Opstandeling, Pion, Koning . Морган Райс

met de rebellen sympathiseerde. Helaas heeft hij niet lang genoeg geleefd om zijn verhaal nogmaals te kunnen vertellen. Een zwak hart.”

      Lucious had er duidelijk voor gezorgd dat niemand die Stephania daar had gezien, het overleefd had. Hoewel Stephania walgde van zijn onverschilligheid, was een deel van haar ook al aan het uitvogelen wat dat voor haar betekende in de context van al het andere.

      “Helaas lijkt het erop dat één van je dienstmeisjes ook in het plot verwikkeld was,” zei Lucious. “Thanos heeft haar verleid, naar het schijnt.”

      Stephania werd overspoeld door woede. “Het zijn mijn dienstmeisjes!”

      Het was niet alleen de gedachte dat de vrouwen die haar zo trouw hadden gediend iets was aangedaan, hoewel dat al erg genoeg was. Het was de gedachte dat Lucious het lef had om iemand die overduidelijk van haar was kwaad te doen. Het was niet alleen de gedachte dat één van haar dienstmeisjes iets was overkomen, het was de belediging ervan!

      “En dat was het punt,” zei Lucious. “Te veel mensen hadden haar voor jou aan het werk gezien. En toen ik het meisje haar leven bood in ruil voor alles dat ze wist, was ze zeer behulpzaam.”

      Stephania keek weg. “Waarom doe je dit allemaal, Lucious? Je had me met Thanos mee kunnen laten gaan.”

      “Thanos verdiende je niet,” zei Lucious. “Hij verdiende het in elk geval niet om gelukkig te zijn.”

      “En waarom heb je mijn rol in zijn ontsnapping verborgen?” vroeg Stephania. “Je had kunnen toekijken hoe ze me zouden executeren.”

      “Daar heb ik wel over nagedacht,” gaf Lucious toe. “Of in ieder geval, ik dacht erover om de koning om je te vragen toen we het hem vertelden. Maar de kans dat hij je direct zou laten executeren was simpelweg te groot, en dat konden we niet laten gebeuren.”

      Alleen Lucious zou zo openlijk over iets dergelijks spreken, of hij dacht dat Stephania iets was waar hij zijn vader gewoon om kon vragen, als één of andere kostbare prul. Alleen de gedachte al haalde het bloed onder Stephania’s nagels vandaan.

      “Maar toen bedacht ik me,” zei Lucious, “dat ik veel te veel geniet van het spelletje dat zich tussen ons afspeelt. Het is toch niet de manier waarop ik je wil. Ik wil dat je mijn gelijke bent, mijn partner. Echt van mij.”

      Stephania liep het balkon op om de frisse lucht in te ademen. Lucious rook naar duur rozenwater en parfums die duidelijk ontworpen waren om zijn kwade bloed te verhullen.

      “Wat wil je zeggen?” vroeg Stephania, hoewel ze al een aardig idee had van wat Lucious van haar wilde. Ze wist bijna alles dat er te weten viel over de anderen in het hof, inclusief Lucious’ voorkeuren.

      Maar misschien was ze niet grondig genoeg geweest. Ze had niet beseft dat Lucious zijn weg in haar netwerk van informanten en spionnen had gevonden. Ze had ook niets geweten over waar Thanos mee bezig was geweest tot het te laat was.

      Maar ze kon de twee niet met elkaar vergelijken. Lucious had absoluut geen moralen of grenzen, en zocht actief naar nieuwe manieren om anderen pijn te doen. Thanos was sterk en principieel, liefdevol en beschermend.

      Maar hij was degene die haar had verlaten. Hij had haar in de steek gelaten, wetend wat er daarna zou kunnen gebeuren.

      Lucious reikte naar haar hand en pakte die vast in een greep die veel zachtaardiger was dan hij normaal gesproken kon opbrengen. Desondanks moest Stephania zich verzetten tegen de drang om ineen te krimpen toen hij haar hand naar zijn lippen bracht en de binnenkant van haar pols kuste, op de plek waar haar slagader liep.

      “Lucious,” zei Stephania terwijl ze haar hand wegtrok, “ik ben een getrouwde vrouw.”

      “Dat is zelden een obstakel voor mij geweest,” merkte Lucious op. “En laten we eerlijk zijn, Stephania, dat is het voor jou ook niet.”

      Stephania’s woede laaide weer op. “Je weet niets van me.”

      “Ik weet alles van je,” zei Lucious. “En hoe meer ik zie, hoe meer ik ervan overtuigd bent dat jij en ik perfect zijn voor elkaar.”

