Eens Gepakt . Блейк Пирс

gebruikten. Er was geen andere weg naar het gebied tussen de opslagruimte en de spoorlijn. Iemand zou het voertuig van de moordenaar gezien kunnen hebben, al was het ze waarschijnlijk niet opgevallen.

      Het politiebureau van Reedsport was niets anders dan een kleine stenen winkelpand midden in de hoofdstraat van het stadje. Alford, Riley en Lucy liepen naar binnen en gingen het kantoor van de chef in.

      Alford legde een stapel dossiers op zijn bureau. “Dit is alles wat we hebben,” zei hij. “Het complete dossier van de oude zaak van vijf jaar geleden en alles van de moord van gisteravond.”

      Riley en Lucy pakten allebei een dossier en begonnen erdoorheen te bladeren. Rileys aandacht werd door de foto’s van de eerste zaak getrokken.

      De twee vrouwelijke slachtoffers waren even oud. De eerste had in een gevangenis gewerkt, waardoor ze tot op zekere hoogte een risico liep. Maar de tweede werd geacht een aanzienlijk kleiner risico te lopen. En er was geen aanwijzing dat ze regelmatig naar een bar of andere plek gingen die hen kwetsbaar zou maken. In beide zaken werden de vrouwen door degenen die ze kenden beschreven als vriendelijk, behulpzaam en heel gewoon. En toch moest er iets zijn wat de moordenaar specifiek in deze vrouwen aantrok.

      “Heb je nog vorderingen gemaakt met de moord op Marla Blainey?” vroeg Riley aan Alford.

      “Die zaak viel onder het departement van de politie van Eubanks. Rechercheur Lawson. Maar ik heb samen met hem aan de zaak gewerkt. We hebben niets bruikbaars gevonden. De kettingen waren niks bijzonders. De moordenaar kon ze bij iedere willekeurige ijzerwarenwinkel gekocht hebben.”

      Lucy leunde naar Riley om naar dezelfde foto’s te kijken. “Maar hij heeft er wel veel van gekocht,” zei Lucy. “Je zou denken dat een winkelbediende het opgemerkt zou hebben als iemand zoveel kettingen kocht.”

      Alford knikte dat hij het ermee eens was. “Ja, dat vermoedden we toen al. Maar we hebben in de hele omgeving contact met alle ijzerwarenwinkels opgenomen. Geen van de bedienden heeft een ongewone aankoop opgemerkt. Hij moet er hier en daar steeds maar een paar hebben gekocht, zonder al te veel aandacht te trekken. Tegen de tijd dat hij zijn eerste moord pleegde, had hij een grote stapel klaarliggen. Misschien nog steeds.”

      Riley keek goed naar de dwangbuis die de vrouw droeg. Het ding was identiek aan die het slachtoffer van de vorige avond droeg. “En hoe zit het met de dwangbuis?” vroeg Riley.

      Alford haalde zijn schouders op. “Je zou denken dat zoiets makkelijk te traceren is. Maar we hebben niets. Het is een standaarduitrusting in psychiatrische instellingen. We hebben alle ziekenhuizen in de staat gecontroleerd, inclusief één heel dichtbij. Niemand heeft gemerkt dat er dwangbuizen verdwenen of gestolen zijn.”

      Er viel een stilte terwijl Riley en Lucy de verslagen en foto’s verder bekeken. De lichamen waren op vijftien kilometer afstand van elkaar gevonden. Dat wees erop dat de moordenaar waarschijnlijk niet al te ver weg woonde. Maar het lijk van de eerste vrouw was argeloos op een rivieroever gedumpt. Gedurende de vijf tussenliggende jaren was de houding van de moordenaar op een of andere manier veranderd.

      “Dus wat denk je over die man?” vroeg Alford. “Waarom de dwangbuis en al die kettingen? Lijkt dat niet overdreven?”

      Riley dacht even na. “Volgens hem niet,” zei ze toen. “Het gaat om macht. Hij wil zijn slachtoffers niet alleen lichamelijk beperken, maar ook symbolisch. Het is meer dan alleen praktisch. Het gaat hem erom zijn slachtoffers hun macht af te nemen. De moordenaar wil dat echt heel duidelijk maken.”

      “Maar waarom vrouwen?” vroeg Lucy. “Als hij zijn slachtoffers machteloos wil maken, zou het dan niet meer effect hebben met mannen?”

      “Dat is een goede vraag,” antwoordde Riley. Ze dacht terug aan de plaats delict; hoe het lichaam zo zorgvuldig tegengewicht had gegeven. “Maar vergeet niet dat hij niet erg sterk is,” zei Riley. “Het kan deels zijn dat hij makkelijke doelwitten uitzoekt. Vrouwen van middelbare leeftijd zoals deze stribbelen minder tegen. Maar misschien vertegenwoordigen ze ook iets in zijn hoofd. Ze zijn niet als individuen geselecteerd, maar als vróúwen, en vanwege wat het dan ook is dat vrouwen voor hem betekenen.”

