Öldürme Nedeni . Блейк Пирс

      Adam yukarı çıkmalarını işaret etti.

      Onuncu katta, sola dönüp uzun bir koridorda ilerlediler. Halılar açık kahverengi ve sarmal desenliydi. Kapılarsa parlak beyaza boyanmıştı.

      Ramirez 10E dairesinin kapısını çaldı.

      “George, uyanık mısın?”

      Kısa bir sessizlikten sonra, birisi “Def olun,” diye seslendi.

      “Polis,” dedi Avery kapıya vurup. “Kapıyı aç.”

      Yine bir sessizlik oldu. Ayak sesleri geldi, ama sonra kesildi.

      “Haydi,” diye seslendi Avery. “Bütün günümüz yok. Sadece birkaç soru sormak istiyorduk.”

      “İzniniz var mı?”

      Ramirez kaşlarını havaya dikti.

      “Çocuk işi biliyor. Sarmaşık okullarında okumuş olmalı.”

      “Bir saate izin belgesi gelmiş olur,” diye seslendi Avery. “Ama buradan gidip bir sürü şeyle uğraşmama neden olursan öfkelenmeye başlarım. Zaten şu anda bile bok gibi hissediyorum. Bunun üstüne bir de öfkelenmemi istemezsin. Seninle Cindy Jenkins hakkında konuşmak istiyorduk. Onu tanıdığını duyduk. Kapıyı açarsan, en yakın arkadaşın olacağım.”

      Kilit açıldı.

      “İnsanlara gerçekten de ne söyleyeceğini iyi biliyorsun,” dedi Ramirez.

      George üstünde bir fanilayla ve eşofman altıyla kapıyı açtı. Her yanı kaslarla kaplı, gayet formda bir çocuktu. Boyu yaklaşık olarak bir altmış beş gibi gözüküyordu. Avery’nin Cindy’nin kamera kayıtlarında tahmin ettiği boy kadardı. Uyuşturucu kullanan veya günlerdir uyumamış birisi gibi gözükmesine rağmen, bakışlarında korkusuz bir ifade vardı. Avery acaba çocuk senelerce zorba çocuklardan çekti de sonradan intikam mı almaya karar verdi diye merak etti.

      “Ne istiyorsunuz?” dedi George.

      “İçeri girebilir miyiz?” diye sordu Avery.

      “Hayır, soruları buradan sorabilirsiniz.”

      Ramirez ayağını kapıdan içeri soktu.

      “Aslında, içeride sormayı tercih ederiz.”

      George bir Avery’ye, bir de ayağını kapıdan içeri sokmuş olan Ramirez’e baktı. Sonra, pes edip omuzlarını silkti ve geri çekildi.

      “Gelin,” dedi. “Gizleyecek bir şeyim yok.”

      İçerisi iki kişinin kalabileceği kadar genişti; iki yanında birer yatak olan bir oturma bölümü, bir terası ve bir de mutfak alanı vardı. Yataklardan biri düzgünce toplanmış, üstüne giysiler ve elektronik aletler yığılmıştı; diğeriyse darmadağındı.

      George dağınık olan yatağa oturdu. Ellerini arkasına götürüp şilteyi kavradı. Her an üstlerine atlayacakmış gibiydi.

      Ramirez teras penceresinin önüne gelip manzaraya baktı.

      “Çok hoşmuş,” dedi. “Sadece bir stüdyo daire, ama muhteşem. Şu manzaraya bak. Vay canına. Nehri izlemeye bayılıyor olmalısın.”

      “Şu işi hemen bitirelim,” dedi George.

      Avery bir sandalye çekip George’un karşısına oturdu.

      “Cindy Jenkins cinayetini araştırıyoruz,” dedi. “Onu sağ gören son kişilerden biri olduğun için, bize yardımcı olabileceğini düşündük.”

      “Onu bir sürü kişi sağ gördü.”

      Bunu kendisine sert bir hava vermek için söylemişti, ama gözlerinde acılı bir ifade vardı.

      “Ondan hoşlandığın izlenimini edindik.”

      “Onu seviyordum,” dedi George. “Ne önemi var ki? Artık gitti. Bana kimse yardım edemez.”

      Ramirez ve Avery bakıştılar.

      “Ne demek istiyorsun?” dedi Ramirez.

      “Anladığım kadarıyla, partiden hemen sonra onun ardından ayrılmışsın,” dedi Avery.

      “Onu öldürüp öldürmediğimi soruyorsanız, öldürmedim. Partiden ayrıldım, çünkü Cindy resmen sendeleyerek çıkmıştı. Endişelendim. Ama aşağı indiğimde onu göremedim. Birkaç kişiye hoşça kal demen gerekiyordu. İstediğinize sorun. Doğruyu söylüyorum.”