      Stephania liep weg, maar Lucious volgde. Natuurlijk deed hij had. Hij was niet een man die gewend was aan afwijzing.

      “Denk erover na, Stephania,” zei Lucious. “Ik dacht dat je een leeghoofd was, maar toen hoorde ik over het spinnenweb dat je in Delos hebt geweven. Weet je wat ik toen voelde?”

      “Woede om het feit dat je vernederd was?” suggereerde Stephania.

      “Voorzichtig,” zei Lucious. “Je wil me niet kwaad maken. Nee, ik voelde bewondering. Voorheen dacht ik dat je misschien goed genoeg was om een nacht of twee mee te slapen. Nu denk ik dat je misschien iemand bent die echt begrijpt hoe de wereld in elkaar steekt.”

      Oh, Stephania begreep het, beter dan iemand als Lucious ooit kon weten. Hij had zijn status om hem te beschermen tegen alles waar het leven hem ook mee zou confronteren. Stephania had alleen haar intelligentie.

      “En je besloot dat we het perfecte koppel zouden zijn,” zei Stephania. “Vertel dan eens, wat was je van plan om te doen aan mijn huwelijk met Thanos?”

      “Daar valt wat aan te doen,” zei Lucious, alsof het zo simpel was als even met zijn vingers knippen. “Na wat hij heeft gedaan dacht ik dat je wel blij zou zijn om van die verbintenis bevrijd te zijn.”

      Het zou beter zijn om het de priesters te laten doen, omdat Stephania anders het risico liep bezoedeld te worden door Thanos’ misdaden. Ze zou altijd de vrouw zijn die getrouwd was met een verrader, zelfs al had Lucious gezorgd dat niemand haar ooit aan de misdaden kon verbinden.

      “Of, als je dat niet wil,” zei Lucious, “weet ik zeker dat het niet heel lastig zal zijn om zijn ondergang te verzekeren. Tenslotte ben je daar al eerder bijna in geslaagd. Ongeacht waar hij heen is gegaan, er kan een huurling geregeld worden. Je zou kunnen rouwen voor een… gepaste periode. Ik weet zeker dat zwart je goed zou staan. Je ziet er zo mooi uit in al het andere.”

      Er was iets in Lucious’ blik dat Stephania een ongemakkelijk gevoel gaf, alsof hij probeerde te raden hoe ze eruitzag zonder kleding aan. Ze keek hem recht in zijn ogen en probeerde haar toon zakelijk te houden.

      “En dan?” wilde ze weten.

      “En dan trouw je met een prins die beter geschikt is voor je,” zei Lucious. “Denk aan alles dat we samen zouden kunnen doen, met de dingen die jij weet, en de dingen die ik kan doen. We zouden samen over het Rijk kunnen heersen, en het verzet zou ons nooit kunnen raken. Je moet toegeven, we zouden een mooi stel zijn.”

      Stephania lachte. Ze kon het niet helpen. “Nee, Lucious. Dat zouden we niet, want ik voel niets voor je behalve minachting. Je bent tuig. Bovendien ben jij de reden dat ik alles heb verloren. Waarom zou ik overwegen om met jou te trouwen?”

      Ze zag Lucious’ gezicht hard worden.

      “Ik zou je kunnen dwingen,” merkte Lucious op. “Ik zou je kunnen laten doen wat ik wil. Denk je dat ik niet alsnog zou kunnen vertellen dat je Thanos hebt geholpen te ontsnappen? Misschien heb ik dat dienstmeisje van je wel gehouden, als verzekering.”

      “Proberen om me tot trouwen te dwingen?” zei Stephania. Wat voor man deed dat nu?

      Lucious spreidde zijn handen. “Je bent niet zo heel anders dan ik, Stephania. Je speelt het spelletje. Je wil niet door een dwaas verleid worden met bloemen en juwelen. Trouwens, je zou wel leren om van me te houden. Of je het nu zou willen of niet.”

      Hij reikte weer naar haar, en Stephania legde haar hand tegen zijn borst. “Raak me aan en je komt deze kamer niet levend uit.”

      “Wil je soms dat ik ze vertel dat je Thanos hebt helpen ontsnappen?” vroeg hij.

      “Je vergeet je eigen rol in de situatie,” zei Stephania. “Tenslotte wist je ervan. Hoe zou de koning reageren als ik hem dat vertel?”

      Ze verwachtte woede van Lucious, misschien zelfs geweld. Maar in plaats daarvan zag ze hem glimlachen.

      “Ik