Voor Nu en Voor Altijd . Sophie Love

keer genoot ze ervan.

      “Voor mijn part mag je deze baan terug hebben, Izelda,” voegde Emily toe, “en hem in je reet steken.” Ze kon de mensen achter zich praktisch naar adem horen snakken. Ze drong zich langs Izelda de lift in en draaide zich met een ruk om. Ze drukte op de knop voor de begane grond en realiseerde zich met een overweldigende opluchting dat het de laatste keer in haar leven zou zijn. Ze bekeek het tafereel van haar stomverbaasde collega’s die naar haar staarden tot de deuren dicht gleden en hen aan het oog onttrokken. Ze haalde diep adem, en ze voelde zich vrijer en lichter dan ooit tevoren.

      *

      Emily rende de trap naar haar appartement op en besefte dat het niet echt haar appartement was. Dat was het nooit geweest. Het had altijd gevoeld alsof ze in Ben’s ruimte woonde, dat ze zichzelf zo klein en onopvallend mogelijk moest maken. Ze frommelde met haar sleutels, dankbaar dat hij op zijn werk was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over een ontmoeting met hem.

      Ze stapte naar binnen en bekeek alles met een nieuwe blik. Niets in de woning was haar smaak. Alles leek een nieuwe betekenis te krijgen: de lelijke bank waar zij en Ben ruzie over hadden gemaakt (een ruzie die hij had gewonnen), de stomme salontafel die ze weg had willen doen, omdat één van de poten korter was dan de andere, zodat het altijd wiebelde (maar waar Ben om ‘sentimentele redenen’ aan gehecht was, en dus was het ding gebleven), de veel te grote TV die veel te veel geld had gekost en veel te veel ruimte in beslag nam (maar Ben had gezegd dat hij dit echt nodig had om sport te kijken, omdat dit ‘de enige reden’ was dat hij niet gek werd). Ze greep een paar boeken van de plank, en het viel haar op dat haar romantische boeken waren verbannen naar de schaduwplekken op de onderste plank. Ben was altijd bezorgd dat hun vrienden zouden denken dat hij niet intellectueel genoeg was als ze romantische boeken in de kast zouden zien staan. Hij hield meer van academische teksten en filosofen, hoewel hij hier nooit iets van leek te lezen.

      Ze liet haar ogen over de foto’s op de schoorsteen glijden om te kijken of er iets stond wat ze mee wilde nemen, en het viel haar op dat iedere foto waar zij op stond met Bens familie was. Daar waren ze op de verjaardag van zijn nichtje, op de bruiloft van zijn zus. Er was geen enkele foto van haar met haar moeder, haar enige familie, en Ben had ook nooit tijd met hen beiden doorgebracht. Emily voelde opeens dat ze een vreemde in haar eigen leven was geweest. Ze had jarenlang het pad van een ander gevolgd, in plaats van haar eigen weg te creëren.

      Ze haastte zich door het appartement, de badkamer in. Hier stonden de enige dingen waar ze iets om gaf: haar lekkere badproducten en haar make-up. Maar zelfs dat was een probleem voor Ben. Hij had alleen maar geklaagd over hoeveel producten ze had, om haar duidelijk te maken dat het geldverspilling was.

      “Het is mijn geld om te verspillen!” schreeuwde Emily tegen haar spiegelbeeld, terwijl ze al haar spullen in een boodschappentas gooide.

      Ze was zich ervan bewust dat ze wel gek leek, zoals ze zich door de badkamer bewoog en halflege flesjes shampoo in haar tas gooide, maar het kon haar niets schelen. Haar leven met Ben was niets meer dan een leugen geweest en ze wilde er zo snel mogelijk aan ontsnappen.

      Vervolgens rende ze de slaapkamer in en pakte haar koffer onder het bed vandaan. Ze propte snel haar kleren en schoenen erin. Zodra ze klaar was met het verzamelen van haar spullen, sleepte ze alles mee naar buiten, de straat op. Toen, als een laatste symbolisch gebaar, ging ze het appartement weer in, om haar sleutel op Ben’s ‘sentimentele’ salontafel te leggen. Toen vertrok ze, definitief.

      Pas toen ze op de hoek van de straat stond, drong het tot Emily door wat ze gedaan had. Binnen een paar uur had ze ervoor gezorgd dat ze werkloos en dakloos was. Zichzelf single maken was een ding, maar haar hele leven weggooien was iets heel anders.

      Ze voelde kleine vlinders van paniek in haar buik. Haar handen trilden terwijl ze haar telefoon tevoorschijn haalde en Amy’s nummer intoetste.

