur na haar vertrek uit Londen kwam ze aan in het pittoreske kustplaatsje. Zelfs bij dit sombere weer zag het dorp er nog idyllisch uit. Haar auto rammelde over de kasseien. Tussen de huizen door zag ze af en toe een glimp van het schilderachtige haventje verderop. Ryan had haar gezegd dat ze het dorp helemaal door moest en dan de kustweg volgen; ze woonden een paar kilometer verder, aan de zeekant.

      Toen ze buiten het openstaande tuinhek stilstond, kon Cassie haar ogen niet geloven. De woning daarachter was bijna te mooi om waar te zijn. Het zag eruit als het huis uit haar dromen. Een eenvoudige, doch schitterende villa, met ronde lijnen en houten details die volledig pasten in het decor, als een schip in zijn thuishaven. Alleen, dit “schip” lag tegen een bergwand gevlijd, met een beeldschoon uitzicht over de oceaan. De goed onderhouden tuin bevatte een schommel en een wipwap. Beide waren wat roestig. Cassie gokte dat de staat waarin het speeltuig verkeerde, de leeftijd van de kinderen