Ο Χορός Του Φεγγαριού. Amy Blankenship

δοση Δημοσιεύθηκε από TekTime

      ÎŸÎ»Î± τα δικαιώματα διατηρούνται.

Πρόλογος

       Ο Εθνικός Δρυμός του των Αγγέλων είναι το σπίτι επικίνδυνων λιονταριών και εισαγόμενων ιαγουάρων, που περιπλανιούνται στο απέραντο δάσος. Μερικές φορές, όταν η νύχτα είναι καθαρή, ο αριθμός τους αυξάνεται για λίγο, σαν το Λος Άντζελες να ήταν γεμάτο ζώα, ή σαν τα ανθρωπόμορφα αυτά όντα να περιπλανιούνται στην ανημέρευτη γη, ανάμεσα στα μακρινά ξαδέρφια τους. Είναι εκείνες τις νύχτες, που τα αληθινά ζώα αποσύρονται στις φωλιές τους, ενώ οι θηρευτές της πόλης εισβάλλουν στην περιοχή τους , τόσο όσο χρειάζεται για να κυνηγήσουν ή, σε σπάνιες περιπτώσεις, για να στήσουν αγώνες που δεν μπορούν να λάβουν χώρα στην ανθρώπινη κοινωνία.

      Î”εν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από αυτούς τους ανθρωπόμορφους που παλεύουν, και αν ένας από αυτούς τραυματιστεί γίνονται τόσο επικίνδυνοι για τους ανθρώπους όσο και τα ζωώδη ισοδύναμά τους. Για να προστατεύσουν τους ανθρώπους ζουν ανάμεσά τους. Οι φιλονικίες τους, όταν αυτό είναι δυνατόν, συμβαίνουν πάντα έξω από το φάσμα αυτών των ανθρώπων και το καλύτερο μέρος είναι βαθιά μέσα στα γηγενή κυνηγητικά τους εδάφη.

       Απόψε το δάσος ήταν ιδιαίτερα ήσυχο, κανείς δεν κυνηγούσε την ώρα που οι ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου κλαμπ της πόλης εισέρχονταν στα αφιλόξενα εδάφη του, σκίζοντας τα ρούχα τους για να αφήσουν το κτήνος που μαινόταν μέσα τους να απελευθερωθεί. Αυτήν τη νύχτα έψαχναν για τον τάφο ενός βαμπίρ που θα μπορούσε να τους καταστρέψει και τους δύο.

       Στα βάθη του δάσους, εκεί που οι άνθρωποι δεν έφταναν για να ακούσουν, ο Μαλάχι, αρχηγός ενός μικρού κοπαδιού ιαγουάρων, διέσχισε αστραπιαία τη νύχτα, κατευθυνόμενος προς τον αντίπαλό του. Έναν άντρα που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε εμπιστευτεί ως καλύτερό του φίλο. Στόχος του ήταν ένας άλλος ανθρωπόμορφος. Αυτός που στις φλέβες του έτρεχε το αίμα του λιονταριού. Ο Ναθάνιελ Γουάιλντερτ… συνέταιρος του τα τελευταία τριάντα χρόνια.

       Ο Μαλάχι έσπευσε στο ξέφωτο για να βρει τον Ναθάνιελ να στέκεται εκεί με την ανθρώπινη μορφή του. Κάνοντας δύο βήματα μπροστά ήταν σα να περπατά από τη μία μορφή στην άλλη και ο Μαλάχι ξαναπήρε την ανθρώπινη όψη του. Ήταν και οι δύο θανατηφόροι. Καμία σημασία δεν είχε ποια μορφή είχαν. Ήταν και οι δύο πολύ αθλητικοί, με τεταμένους μύες που διαγράφονταν καθαρά κάτω από τη μαλακιά επιδερμίδα. Οι ανθρωπόμορφοι γερνούσαν αργά κι έτσι παρόλο που είχαν πατήσει τα 50 κανείς από τους δυο τους δεν έμοιαζε πάνω από 30.

       Αν επρόκειτο για χολιγουντιανή ταινία θα είχε πάρει αρκετά λεπτά για να συντελεστεί η αλλαγή. Όμως ήταν πραγματικότητα και τα τέρατα σε αυτό το ξέφωτο δεν αστειεύονταν. Η γύμνια δε σήμαινε τίποτα για αυτούς και το φως του φεγγαριού έπεσε πάνω τους σαν προβολέας, βρίσκοντας διέξοδο από μία χαραμάδα στα σύννεφα που προμήνυαν την καταιγίδα.

      Â«Î”ε