Przewieszenie. Remigiusz Mróz

tam z kolegą – powiedział TOPR-owiec. – Obecnie jest na wyjściu.

      – Kto was poinformował o wypadku?

      – Jakaś młoda para. Zadzwonili, że ich towarzysz spadł w przepaść. Tego dnia gówno było widać, więc mieli problem z ustaleniem, gdzie w ogóle są. Wiedzieli tyle, że idą na Zawrat. Jak zapytaliśmy, od której strony, nie potrafili powiedzieć. Dopiero po chwili dodali, że od Doliny Pięciu Stawów.

      – Byli w szoku?

      – To też, ale oprócz tego chyba pierwszy raz wypuścili się w wysokie partie.

      Forst skinął głową, kątem oka dostrzegając pijącego piwo turystę. Kufel zaparował, a złocisty trunek wyglądał przez to jeszcze bardziej zachęcająco. Murowaniec nie był najlepszym miejscem na taką rozmowę, ale z drugiej strony panował tutaj taki gwar, że Wiktor nie musiał martwić się o to, że ktoś ich usłyszy.

      – Jak ci ludzie wyglądali? – zapytał Forst.

      Ratownik opisał mu dwójkę turystów, a komisarz zanotował informacje w notesie. Wyglądało na to, że opisywany przez TOPR-owca mężczyzna nie miał żadnej cechy wspólnej z tymi, o których mówił mu poprzedni.

      – Chodzili w trójkę? – zapytał Wiktor.

      – Nie, spotkali się przypadkiem w Piątce. Był jeszcze jeden turysta.

      Forst wbił wzrok w rozmówcę.

      – Powiedzieli, że zszedł niżej, żeby sprawdzić, co z tym, który spadł. Prawdopodobnie mijaliśmy go z kolegą, kiedy pędziliśmy do wypadku.

      – Jak wyglądał?

      – Nie pamiętam. Widzieliśmy go przelotem.

      – Miał jakiś plecak?

      TOPR-owiec pokręcił głową.

      – Nie mam pojęcia. Zaczepił nas, powiedział, że ktoś spadł na podejściu pod Zawrat. Spieszyliśmy się.

      – Ile mógł mieć lat?

      – Trudno powiedzieć.

      Forst zaklął w duchu. Nie mógł wymagać, że ratownik będzie pamiętał wszystkie szczegóły wyglądu turystów, których mijał na szlaku. Wiktor też nie potrafiłby powiedzieć, jak wyglądali przechodnie na chodniku w Kuźnicach.

      – Miał czapkę? Jakiś zarost? Pociągłą twarz?

      – Może nosił czapkę… ale nie dam sobie głowy uciąć.

      Komisarz przepytywał go jeszcze przez chwilę, ale ostatecznie musiał przyznać przed sobą, że poniósł fiasko. Podziękował ratownikowi, a potem poprosił go jeszcze, by skontaktował się z centralą i dowiedział, gdzie jest ekipa, która dziś leciała do wypadku pod Chłopkiem.

      – Wrócili na bazę – powiedział. – Ale mogę dać panu kogoś do telefonu.

      Forst skinął głową i wziął od TOPR-owca komórkę. Cudów się nie spodziewał.

      Szybko się przedstawił, informując, że prowadzi śledztwo w sprawie wypadku. W normalnych okolicznościach ratownik zapewne nie byłby skłonny do rozmowy na ten temat przez telefon, ale sytuacja była wyjątkowa. Wszyscy siedzieli jak na szpilkach, czekając, aż policja trafi na jakiś trop.

      – Ofiara to czterdziestoletnia kobieta – podjął rozmówca. W tle Wiktor słyszał zniekształcone rozmowy prowadzone przez radio. – Dobrze wyekwipowana, na pewno nie był to jej pierwszy wypad w góry.

      – Gdzie spadła?

      – Tuż przed Kazalnicą.

      A więc trzy najniebezpieczniejsze miejsca na tym szlaku miała już za sobą, uznał Forst.

      – Ktoś coś widział? – zapytał komisarz.

      – Nie. Zadzwonili po nas turyści, którzy dostrzegli plecak i kurtkę. Jeśli wie pan, jak tam jest, może się pan domyślić, że spadła naprawdę z wysoka…

      Wiktor mruknął potwierdzająco. Szczęście w nieszczęściu, że nikt tego upadku nie widział – z całą pewnością miałby traumę na całe życie.

      Nie licząc potencjalnego mordercy. On zapewne będzie chętnie wracał myślami do tego, co zrobił.

      – Jakieś teorie? – zapytał Forst.

      TOPR-owiec przez moment milczał.

      – Zalega tam sporo śniegu – powiedział w końcu.

      – Więc mógł to być wypadek?

      – Mógł. Wprawdzie kobieta minęła największy luft, ale dalej też mogła się poślizgnąć.

      Wiktor potarł skronie.

      – Kto zadzwonił po śmigło? – zapytał.

      – Dwójka starszych ludzi.

      – Rozmawialiście z nimi?

      – Tylko telefonicznie – odparł ratownik. – Z głosów powiedziałbym, że byli po sześćdziesiątce.

      Forst zaklął pod nosem.

      – Skąd dzwonili?

      – Spod Czarnego Stawu pod Rysami. Wjechali fasiągiem na Morskie Oko, a potem podeszli kawałek dalej.

      Ratownik podał mu godzinę otrzymania zgłoszenia i dane osób, a Wiktor spisał wszystko w swoim kołonotatniku. Potem zamknął go i się rozłączył. Oddał telefon siedzącemu naprzeciwko ratownikowi.

      – I jak? – zapytał TOPR-owiec. – Dowiedział się pan czegoś?

      – Tylko tego, że czeka mnie wyjątkowo trudne polowanie.