Μια Αναζήτηση για Ήρωες . Морган Райс

ζαλίζεται και αναρωτιόταν τι θα γινόταν αν έμενε έτσι αβοήθητος.

      Ο Άργκον έκανε τρία βήματα μπροστά, άπλωσε το χέρι του, άρπαξε το ελεύθερο χέρι του Θορ και το κράτησε σφιχτά πάνω στην πληγή του. Το κράτησε εκεί, έγειρε προς τα πίσω και έκλεισε τα μάτια του.

      Ο Θορ αισθάνθηκε μια ζεστασιά να διαπερνάει το μπράτσο του.

      Μέσα σε δευτερόλεπτα, το παχύρρευστο αίμα που κολλούσε στο χέρι του ξεράθηκε, ενώ κατάλαβε ότι και ο πόνος του άρχισε να ελαττώνεται σιγά σιγά.

      Έριξε μια ματιά στο τραύμα του και δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν: είχε θεραπευτεί. Το μόνο που είχε μείνει ήταν τρεις ουλές εκεί που τον είχαν τραυματίσει τα νύχια του ζώου. Όμως οι πληγές είχαν κλείσει και φαινόταν παλιές – σαν να είχαν γίνει αρκετές μέρες πριν. Και δεν έτρεχε άλλο αίμα.

      Ο Θορ κοίταξε τον Άργκον με έκπληξη.

      «Πώς το κάνατε αυτό;» ρώτησε.

      Ο Άργκον χαμογέλασε.

      «Δεν το έκανα εγώ. Εσύ το έκανες. Εγώ απλά κατεύθυνα τη δύναμή σου».

      «Αλλά εγώ δεν έχω δύναμη να θεραπεύω», απάντησε ο Θορ σαστισμένος.

      «Δεν έχεις;» απάντησε ο Άργκον.

      «Δεν καταλαβαίνω. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν βγάζει νόημα», είπε ο Θορ, νιώθοντας ότι η υπομονή του είχε σχεδόν εξαντληθεί. «Σας παρακαλώ, πείτε μου».

      Ο Άργκον απέφυγε να τον κοιτάξει.

      «Κάποια πράγματα θα τα μάθεις με τον καιρό».

      Ο Θορ σκέφτηκε κάτι.

      «Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να ενταχθώ στη Λεγεώνα του Βασιλιά;» ρώτησε με ενθουσιασμό. «Σίγουρα, αν μπορώ να σκοτώσω ένα Σάιμπολντ, θα μπορώ να φανώ και αντάξιος των άλλων αγοριών».

      «Σίγουρα μπορείς», του απάντησε.

      «Αλλά αυτοί διάλεξαν τα αδέλφια μου – δεν διάλεξαν εμένα».

      «Τα αδέλφια σου δεν θα μπορούσαν να έχουν σκοτώσει ένα τέτοιο θηρίο».

      Ο Θορ κοίταξε προς τα πίσω σκεφτικός.

      «Αλλά αυτοί με έχουν ήδη απορρίψει. Πώς θα μπορούσα να μπω στην Λεγεώνα;»

      «Από πότε ένας πολεμιστής χρειάζεται πρόσκληση;» ρώτησε ο Άργκον.

      Τα λόγια του βρήκαν στόχο. Ο Θορ ένιωσε το σώμα του να αναθερμαίνεται.

      «Εννοείτε πως θα πρέπει απλά να πάω να εμφανιστώ μπροστά τους; Απρόσκλητος;»

      Ο Άργκον χαμογέλασε.

      «Εσύ δημιουργείς τη μοίρα σου. Όχι οι άλλοι».

      Ο Θορ ανοιγόκλεισε τα μάτια του – και μέσα σε μια στιγμή ο Άργκον είχε εξαφανιστεί.

      Για άλλη μια φορά.

      Ο Θορ έκανε μια στροφή κοιτώντας ολόγυρά του προς κάθε κατεύθυνση, αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος του.

      «Από εδώ!» ακούστηκε μια φωνή.

      Ο Θορ γύρισε και είδε ένα τεράστιο βράχο μπροστά του. Αισθάνθηκε ότι η φωνή ερχόταν από την κορυφή του βράχου και άρχισε να ανεβαίνει.

      Όταν έφτασε στην κορυφή, εξεπλάγη που ο Άργκον δεν ήταν εκεί.

      Από αυτό το ψηλό σημείο, όμως, μπορούσε να δει τις κορυφές των δέντρων στο Σκοτεινό Δάσος. Έβλεπε που τελείωνε το δάσος και τον δεύτερο ήλιο που έδυε μέσα σ’ ένα βαθυπράσινο χρώμα. Και ακόμα πιο μακριά, έβλεπε τον δρόμο που οδηγούσε στην Αυλή του Βασιλιά.

      «Ο δρόμος είναι δικός σου για να τον βαδίσεις», ακούστηκε πάλι η φωνή. «Αν τολμάς».

      Ο