K jak Klara 18 - Nieprzyjaciółka na zawsze. Line Kyed Knudsen

zawsze

Line Kyed KnudsenK jak Klara 18 – Nieprzyjaciółka na zawszeSaga

      K jak Klara 18 – Nieprzyjaciółka na zawsze

      przełożyła

      Iza Farenholc

      tytuł oryginału

      K for Klara 18 – Uvenner for evigt

      Zdjęcie na okładce: Shutterstock

      Copyright © 2018, 2019 Line Kyed Knudsen i SAGA Egmont

      Wszystkie prawa zastrzeżone

      ISBN: 9788726209457

      1. Wydanie w formie e-booka, 2019

      Format: EPUB 2.0

      Ta książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą SAGA Egmont oraz autora.

      SAGA Egmont, spółka wydawnictwa Egmont

      KLARA

      Ulubiony kolor: błękitny

      Ulubione danie: lazanie

      Ulubiony przedmiot: sztuka

      Uwielbia czytać

      RÓŻA

      Ulubiony kolor: różowy

      Ulubione danie: pizza

      Ulubiony przedmiot: WF

      Uwielbia chodzić na zakupy

      JULIA

      Ulubiony kolor: żółty

      Ulubione danie: meksykańskie tortille

      Ulubiony przedmiot: muzyka

      Uwielbia chłopaków

      TYDZIEŃ FILMOWY

      W poniedziałek uczniowie z klasy Klary oraz z klasy równoległej zebrali się razem w tej samej sali. To tydzień filmowy i Klara jest podekscytowana. Wszyscy będą pracować wspólnie w grupach. Każda grupa zrobi film na iPadzie.

      – Mam nadzieję, że będziemy razem – mówi Julia i bierze koleżanki pod ręce.

      Klara też chce być ze swoimi dwiema najlepszymi przyjaciółkami. I z Malou. Ale zdaje sobie sprawę, że będzie musiała kontaktować się także z osobami z klasy równoległej.

      Za chwilę widzi podział na grupy na dużej tablicy. Szybko znajduje swoje imię w grupie piątej. Nie jest razem z Julią i Różą, tylko z Malou i Benjaminem.

      – Yesss! – krzyczy Malou i przytula Klarę. – Jesteśmy w tej samej drużynie!

      Klara oddycha z ulgą. Przynajmniej kogoś zna. Okazuje się, że zna także dwóch pozostałych członków. To Nanna i Gustaw. Klara chodziła z nimi do świetlicy po lekcjach. Bardzo lubi Nannę. Czasami bawiły się razem. Klara pamięta, że Nanna była świetna w wymyślaniu gier.

      – O, nie! – cicho mówi Róża. – Jestem w grupie z Laurą z równoległej klasy. Nie cierpię jej.

      Róża zna Laurę z piłki ręcznej. Laura ma długie, rude włosy i nosi ubrania, których mama Róży nigdy by nie pozwoliła córce włożyć.

      Malou pochyla się w ich kierunku.

      – Czy to nie Laura opowiadała wszystkim, że coś ukradłaś? – Malou patrzy na Różę.

      Róża prycha ze złością.

      – Tak, przysięgała, że wzięłam jej kolczyki z ławki w przebieralni, kiedy byłyśmy na piłce ręcznej.

      – Przecież niczego byś nie ukradła! – Klara jest zaskoczona. Nie rozumie, jak ktoś mógłby pomyśleć coś takiego o Róży.

      – Nie miała dowodu – stwierdza Róża. – Głupia kłamczucha.

      Klara się zgadza. Laura to kłamczucha.

      Klara szybko zapomina o niesnaskach między Różą i Laurą, bo jej grupa właśnie spotyka się, żeby wymyślić, o czym ma być ich film. Siedzą przy stole. Nanna uśmiecha się do Klary. Ma okrągłe okulary na nosie i bardzo krótkie włosy.

      – Nasza ekipa jest świetna – mówi Nanna. – Nie mogę się doczekać, kiedy zaczniemy kręcić.

      – Ja też – przyznaje Klara i uśmiecha się niepewnie. Reszta potakuje.

      – Jesteś w tym dobra, Nanno. – Malou wzdycha i opowiada o krótkometrażowym filmie, który Nanna wrzuciła na YouTube.

      Klara słyszała, że Nanna umie robić filmy. Uważa, że ma szczęście, że jest w grupie z tą dziewczynką.

      Nanna uśmiecha się radośnie i prostuje plecy.

      – Sądzę, że powinniśmy nakręcić film dokumentalny.

      – Co to znaczy „dokumentalny”? – pyta Malou.

      – To film o rzeczywistości – tłumaczy Nanna i poprawia okulary. – Możemy zrobić film o dokuczaniu w szkole. – Nanna patrzy na Klarę.

      – Znakomity pomysł – zgadza się Klara. To ekscytujące zrealizować film o czymś prawdziwym, a dokuczanie to ważny temat.

      Pracują w grupie cały ranek.

      Nanna spisuje wszystko, czego potrzebują do nakręcenia filmu, i pani Karen chwali ich ekipę, że tak wspaniale współpracuje. Klara rzuca spojrzenie na grupę Róży, która ulokowała się na drugim końcu sali. Widzi Różę, która siedzi sama. Róża boi się Laury.

      KOLCZYKI

      Kiedy przychodzi czas na lunch, Klara udaje się do kafejki z przyjaciółkami.

      Laura siedzi z dziewczynami ze swojej klasy przy stoliku obok.

      – Błe, to jedzenie jest ohydne! – Laura krzyczy i macha miską.

      Wszyscy się śmieją.

      – Och! – Róża jest zirytowana, kiedy Laura rzuca kawałkiem makaronu na drugi koniec stołu.

      Klara widzi, że Laura celuje w jednego z chłopaków, ale nie trafia. Makaron leci dalej i uderza Różę w plecy.

      – Możesz się uspokoić, proszę? – Róża posyła Laurze wściekłe spojrzenie.

      – Nieee! – Laura śmieje się i rzuca następnym kawałkiem makaronu. Tym razem jednak trafia w stół.

      Po lunchu idą do klasy. Laura biegnie za nimi. Wpada na Różę, która prawie się przewraca.

      – Ups – wydysza Laura. – To znaczy przepraszam – chichocze i biegnie dalej.

      – Ona jest naprawdę zła – mówi Malou i wyciąga telefon, jakby chciała sfilmować Laurę. Ale Laura już zniknęła za drzwiami swojej klasy.

      Następnego dnia Klara ze swoją filmową grupą idą zrobić wywiad z młodszymi chłopcami. Nakręcą go iPadem Klary.

      Później Nanna opowiada, jak wybrać odpowiednie kadry, dodać muzykę i włożyć to wszystko do zamkniętej grupy online, tak żeby każdy z ich roku mógł to obejrzeć.

      Podczas przerwy Klara udaje się do swojej klasy, żeby spędzić trochę czasu z Różą i Julią. Nagle do ich sali wchodzi Laura z dwiema innymi dziewczynami.

      – Gdzie jest ta złodziejka? – śmieje się Laura i patrzy na każdą z nich, ale omija wzrokiem Różę.

      – Kogo masz na myśli? – pyta Róża i idzie w kierunku Laury. Julia i Klara robią to samo.

      Klara uważa, że Róża jest bardzo odważna. Chciałaby zrobić coś, żeby podtrzymać ją na duchu.