Voor Zonsopkomst . Морган Райс

wat ik moet doen,” voegde Kate toe, en ze moest zich wederom aan haar tranen overgeven.

      “Ik ga er vanuit dat Madison niet voor je is opgekomen,” zei Amy. Ze haatte Madison om het feit dat ze niet voor Kate op kwam en probeerde Kate altijd duidelijk te maken dat ze niet zo soft moest zijn voor haar zus. Volgens Amy zou Madison hun moeder moeten aanspreken op het feit dat ze Kate zo slecht behandelde, in plaats van onschuldig haar complimentjes en aandacht op te likken.

      “Nee,” antwoordde Kate somber.

      “Hey,” zei Nicole, die een arm om haar vriendin heen sloeg. “Het komt goed. Je hebt ons, en we zullen op je letten. Er zal iets gebeuren dat alles verandert. Dat beloof ik.”

      Kate wist niet hoe ze daar zo zeker van kon zijn. Nicole had het altijd over dat de dingen zouden veranderen en dat alles uiteindelijk wel goed zou komen, maar de dingen leken voor Kate alleen maar slechter te worden. Haar vader dronk steeds meer, haar moeder kreeg steeds meer grip op haar leven, en Madison werd steeds afstandelijker terwijl haar status als gouden kind werd bevestigd. Kate’s leven leek in een neerwaartse spiraal te gaan, en het verliezen van haar kans om te studeren was de laatste strohalm.

      Nicole bleef maar doorgaan. “Het schoolgala is binnenkort,” zei ze. “Wie weet wat er daar gebeurd.”

      “Oh, alsjeblieft,” antwoordde Kate. “Jongens zijn wel het laatste wat ik nu aan mijn hoofd heb.”

      “Oh echt?” zei Amy fronsend. “Want ik dacht toch echt dat ik net een zekere Tony Martin een zekere Kate Roswell een knuffel zag geven op de parkeerplaats.”

      Ondanks haar verdriet deed die gedachte Kate wel een beetje goed. Er speelde een glimlachje om haar lippen. “Ja. Hij, ehm, hij zei dat mijn ogen mooi waren met de mascara.”

      “Oh mijn God!” schreeuwde Dinah. “Hij vind je helemaal leuk!”

      Kate lachte en schudde haar hoofd. “Dat weet ik niet zo zeker. Hij is aardig tegen iedereen.”

      “Ja, aardig,” zei Amy, “niet flirterig!”

      Nicole wierp haar een triomfantelijke blik toe. “Ik zei toch dat het allemaal wel beter zou worden?”

      Kate zwaaide met haar handen en probeerde de opwinding van haar vriendin te temperen.

      “Ik denk niet dat het zo zit,” zei ze.

      “Misschien vraagt hij je wel naar het gala,” gilde Dinah.

      De gedachte deed Kate’s buik kriebelen van opwinding. Was er een kans dat hij haar zou vragen? Toen herinnerde ze zich haar mascara, en hoe ze had gehuild.

      “Oh God, ben ik uitgelopen?” vroeg ze paniekerig.

      “Nee, meid,” antwoordde Dinah. “Je ziet er goed uit. Maar ik zal je mooi maken tijdens de lunch, als een traktatie voor je verjaardag!”

      Dinah was dol op make-up. Vanwege haar grote familie had ze niet de gelegenheid om alle kleding en schoenen te kopen die ze nodig had om de trends bij te houden, dus was ze altijd bezig met het aanpassen van haar kleren en het maken van make-up. Ze was ongelofelijk creatief geworden. Ze moedigde anderen altijd aan om meer met hun looks te experimenteren. Nicole was de enige andere die losging met haar uiterlijk. Amy probeerde neutraal te blijven om haar familie niet op stang te jagen, hoewel ze wel een voorliefde had voor minirokjes en knielaarzen wanneer ze de kans kreeg.

      Kate was de enige die nooit echt haar identiteit liet zien middels mode. Ze had het gevoel dat de keuzes die ze maakte specifiek waren om haar moeder te irriteren. Sinds ze was gestopt met het dragen van haar moeders zijdeachtige, geplooide, pastelkleurige jurken en ze niet langer naar schoonheidswedstrijden ging, was ze een tomboy geworden. Maar ze wist niet of ze echt een tomboy was, of dat ze gewoon genoot van de wetenschap dat het haar moeder kwaad maakte als ze zich zo kleedde.

      Kate glimlachte. Als er een kans was dat Tony haar zou meevragen naar het gala, dan kon ze zichzelf net zo goed de kans gunnen. Ze voelde zich al een miljoen keer beter dan tijdens haar boze fietstocht die ochtend. Ze wist dat haar vriendinnen er voor haar waren.

