Harry Griesel 1: Operasie spookredding. Sonja Kaiblinger

se donker, deurmekaar bos hare. “Ek dog ek hoor julle.”

      In die een hand hou sy die stofsuier se pyp vas en met die ander hand vee sy haar grys hare van haar voorkop af weg.

      Min mense skat Sharon vyf-en-sestig jaar oud. Met haar parmantige kort haarstyl, geruite hemde en rietskraal lyf lyk sy glad nie oud nie. Otto dink sy tannie is cool – behalwe vir haar alewige skoonmakery en dis nie eens haar snaaksste stokperdjie nie.

      “Hallo, tannie Sharon,” sê Otto en soen haar op haar wang. Alhoewel Sharon nie sy regte tannie is nie, is sy deel van die familie vandat Otto kan onthou. Sy het vroeër baie kom kuier en hy het van altyd af van haar gehou.

      En toe, van omtrent twee jaar gelede af, is tannie Sharon skielik al familie wat Otto het.

      Otto se ouers was argeoloë. Voorverlede winter het hulle met ’n navorsingspan Meksiko toe gegaan om na oorblyfsels van ou kulture te gaan soek. Otto weet nie presies wat toe gebeur het nie. Die koerante het van ’n reusagtige warrelwind geskryf wat die span verras het. Daarna is Otto se ouers as vermis verklaar. Ná ’n paar weke se vrugtelose soektog, is hulle dood verklaar. Tannie Sharon wat toe na Otto gekyk het, het hom permanent by haar laat kom bly.

      “Is julle lus vir warm sjokolade?” vra sy, terwyl sy die stofsuier se sak uitskud.

      “Nee dankie, ons moet dringend oor iets praat,” antwoord Otto. “Oor ’n taak,” voeg hy by toe tannie Sharon vraend na hom kyk. Hy trek Emily vinnig by die huis in, gooi sy skooltas in ’n hoek en hol vooruit solder toe, Sir Tony kort op sy hakke. Bo in Otto se kamer sluit hulle die deur en skuif die mat voor die bed eenkant toe. Versigtig voel Otto oor die vloerplanke tot hy ’n klein gleufie in die hout kry. Emily gee vir hom ’n skoenlepel aan waarmee hy die valdeur oopmaak. Onder die deur is ’n opvoubare trapleer van yster. Dit lei na ’n klein vensterlose vertrek wat behoorlik uit sy nate bars van al die boeke.

      Otto het hierdie geheime kamer al in die eerste week wat hy by tannie Sharon kom bly het, ontdek. Hy het agtergekom daar is sekere plekke op die vloer wat ’n hol klank maak as hy daaroor loop. Toe loer hy bietjie rond en ontdek die gleuf van die valdeur. Van toe af gaan hy gereeld na die geheime plek as hy van alles wil wegkom, of as hy met die spoke wil gesels sonder om gepla te word. Boeke is blykbaar ’n perfekte klankdemper, want die kamer is heeltemal klankdig van buite af.

      Otto dink dis baie prakties. As tannie Sharon hom ooit sou hoor praat met Sir Tony en die ander huisspoke, sal sy hom summier na ’n sielkundige toe vat. As jy elf jaar oud is, is jy te oud vir denkbeeldige maatjies.

      Terwyl Otto regmaak om met die trapleer af te klim, hoor hy ’n harde “Waaaag!” van buite af, gevolg deur ’n kaplaks! asof ’n groot kol sous op die vensterruit beland het.

      “Vincent?” Otto hardloop verbaas na die venster waarop ’n bondel vel vassit. Hy het nie eens besef Vincent is nie by hom nie, alhoewel dit die laaste paar minute net té stil was. Niemand het op sy skouer gesit en irriterende kommentaar in sy oor geskree soos ’n malkop papegaai nie.

      “ ’Skuus ek’s laat,” hyg Vincent toe Otto die venster vir hom oopmaak sodat hy kan invlieg. “Ek het ’n vet brommer dopgehou. Ek was al naby hom, maar toe hy na ’n mishoop toe vlieg, het ek besluit om maar liewer pad te gee.”

      Sir Tony rol sy oë. “Is ons nou almal hier?”

      Otto knik sy kop en klim dan eerste af na die donker vertrek. Emily volg hom en Vincent vlieg naby Otto se oor verby.

      Toe almal onder is, maak Otto die valdeur toe en skakel die staanlamp in die hoek aan wat ’n dowwe ligkring op die plafon gooi. Hoë boekrakke, ’n verslete rusbank, ’n wêreldatlas en ’n lessenaar word in die halfdonker verlig. Otto vermoed dat die geheime vertrek aan sy oorlede oom Archibald behoort het, maar hy is nie seker nie.

