Kryminał. Zygmunt Zeydler-Zborowski

ale w takim razie musimy szukać gdzie indziej powodów jego niezwykłego zdenerwowania.

      – Sądzę, że powodów ku temu mogło być bardzo wiele.

      – Panie Hawkins – powiedział nagle Gordon. – Czy nie sądzi pan, że popełniamy w tej chwili pewien zasadniczy błąd?

      – O czym pan myśli?

      – Myślę o pani Katarzynie Heller.

      Inspektor spojrzał pytająco.

      – Nie rozumiem. Cóż pan chce od tej kobiety?

      – Obawiam się, czy ta zacna gospodyni nie jest zbytnio pozostawiona samej sobie. W tego rodzaju sprawach nigdy nie zawadzi nawet przesadna ostrożność.

      Hawkins skinął głową.

      – Pan ma rację. Zaraz pójdę jej poszukać. – Podniósł się i wyszedł.

      Tymczasem Gordon, pozostawszy sam, począł dokładnie badać parapet okna, a następnie uklęknął i na czworakach posuwał się z wolna wokół łóżka, wpatrując się pilnie w podłogę. Tak był zajęty tą czynnością, że nie zauważył nawet, jak po chwili drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Hawkins w towarzystwie gospodyni Bissingera.

      – Czy pan coś zgubił? – spytał inspektor, zaskoczony niespodziewaną pozycją Gordona.

      – Ach, głupstwo, upadła mi spinka. Mniejsza o to.

      Doktor podniósł się i spojrzał na panią Heller. Była bardzo blada, ale już zupełnie spokojna. Twarz miała nieruchomą, pozbawioną wszelkiego wyrazu. Patrząc na nią, odnosiło się wrażenie, że kobieta ta przez całe życie kryła się pod maską obojętności. Brak zmarszczek mimicznych wokół ust potęgował to wrażenie. Gordon przez krótką chwilę obserwował w milczeniu gospodynię.