      “En kijk, als Tony me niet naar het gala vraagt, dan is dat niet zo erg,” voegde Kate toe. “We kunnen altijd met zijn allen gaan.”

      “Ik ben zo blij dat je dat zegt,” antwoordde Amy. “Ik denk niet dat mijn ouders me met een jongen in een auto laten stappen!”

      Ze lachten. Het voelde goed om te weten dat ze voor elkaar klaar stonden, dat ze niet afhankelijk waren van jongens om zich te vermaken op het gala.

      De bel ging en de meisjes stonden op, waarna ze uiteen gingen. Amy en Kate hadden allebei wiskunde dus ze liepen arm in arm door de gangen.

      Ineens voelde Kate Amy in haar arm knijpen. Ze keek op en zag Madison met haar cheerleader vriendinnen bij de kluisjes hangen. Ze stond met haar rug naar Katen en Amy toe en had niet door dat ze achter haar stonden. Ze vertelde een verhaal dat de andere meisjes liet gieren van het lachen.

      “En toen zei Moeder, ‘Jongedame, je gaat schoonmaakster worden zoals ik, zodat Madison kan gaan studeren.’ Kun je het geloven? Ik was van, ‘Oh mijn God, ze verandert mijn zusje in een slaaf!’ En dat op haar zeventiende verjaardag! Weet je, ik kreeg een auto voor mijn zeventiende. Zij krijgt niets.”

      Ze brulde van het lachen, en de andere meisjes deden met haar mee. Kate’s maag draaide zich om. Hoe kon Madison haar zo belachelijk maken? Ze wist dat Madison thuis niet voor haar opkwam, maar ze had nooit gedacht dat ze tegen haar vriendinnen over haar tegenslagen zou roddelen.

      Amy klampte zich vast aan Kate’s arm in een poging haar te steunen en haar met beide benen op de grond te houden. Ze leidde Kate langs Madison en de groep gemene meiden. Terwijl Kate langsliep, wist ze dat Madison haar zou zien, en dat ze zou beseffen dat ze haar had horen praten.

      Ze keek over haar schouder naar haar zus. Hun blikken ontmoetten elkaar, en Madison leek een beetje geschrokken. Maar behalve dat gaf ze geen blijk van erkenning dat ze Kate’s gevoelens had gekwetst. Toen wendde ze haar blik af en richtte ze haar aandacht weer op haar vriendinnen. Kate slenterde naar haar klaslokaal, en voelde zich slechter dan ooit tevoren.

      HOOFDSTUK DRIE

      Kate overleefde haar eerste twee lessen, hoewel haar humeur er niet beter op werd. Ze was opgelucht toen de bel ging en het lunchtijd was, en ze weer naar haar vriendinnen kon.

      Kate stond met haar vriendinnen in de rij van de drukke kantine en probeerde niet teveel naar de selectie van voedsel te kijken. Het zag er niet best uit. Als vegetariër had Nicole de meeste moeite om dingen te vinden die ze kon eten. Vandaag had ze aardappelwafels en bonen, terwijl Dinah en Amy het enigszins beter getroffen hadden met kip tikka masala en rijst. Kate vond dat de curry er iets te vet uitzag, maar Dinah, die iets voller was dan de rest, kon het niets schelen; ze was lang en goed geproportioneerd. Amy was superslank en leek alles te kunnen eten dat ze wilde zonder aan te komen. Nicole leek alleen door haar opgewonden karakter al op gewicht te blijven.

      Uiteindelijk koos Kate voor een salade. Hoewel ze wist dat haar moeders beschimpingen over haar gewicht nergens op sloegen, had ze het gevoel dat misschien, als ze gewoon die paar kilo’s kwijt zou raken, haar moeder niet zo streng meer voor haar zou zijn.

      “Meid,” zei Dinah toen ze haar bord zag, “vertel me niet dat dit alles is wat je eet. Verdomme, het is je verjaardag! Neem dan ten minste een toetje!”

      Kate liet zich in haar stoel zakken.

      “Nou, Tony zei dat als hij me tijdens de lunch zou zien, hij een muffin voor me zou halen,” zei ze.

      De andere drie grijnsden en wierpen elkaar veelbetekenende blikken toe. Kate voelde zich een beetje stom dat ze erover was begonnen.

      “Oh mijn God,” zei Nicole ineens.

      Iedereen stopte met giechelen en keek rond om te zien waar ze naar keek.

      Er was zojuist een bloedmooie jongen de kantine ingewandeld.

      “Oh,”