Moord in het landhuis. Фиона Грейс

on>

      

      MOORD IN HET LANDHUIS

      (EEN LACEY DOYLE COZY MYSTERY – BOEK 1)

      FIONA GRACE

      Fiona Grace

      Debutant Fiona Grace is de auteur van de LACEY DOYLE COZY MYSTERY-serie, die bestaat uit MOORD IN HET LANDHUIS (boek 1), DOOD EN EEN HOND (boek 2) en MISDAAD IN HET CAFÉ (boek 3). Fiona hoort graag van je, dus bezoek www.fionagraceauthor.com om gratis e-boeken te ontvangen, het laatste nieuws te horen en contact te houden.

      

      Copyright © 2019 door Fiona Grace. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de US Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd, gedistribueerd of verzonden worden in welke vorm of op welke manier dan ook, of opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit e-boek is alleen voor persoonlijk gebruik gelicenseerd. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan andere mensen. Als u dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan voor elke ontvanger een extra exemplaar. Als u dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor uw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop uw eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of overleden, is geheel en al toevallig. Omslagbeeld: copyright Helen Hotson, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

      BOEKEN DOOR FIONA GRACE

      LACEY DOYLE COZY MYSTERY

      MOORD IN HET LANDHUIS (boek 1)

      DOOD EN EEN HOND (boek 2)

      MISDAAD IN HET CAFÉ (boek 3)

      INHOUD

       HOOFDSTUK EEN

       HOOFDSTUK TWEE

       HOOFDSTUK DRIE

       HOOFDSTUK VIER

       HOOFDSTUK VIJF

       HOOFDSTUK ZES

       HOOFDSTUK ZEVEN

       HOOFDSTUK ACHT

       HOOFDSTUK NEGEN

       HOOFDSTUK TIEN

       HOOFDSTUK ELF

       HOOFDSTUK TWAALF

       HOOFDSTUK DERTIEN

       HOOFDSTUK VEERTIEN

       HOOFDSTUK VIJFTIEN

       HOOFDSTUK ZESTIEN

       HOOFDSTUK ZEVENTIEN

       HOOFDSTUK ACHTTIEN

       HOOFDSTUK NEGENTIEN

       HOOFDSTUK TWINTIG

       HOOFDSTUK EENENTWINTIG

       HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

       HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

       HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

       HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

       HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

       HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

       HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

       EPILOOG

      HOOFDSTUK EEN

      Geen schuld.

      Dat is wat de scheidingspapieren verklaarden, in zwarte inkt en vetgedrukte tekst, een schril contrast tegen het wit van het papier.

      Geen schuld.

      Lacey zuchtte terwijl ze naar de documenten keek. De onschuldig ogende envelop was net bij de voordeur afgeleverd door een tiener met een gezicht vol puisten en een onverschillige houding, alsof het niets meer was dan een doos pizza. En hoewel Lacey meteen wist waarom ze een brief via een koerier ontving, had ze op dat moment niets gevoeld. Het was pas bij haar binnengekomen nadat ze op de bank in de woonkamer neer was geploft en de documenten uit de envelop had laten glijden. De cappuccino die ze bij het geluid van de deurbel op de salontafel had laten staan, stond nog steeds met kleine wolkjes te dampen.

      Echtscheidingspapieren.

      Scheiding.

      Als reactie had ze geschreeuwd en de papieren op de grond gegooid, als iemand met een spinnenfobie die net een levende tarantula met de post had ontvangen.

      En daar lagen ze nu nog, verspreid over het modieuze en extreem dure tapijt dat ze van haar baas Saskia van het interieurontwerpbureau waar ze werkte had gekregen. De woorden David Bishop versus Lacey Bishop staarden haar aan. Uit de onzinnige massa letters begonnen zich woorden voor haar ogen te vormen: ontbinding van het huwelijk, onverenigbare verschillen, geen schuld...

      Ze pakte de papieren aarzelend op.

      Dit was natuurlijk geen verrassing. David had namelijk hun veertienjarig huwelijk beëindigd met de uitroep: ‘Je hoort nog van mijn advocaat!’ Maar dat had Lacey toch niet kunnen voorbereiden op de emotionele gevolgen nu ze de documenten echt in bezit had. Het gevoel van hun gewicht, hun zwaarte en de aanblik van die vreselijke, brute, zwarte tekst die ‘geen schuld’ verklaarde.

      Zo ging dat in New York. Echtscheidingen zonder schuld zijn minder rommelig, toch? Maar ‘geen schuld’ leek een beetje overdreven, vond Lacey. De fout lag volgens David sowieso helemaal bij haar. Negenendertig jaar en nog geen baby. Zelfs niet de minste nestdrang. Geen hormonale schommelingen bij het zien van de pasgeborenen van hun vrienden – wat er veel waren geweest, waardoor ze in een eindeloze stroom van leuke, zachte kleintjes had gezeten die totaal niets in haar hadden opgewekt.