      “Ek gaan vir Molly en Bert haal, ek’s nou weer terug,” sê Sir Tony wat op die boonste trap van die boekleer hurk. Die volgende oomblik los hy in die lug op, om net weer binne die volgende paar sekondes op dieselfde plek te verskyn.

      Sir Tony is nie meer alleen nie. In die linkerhoek van die kamer verander die lug in ’n digte miswolk waaruit ’n groot, maer gedaante homself losmaak. In die een hand hou die gedaante ’n sosatiestokkie met kaas en olywe daarop, en in die ander hand ’n boks melk.

      “Hoessit, Bert,” groet Otto en Vincent die nuwe gas.

      “Hallo daar,” brom Bert en vat ’n lekker hap kaas. Die gekoude stukke kaas beweeg reguit deur sy lyf en val op die blokkiesvloer. “Kon julle nie met julle teepartytjie wag tot ek met my middagete klaar is nie? Sharon het vandag vars Edamkaas gekoop. Die geur daarvan is voortreflik.”

      Bert bly in tannie Sharon se yskas. Aan die begin was dit vir hom groot pret om die yskas se lig af te skakel as Otto en tannie Sharon die deur oopmaak. Nou is dit vir hom baie lekkerder om al die kos in die yskas op te eet. Die vermiste kaas, wors en sjokoladepoeding het nie lank ’n geheim gebly nie en Otto moes vinnig die skuldige een speel. Omdat Otto erger as ’n boontjierank groei, vra tannie Sharon gelukkig nie dom vrae nie.

      Gelukkig het hy eendag ontdek dat kos wat in foelie toegedraai is, nie verdwyn nie. Om een of ander duistere rede dryf die metaalagtige weerkaatsing van die foelie die spoke tot waansin. Van toe af draai Otto al die lekkerste kos sorgvuldig daarin toe. Bert was ongelukkig vinniger by die kaas as hy.

      “Dis nie ’n teepartytjie nie! Dis ’n dringende saak, Bert,” raas Sir Tony terwyl hy sy dik bene heen en weer swaai. “Iemand het gister vir ou Olsen kom kuier; iemand met ’n skoenlappernet.”

      “ ’n Skoenlappernet! Hoe dierbaar!” lag ’n hoë stem uit die ander hoek van die kamer. Die stem behoort aan Molly, tannie Sharon se derde huisspook. Sy sit in ’n outydse nagrok op die aardbol en draai om en om, soos op ’n diskobal. Sy kekkel soos sy lag en gooi haar arms in die lug.

      Molly het ook haar eie blyplek in die huis: die waskamer. Omdat sy goed wat draai nie kan uitlos nie, is sy dol oor tannie Sharon se wasmasjien. Niks is vir haar lekkerder as om teen eenduisend-seshonderd omwentelings per uur in die wasmasjiendrom in die rondte te draai nie. Afgesien daarvan steek sy graag van die wasgoed weg en geniet dit gate uit as Otto een van sy sokkies nie kan kry nie.

      “Het nie een van julle domkoppe die vaagste benul wat dit beteken nie?” vra Sir Tony kwaai, skiet deur die vertrek en bring die aardbol rukkerig tot stilstand. Molly verloor haar balans en slaan op die vloer neer. “Weet julle nie met wie ons hier te doen het nie?”

      Molly, Bert, Vincent en Otto skud moedeloos hulle koppe.

      Ná ’n rukkie sê Emily ook nee, want Otto moes eers alles aan haar verduidelik.

      Dis baie duidelik dat Sir Tony dit moeilik vind om kalm te bly. “Het julle niks opgelet toe julle dood is nie?” raas hy met bloedrooi wange. “Was julle almal aan die slaap?”

      Molly en Bert kyk veelseggend na mekaar. Hulle is lankal gewoond aan Sir Tony se ongeskikte manier van praat … toe hulle nog geleef het, het hulle in sy kombuis gewerk. Sommige dinge verander nooit.

      “Hierdie skoenlappernet,” verduidelik Sir Tony verder, terwyl hy uitroeptekens in die lug teken, “is nie ’n gewone net nie!”

      “Dit het soos een gelyk,” stry Vincent van waar hy op Otto se skouer kom hurk en sy vlerke oormekaar vou.

      “Miskien,” sis Sir Tony deur sy tande. Hy vlieg ontsteld heen en weer in die vertrek rond. “Dit lyk miskien soos ’n net, maar om die waarheid te sê, gaan dit hier oor ’n hoogs gemeganiseerde sielevanger. ’n Mens maak die siele van dooie mense daarmee bymekaar en vat hulle dan na die Oorkant toe. Die gedaante wat meneer Olsen se siel saamgevat het …” Sir Tony bly vir ’n betekenisvolle oomblik stil en haal diep asem, “. . . is die Dood!”

      Die