      “Hey, hoe gaat het?” zei Amy.

      “Ik heb iets gestoords gedaan,” antwoordde Emily.

      “Vertel…” moedigde Amy haar aan.

      “Ik heb ontslag genomen.”

      Ze hoorde Amy scherp uitademen aan de andere kant van de lijn.

      “O, gelukkig,” zei haar vriendin. “Ik dacht dat je me ging vertellen dat je weer terug was bij Ben.”

      “Nee, nee, juist het tegenovergestelde. Ik heb mijn spullen gepakt en ben vertrokken. Ik sta nu op straat als een tassendame.”

      Amy begon te lachen. “Ik heb nu een fantastisch plaatje in mijn hoofd.”

      “Dit is niet grappig!” antwoordde Emily, meer in paniek dan ooit. “Wat moet ik nu doen? Ik heb ontslag genomen. Ik kan geen nieuw appartement krijgen zonder baan!”

      “Je moet toegeven dat het een beetje grappig is,” antwoordde Amy, lachend. “Breng het gewoon allemaal hier,” voegde ze er nonchalant aan toe. “Je weet dat je bij mij kunt wonen totdat er een oplossing is.”

      Maar dat wilde Emily niet. Ze had net jarenlang in de ruimte van iemand anders gewoond en het gevoel gehad dat ze een huurder was in haar eigen huis, alsof Ben haar een gunst verleende door haar bij hem te laten wonen. Dat wilde ze niet meer. Ze moest haar eigen leven gaan maken, op haar eigen benen staan.

      “Dat is lief aangeboden,” zei Emily, “maar ik moet een tijdje m’n eigen ding doen.”

      “Ik snap het,” antwoordde Amy. “Wat ga je dan doen? Een tijdje de stad uit? Je hoofd leegmaken?”

      Dat zette Emily aan het denken. Haar vader had een huis in Maine. Ze hadden daar de zomers doorgebracht toen ze nog een kind was, maar het stond al leeg sinds hij twintig jaar geleden was verdwenen. Het was oud, vol karakter, en het was ooit prachtig geweest, op een historische manier; het was eerder een uitgebreide B&B waar hij niks mee kon, dan een huis.

      Het was in die dagen nauwelijks bewoonbaar geweest en Emily wist dat het er niet goed aan toe zou zijn, nu het al twintig jaar leeg stond; en het zou ook niet hetzelfde zijn nu het leeg was, of nu ze geen kind meer was. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het niet bepaald zomer was. Het was februari!

      Maar toch, het idee van een paar dagen gewoon op de veranda zitten, naar de oceaan kijken, op een plek die van haar was (op een bepaalde manier) leek opeens wel heel romantisch. New York voor een weekend ontvluchten zou een goede manier zijn om haar hoofd leeg te maken en te bedenken wat ze zou gaan doen.

      “Ik moet gaan,” zei Emily.

      “Wacht,” antwoordde Amy. “Vertel me eerst waar je naartoe gaat!”

      Emily haalde diep adem.

      “Ik ga naar Maine.”

      HOOFDSTUK DRIE

      Emily moest verschillende metro’s nemen om bij de langparkeerplaats in Long Island City te komen, waar haar oude, verlaten, krakkemikkige auto op haar stond te wachten. Het was jaren geleden dat ze ermee gereden had, omdat Ben altijd reed zodat hij zijn geliefde Lexus aan de wereld kon tonen. Terwijl ze over de grote, schaduwrijke parkeerplaats liep, haar koffer achter zich aan slepend, vroeg ze zich af of ze nog kon rijden. Het was nog zoiets dat ze had laten gaan tijdens haar relatie.

      De reis hiernaartoe, naar deze parkeerplaats in een buitenwijk van de stad, had voor haar gevoel eindeloos geduurd. Terwijl ze naar haar auto liep galmde de echo van haar voetstappen over de ijskoude parkeerplaats. Ze was bijna te moe om door te gaan. Ze vroeg zich af of ze een fout maakte. Moest ze teruggaan?

      “Daar is ze.”

      Emily draaide zich om en zag de garagemedewerker met een glimlach naar haar krakkemikkige auto kijken, alsof hij er medelijden mee had. Hij stak zijn hand uit om haar de sleutels te geven.

      De gedachte dat ze nog een rit van acht uur voor de boeg had voelde overweldigend, onmogelijk. Ze was al doodop, fysiek en emotioneel.

      “Ga je ze aannemen?” vroeg hij uiteindelijk.

      Emily