Kryminał. Zygmunt Zeydler-Zborowski

– przytaknął porucznik. – Brygada techniczna powinna tu być lada chwila.

      Dopiero nazajutrz rano można było przesłuchać panią Kamieniecką.

      Konerski przede wszystkim poprosił o otworzenie sejfu. Obserwując manipulacje, jakich dokonywała stara dama, musiał przyznać, że mechanizm był rzeczywiście bardzo skomplikowany. Wreszcie jednak zostały otwarte masywne, ognioodporne drzwiczki.

      Sejf był pusty.

      – Wszystko mi zabrali, wszystko – jęknęła pani Ewelina. – Nic nie zostawili. Łotry, bandyci. Usiadła na fotelu i ruchem pełnym rezygnacji zaczęła kiwać głową. – Wszystko, absolutnie wszystko. Jestem nędzarką.

      – Co pani przechowywała w tym sejfie? – spytał Konerski.

      – Biżuterię, brylanty, rubiny, szmaragdy. Jedna tylko ta kolia brylantowa warta była miliony. Pierścionki, zapinki, złote łańcuszki, bransolety.

      – A oprócz tych kosztowności?

      – Trochę waluty, dolary, marki zachodnioniemieckie, franki szwajcarskie.

      – Na jaką, mniej więcej, sumę miała pani tę walutę?

      Wzruszyła ramionami.

      – Dokładnie nie wiem, ale to była duża suma. Na złotówki to na pewno było kilka albo nawet kilkanaście milionów.

      – Skąd pani miała tyle obcej waluty?

      – Mój mąż był bardzo zamożnym człowiekiem. Zostawił mi duży majątek. Poza tym prowadzę do spółki z jednym panem hodowlę srebrnych lisów. To daje mi dosyć duży dochód. Wszystko idzie na eksport.

      – Czy można wiedzieć, jak nazywa się ten pani wspólnik?

      – Mateusz Chodziak. Bardzo porządny, uczciwy człowiek.

      – A gdzie znajduje się ta hodowla?

      – W okolicach Sochaczewa. Dokładnie nie umiem panu powiedzieć. Byłam tam ze dwa albo trzy razy samochodem. Chyba bym nie trafiła.

      – To ma pani duże zaufanie do swojego wspólnika.

      – Nieograniczone. Co jakiś czas przywozi mi tu jakieś rozliczenia, ale ja na to nawet nie patrzę, mam wrodzony wstręt do buchalterii.

      – Czy te kosztowności, które znajdowały się w sejfie, były ubezpieczone?

      – Nie.

      – Dlaczego?

      Pani Ewelina wykonała niecierpliwy ruch ręką.

      – Czy musi mnie pan o to wszystko wypytywać?

      – Raczej tak – uśmiechnął się Konerski. – Jeżeli mamy znaleźć pani biżuterię.

      – Znaleźć? – ożywiła się. – Sądzi pan, że mogłabym to wszystko odzyskać?

      – Nic nie obiecuję, ale będziemy się starali.

      – Boże, jakaż byłabym szczęśliwa. Tutaj już nie chodzi o pieniądze, ale to są pamiątki rodzinne, po mojej matce, po mojej babce, po mojej prababce. Jeżeli panowie mogliby odnaleźć, to ja… to ja bardzo hojnie panów wynagrodzę.

      Konerski potrząsnął głową.

      – To najzupełniej niepotrzebne, proszę pani. Spełniamy nasz obowiązek i o żadnej nagrodzie nie może być mowy. Ale może wrócimy do mojego pytania. Dlaczego pani nie ubezpieczyła tych kosztowności?

      – Po prostu nie chciałam, żeby jacyś tam urzędnicy z PZU oglądali i szacowali moje pamiątki rodzinne. Sejf jest ogniotrwały, więc… gdyby nawet cały dom się spalił.

      – Nie brała pani pod uwagę włamania?

      – Nie. Przyznam się panu, że tej ewentualności jakoś nie przewidziałam.

      – A czy można zapytać, dlaczego pani nie trzymała tej waluty w banku?