      Alford liet een cynisch gebrom horen. “Dus je zegt dat het niet persoonlijk is,” zei hij. “Het is niet zo dat deze vrouwen iets hebben gedáán, waarvoor ze gevangen en vermoord werden. Het is niet zo dat de moordenaar vond dat ze het verdiend hadden.”

      “Zo gaat het vaak,” zei Riley. “In mijn laatste zaak richtte de moordenaar zich op vrouwen die een pop hadden gekocht. Het maakte hem niets uit wie ze waren. Het enige wat telde was dat hij had gezien dat ze een pop kochten.”

      Er viel nog een stilte. Alford keek op zijn horloge. “Ik heb over ongeveer een halfuur een persconferentie,” zei hij. “Is er nog iets wat we voor die tijd moeten bespreken?”

      Riley zei: “Nou, hoe sneller agent Vargas en ik de directe familie van het slachtoffer kunnen ondervragen, hoe beter. Als het mogelijk is vanavond nog.”

      Alford fronste bezorgd. “Ik denk het niet,” zei hij. “Haar man stierf jong, zo’n vijftien jaar geleden. Ze heeft alleen een paar volwassen kinderen, een zoon en een dochter, beiden met een eigen gezin. Ze wonen hier in de stad. Mijn mensen hebben ze de hele dag ondervraagd. Ze zijn doodmoe en in de war. Ik denk dat we ze tot morgen met rust moeten laten.”

      Riley zag dat Lucy wilde protesteren, dus ze hield haar met een stil gebaar tegen. Het was slim van Lucy om de familie meteen te willen ondervragen. Maar Riley wist wel beter dan de plaatselijke politie tegen de haren in te strijken, helemaal als ze zo bekwaam waren als Alford en zijn team.

      “Begrijp ik,” zei Riley. “Laten we het morgenochtend proberen. Hoe zit het met de familie van het eerste slachtoffer?”

      “Ik denk dat er nog wat familieleden in Eubanks wonen,” zei Alford. “Dat zal ik nakijken. Laten we niets overhaast doen. De moordenaar heeft tenslotte ook geen haast. Zijn laatste moord was vijf jaar geleden en hij zal waarschijnlijk niet snel weer toeslaan. Laten we de tijd nemen om de dingen goed te doen.” Alford stond op. “Ik kan me maar beter voorbereiden op de persconferentie,” zei hij. “Willen jullie erbij zijn? Willen jullie wat mededelen?”

      Riley dacht daar even over na. “Nee, ik denk het niet,” zei ze. “Het is beter als de FBI zich voorlopig rustig houdt. We willen niet dat de moordenaar het gevoel heeft dat hij veel publiciteit krijgt. De kans is groter dat hij zich laat zien als hij het gevoel heeft dat hij niet de aandacht krijgt die hij denkt te verdienen. Voor nu is het beter als jij het gezicht bent dat de mensen zien.”

      “Nou, dan kunnen jullie je installeren,” zei Alford. “Ik heb bij de plaatselijke B&B een paar kamers voor jullie gereserveerd. Er staat buiten ook een auto klaar die jullie kunnen gebruiken.”

      Hij schoof de kamerreservering en een setje autosleutels over zijn bureau naar Riley toe. Zij en Lucy verlieten het pand.

      *

      Later die avond zat Riley in een erker die over de hoofdstraat van Reedsport uitkeek. Het was schemerig en de straatverlichting ging aan. De avondlucht was warm en plezierig en alles was stil, er waren geen verslaggevers in de buurt.

      Alford had twee charmante kamers voor Riley en Lucy gereserveerd, op de eerste verdieping in de B&B. De eigenares had een heerlijk avondmaal geserveerd. Daarna zaten Riley en Lucy een uurtje in de zitkamer beneden om de volgende dag te plannen.

      Reedsport was een pittoresk en lieflijk stadje. Onder andere omstandigheden zou het een heerlijk plaatsje zijn voor een vakantie. Maar nu Riley weg was van al gepraat over de moord van de vorige dag dwaalden haar gedachten af naar haar andere zorgen.

      Ze had tot nu toe de hele dag nog niet aan Peterson gedacht. Hij was daar ergens en ze wist het, maar niemand anders geloofde haar. Had ze er verstandig aan gedaan het er maar bij te laten? Had ze beter haar best moeten doen om iemand te overtuigen?

      Ze kreeg de rillingen bij de gedachte dat twee moordenaars – Peterson en degene die hier twee vrouwen had vermoord – op dit moment gewoon hun leven leidden zoals zij dat wilden.

      Hoeveel