Wyzwanie dla milionera. Линн Грэхем

charyzmatyczny uśmiech i przekonanie o własnej wyższości zamiast zniechęcać, rozpalały w niej żar. Mimo to posmutniała, bo wiedziała, że Zac traci czas: ona nie zgodzi się na nic więcej.

      – Posłuchaj… na nas już czas – oznajmiła zdecydowanym głosem.

      – A może zabiorę was na lunch?

      – Nie, Jack będzie ryczał do wieczora, jeśli zakłócimy mu porę jego drzemki. Musimy wracać do domu. A ty… nie idziesz?

      – Odprowadzę was – odparł zniechęcony, sam nie wiedząc, co tam jeszcze robi, skoro go nie chcą, a wokół tyle dostępnych okazji. Freddie wzruszyła tylko ramionami, bo wiedziała, że nie ma prawa być nieuprzejma. Przecież pomagał jej zająć się dziećmi i przestał wreszcie mówić o wciskaniu pieniędzy za godzinne spotkanie. – Ale przecież musisz mieć jakichś znajomych… jakieś życie towarzyskie…

      Szli małą, ponurą uliczką, zabudowaną szeregowo jednakowymi domkami.

      – Nie za bardzo – wybąkała, przystając nagle przy jednym z nich i szukając nerwowo klucza w torebce.

      Wtem drzwi otworzyły się same.

      – Dzień dobry – powiedziała Claire. – Och… nie jesteście sami…

      Zac wyciągnął dłoń i przedstawił się szarmancko, nie broniąc się, gdy natychmiast zaprosiła go do środka, ignorując w stu procentach histeryczne miny Freddie zza jego pleców. Gdy wnosił wózek, zdołała tylko szepnąć na ucho siostrzenicy: „Niezły!” i na głos: – Już nastawiam wodę!

      Freddie zaniosła Jacka na górę do jego łóżeczka, a gdy zeszła, Zac popijał w kuchni kawę i zachowywał się jak wieloletni przyjaciel domu.

      – Posiedzę w domu z dzieciakami, żebyś mogła wyjść z Zakiem – ogłosiła Claire. – Wciąż jej powtarzam, że musi mieć jakieś własne życie poza nimi. No, przecież dziś wieczorem nie pracujesz!

      – No nie, ale…

      – Nie ma żadnego „ale”!

      – Dziękuję ci, Claire, wpadnę po Freddie o ósmej.

      Zac idealnie wybrał moment, by się ulotnić po kawie i nie dać osaczyć podekscytowanej Eloise. Wyszedł tak błyskawicznie, że nie miało sensu go gonić.

      Pozostała więc już tylko Claire.

      – Dlaczego to zrobiłaś? Wcale nie chciałam z nim wychodzić! – zaatakowała ją, z braku dostępu do Zaca.

      – Oczywiście, że chciałaś! – usłyszała w odpowiedzi. – Zresztą nic dziwnego, jest niesamowity! Nie samą pracą człowiek żyje. Z radością pomogę, żebyś nareszcie to zrozumiała!

      Ponieważ nie chciała wdawać się w spory z Claire, przełknęła w milczeniu gorzką pigułkę. Naprawdę nie zamierzała spędzić więcej czasu z Zakiem, pomimo że ostatecznie przyznała sama przed sobą, jak bardzo ją pociągał. Nie planowała kontynuować tej znajomości, bo nie była gotowa na jednorazową przygodę, a Zacowi nie chodziło o nic poważniejszego. Ona zaś, będąc świadkiem wieloletniego staczania się swej jedynej ukochanej siostry, które zaczęło się właśnie od jednonocnej awantury, gdy była jeszcze nastolatką, nie zamierzała nigdy zaryzykować czegoś podobnego. Nie poświęcała czasu na życie towarzyskie, nie współżyła dotąd, czekała na związek głębszy niż układ na jedną noc, oczekiwała od potencjalnej drugiej strony uczuć i szacunku. Być może myślała bardzo staromodnie, ale jeśli odrobina szczerych oczekiwań oznaczała bycie staromodnym, to wcale jej to nie przeszkadzało.

      Wizja zbliżającego się wieczoru wprowadzała w zakłopotanie nie tylko Freddie, ale także Zaca. Nigdy przedtem nie umawiał się z nikim na randki, nie był nigdy w żadnym związku i nie wiedział, jak się zachować w takiej sytuacji. Jednakże nie stanowiło dlań problemu zadanie pytania na ten temat. Uczynił to, gdy spotkał się po południu ze swym drugim przyrodnim bratem, pół-grekiem Angelem, który nie irytował go jak Vitale, bo miał dużo bardziej wyluzowane podejście do życia.

      – Nigdy? – Angel mimo wszystko czuł się zaskoczony. – A więc… twoje dotychczasowe życie erotyczne musiało być dość… nieskomplikowane.