Srebrne skrzydła. Camilla Lackberg

czmychnął na drugi koniec baru i zaczął przyjmować zamówienia. Faye odwróciła się do mężczyzny w szarym garniturze, który wyciągnął do niej rękę.

      – David – przedstawił się. – David Schiller.

      Niechętnie podała mu swoją.

      – Faye.

      – Piękne imię. Niezwykłe.

      Po jego spojrzeniu domyśliła się, że ją skojarzył.

      – Jesteś…

      – Tak – odparła krótko.

      Widać odczytał sygnał, bo już nie komentował. Kiwnął głową, wskazując jej laptopa.

      – Pilnie pracujesz, domyślam się, że to źródło twoich sukcesów. A ja za chwilę spotykam się z przyjacielem.

      – Okej, a czym się zajmujesz?

      Odsunęła laptopa. Brasse wydawał się lepszym materiałem na flirt, ale skoro nie dało skupić się na pracy, równie dobrze mogła spędzić czas na rozmowie z tym nieznajomym.

      – Finansami. Sztampa, wiem. Gość od finansów, który popija GT³ w barze Cadier.

      – Fakt, trochę to tak wygląda. Nawet nie trochę, tylko bardzo.

      – Żałosne, szczerze mówiąc.

      Uśmiechnął się i wtedy jego twarz nagle się zmieniła, przez sekundę był prawie przystojny.

      – Okropnie żałosne – potwierdziła Faye, wychylając się w jego stronę. – Zabawimy się w bingo finansisty? Przekonamy się, ile będę miała trafień.

      – Proszę bardzo – odparł z błyskiem rozbawienia w oku.

      – Dobrze, zacznę od najłatwiejszego. – Zmarszczyła lekko brwi. – Bmw? Nie, nie, alfa romeo!

      – Bingo.

      Znów się uśmiechnął. Faye nie mogła się oprzeć i odpowiedziała uśmiechem.

      – Hmmm. Teatergrillen⁴ co najmniej raz, nie, dwa razy w miesiącu?

      – Bingo.

      – Teraz pytanie: mieszkanie czy willa, Östermalm czy Djursholm. Chyba że Saltis⁵. Tak, myślę, że willa w Saltis.

      – Znów bingo, jesteś niesamowita.

      – Owszem, jestem, ale to były same oczywistości. Teraz będzie trochę trudniej…

      Faye dopiła drinka, David przywołał Brassego.

      – Jeszcze raz to samo?

      – Nie, chyba spróbuję tej matrioszki.

      Brasse zaczął szykować zamówienie.

      – Mam nadzieję, że ci nie popsułem wspaniale zapowiadającego się romansu – powiedział David i kiwnął głową, wskazując Brassego.

      – Eee, już mnie zaczęli nudzić tacy dwudziestopięciolatkowie – odparła Faye. – Za bardzo przeciętni, choć pełni entuzjazmu.

      – Przeciętni, choć pełni entuzjazmu…

      Roześmiał się. Podobał jej się jego śmiech.

      – Zgaduj dalej. Dotąd szło ci fantastycznie. Swoją drogą to trochę niepokojące, że jestem aż tak sztampowy.

      – Mmm, zastanówmy się. Ćwiczysz oczywiście. Sporty walki? SPR?

      – Bingo. Zaimponowałaś mi, naprawdę.

      – Który sport walki?

      – Brazylijskie dżiu-dżitsu.

      – No jasne. Dalej? W ciągu ostatniego roku próbowałeś też wioślarstwa i wciągnęło cię?

      – Bingo.

      – Ale twoja żona trenuje tenis w Kungliga Tennishallen⁶. Kiedy nie jeździ konno.

      David uniósł lekko brwi.

      – Bingo. I znów Bingo. Fuj, lepiej już przestań, bo czuję się jak serialowy Fredde z Solsidan⁷.

      Faye się uśmiechnęła.

      – Nawet nazwisko macie to samo. A grill jaki masz?

