Een Rite Van Zwaarden . Морган Райс

zei een ander raadslid.

      Romulus draaide zich om en zag dat hij aan de andere kant van de cirkel met minachtende ogen werd aangestaard.

      “Je hebt duizenden van onze mannen verloren in je nutteloze zoektocht naar het Zwaard, in je roekeloze confrontatie met de draken. Je hebt gefaald. Wat heb je daarop te zeggen?”

      Romulus staarde uitdagend terug.

      “Ik ga me nergens voor verontschuldigen,” zei hij. “Het terughalen van het Zwaard was belangrijk voor het Rijk.”

      Een andere oude man leunde naar voren.

      “Maar je hebt het niet teruggehaald, of wel?”

      Romulus liep rood aan. Hij wilde de man doden.

      “Het was bijna gelukt,” antwoorde hij uiteindelijk.

      “Bijna betekent niets.”

      “We kregen met onverwachte obstakels te maken.”

      “Draken?” merkte een ander raadslid op.

      Romulus draaide zich naar hem om.

      “Hoe roekeloos kun je zijn?” zei het raadslid. “Dacht je echt dat je kon winnen?”

      Romulus schraapte zijn keel. Hij werd steeds kwader.

      “Nee. Mijn doel was niet om de draken te doden, maar om het Zwaard terug te halen.”

      “Maar dat heb je niet gedaan.”

      “En wat nog erger is,” zei een ander, “je hebt er nu voor gezorgd dat de draken zich tegen ons hebben gekeerd. Er komen vanuit het hele Rijk berichten binnen over aanvallen. Je bent een oorlog begonnen die we niet kunnen winnen. Dit is een groot verlies voor het Rijk.”

      Romulus zweeg; hij wist dat antwoorden alleen maar zou leiden tot meer beschuldigingen en verwijt. Dit waren tenslotte Andronicus’ mannen, en ze hadden allemaal een agenda.

      “Het is jammer dat de Grote Andronicus hier zelf niet is om je af te straffen,” zei een ander raadslid. “Ik weet zeker dat hij je hier niet levend mee zou laten wegkomen.”

      Hij schraapte zijn keel en leunde achterover.

      “Maar in zijn afwezigheid moeten we zijn terugkeer afwachten. Voor nu zal je het leger bevelen om versterking te sturen naar de Grote Andronicus in de Ring. Je zult gedegradeerd worden. Je mag je wapens inleveren. Blijf in de barakken en wacht op verdere orders.”

      Romulus staarde hen ongelovig aan.

      “Wees blij dat we je niet ter plekke executeren. Verlaat ons nu,” zei een ander raadslid.

      Romulus balde zijn vuisten. Zijn gezicht werd paars en hij staarde woedend naar de raadsleden. Hij zwoer elk van hen te doden. Maar hij dwong zichzelf om zich in te houden. Hij vertelde zichzelf dat nu niet de tijd was. Het zou hem misschien tijdelijk bevredigen, maar het zou zijn ultieme doel niet ten goede komen.