      David pokręcił głową i zakrył twarz rękami, udając, że się wstydzi.

      – Summit S-670 GBS, na propan-butan.

      – There you go.

      Faye dostała swojego drinka, upiła trochę. Telefon Davida piknął, ekran rozświetlił esemes.

      – Jest już gość, z którym się umówiłem, zajął stolik na werandzie. Miło było poznać… Faye.

      Po jego odejściu Faye przysunęła sobie laptopa. David wprawił ją w nieoczekiwanie dobry humor, mogła znów skupić się na pracy.

      Na ekranie pojawiła się wiadomość. Od Kerstin. Faye już podnosiła szklankę do ust, ale zatrzymała się w pół ruchu. Wykupiony został kolejny pakiet akcji Revenge. Zamknęła laptopa. Dobry humor zniknął, jak zdmuchnięty wiatrem.

      Lurowata kawa, na dodatek przypalona, jak zwykle w tej firmie. Lokal AKV revision był nieduży i ciemny, zastawiony regałami z mnóstwem segregatorów wypełnionych papierami. Witajcie w społeczeństwie bez zbędnej papierologii. Faye i Kerstin wolały jednak umówić się na spotkanie tutaj zamiast w swoim znacznie bardziej eleganckim biurze. Lepiej nie zdradzać w firmie, że coś się dzieje. Sytuację oddawała całkiem trafnie ilustracja na ścianie u rewidenta Revenge Örjana Birgerssona. Przedstawiała kaczkę, która płynie spokojnie po powierzchni wody, ale pod spodem wiosłuje nogami jak szalona. Dokładnie tak czuła się teraz Faye.

      – Dolać kawy? – zaproponował z entuzjazmem Örjan, ale Faye i Kerstin zdecydowanie podziękowały.

      Jedną filiżankę wypiły z uprzejmości, ale na drugą nie potrafiły się zdobyć.

      – I co o tym sądzicie?

      Faye wychyliła się do przodu i próbowała czytać mu z wyrazu twarzy. Örjan był niskiego wzrostu, siwy, nosił okulary w cienkiej stalowej oprawie. Miał żywe spojrzenie i pasjonowało go wszystko, co dotyczyło liczb, kluczowych wskaźników efektywności i księgowości.

      – Cóż, to skomplikowane – odparł pogodnie, a Faye zgrzytnęła zębami.

      Dla niej była to kwestia życia i śmierci, bo firma była dla niej jak żywe, oddychające stworzenie z krwi i kości. Częścią Revenge była jeszcze Chris. Ale Revenge to była również Julienne. Kerstin. Wszystkie kobiety, których rany i blizny stworzyły fundament pod Revenge. Wszystkie one były częścią życia firmy. Ale były również takie, które zagroziły jej istnieniu.

      – Kerstin ma zupełną rację. Kiedy się przyjrzeć bliżej, widać, że wykup akcji charakteryzuje pewien schemat, czyli wiele wskazuje na jednego inwestora.

      – A da się ustalić kto to? Albo jaka to firma?

      Upiła łyk kawy i skrzywiła się. Odstawiła filiżankę, żeby już nie powtórzyć tego samego błędu.

      – Jeszcze nie, trochę to potrwa. Skupujący akcje – osoba fizyczna bądź firma – wie, co robi. Porównam to do kłębka włóczki. Plątaniny spółek i zakupów. Gdyby nie to, że wszystkie działają według tego samego schematu, byłoby trudno dostrzec, że stoi za tym jeden kupujący. Zdradził ich ten schemat. Co Kerstin sprytnie odkryła.

      Mrugnął do Kerstin, a Faye spojrzała na niego ze zdumieniem. Kerstin nie wyglądała, jakby bawiła ją ta sytuacja.

      – Postaraj się go zidentyfikować. I to jak najszybciej – powiedziała nieprzystępnym tonem.

      Örjan jakby nie odnotował i wpatrywał się w nią, mrugając powiekami.

      – Naturalnie,