Επτά επί Θήβας. Эсхил

e>

      ΥΠΟΘΕΣΙΣ

      Το δράμα τούτο, το οποίον δικαίως ο Αριστοφάνης εις τους Βατράχους του ονομάζει «Άρεως μεστόν», αποτελεί μέρος τριλογίας, της οποίας τα δυο πρώτα δράματα, απολεσθέντα, ήσαν ο Λάιος και ο Οιδίπους. Όπως εις τας Ικέτιδας και τους Πέρσας του αυτού ποιητού και ενταύθα επικρατεί το λυρικόν και επικόν στοιχείον μάλλον. Μακρά είναι τα λυρικά άσματα και οι κομμοί, μακρόταται δε και τελείως επικαί αι περιγραφαί των Αργείων στρατηγών των πολιορκούντων τας Θήβας. Δια τούτο κρίνεται από τας παλαιοτέρας τραγωδίας του ποιητού.

      Το κυρίως τραγικόν στοιχείον είναι η αλληλοκτονία εν μονομαχία προ των τειχών της πολιορκουμένης πόλεως των αδελφών Ετεοκλέους και Πολυνείκους, των υιών του Οιδίποδος. Τοιουτοτρόπως εκληρούται η φοβερά κατάρα του πατρός των, η οποία δια παντός του δράματος ενσαρκώνει την Μοίραν της τραγικής οικογενείας. Μετά τον διπλούν φόνον, επάνω εις τα νεκρά σώματα των δυο αδελφών, ο χορός αποτελούμενος από Θηβαίας παρθένους ψάλλει τον λυρικώτατον «Ύμνον των Ερινύων» καθώς τον οναμάζουν αι ίδιαι, τούτον δε επακολουθεί ο παθητικώτατος θρήνος των δυο αδελφών Αντιγόνης και Ισμήνης, ο οποίος και έπρεπε να τελειώνη το δράμα.

      Αλλά έπεται και μια τελευταία σκηνή ακόμη. Η Γερουσία της πόλεως απαγορεύει την ταφήν του εχθρού της πατρίδος Πολυνείκους∙ κατά της αποφάσεως όμως ταύτης εξεγείρεται και διαμαρτύρεται η ευσεβής φιλαδελφεία της Αντιγόνης, με την οποίαν συντάσσεται και μέρος του χορού, ενώ το έτερο ημιχόριον, συμμεριζόμενον την απόφασιν της πόλεως, συνοδεύει τον νεκρόν του Ετεοκλέους όστις μεταφέρεται προς μεγαλοπρεπή ταφήν. Αυτή δε η σκηνή, περιέχουσα ως εν σπέρματι την υπόθεσιν της Αντιγόνης του Σοφοκλέους, έκαμε πολλούς των κριτικών να υποπτεύωσιν ότι οφείλεται ίσως εις μεταγενεστέραν διασκευήν.

      ΑΙΣΧΥΛΟΥ

ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ

      ΠΡΟΣΩΠΑ

       ΕΤΕΟΚΛΗΣ

       ΑΓΓΕΛΟΣ ή ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ

       ΧΟΡΟΣ ΠΑΡΘΕΝΩΝ

       ΑΝΤΙΓΟΝΗ

       ΙΣΜΗΝΗ

       ΚΗΡΥΞ

ΕΤΕΟΚΛΗΣ

      Καδμείοι, εκείνος πόχει την αρχή στα χέρια

      και στην πρύμνα της πολιτείας γυρνάει το δοιάκι

      χωρίς να κλή τα βλέφαρά του ο ύπνος– πρέπει

      σύμφωνα να μετρά με τους καιρούς τα λόγια.

      Γιατί αν μας έρθουν βολικά, ο θεός η αιτία,

      μ’ αν πάλιν, ο μη γένοιτο, κακό μας λάχη

      ένας ο Ετεοκλής πολλά στην πόλη απ’ όλους

      μυριόστομα θα ’χη ν’ ακούη μοιρολόγια

      και θρήνους, π’ άμποτε ο διαφεντευτής ο Δίας

      την Καδμεία ’π ’ αυτά στ’ αλήθεια ας διαφεντεύη.

      Μα τώρα πρέπει εσείς– κι όποιος του λείπει ακόμη

      της ώρας του η ακμή κι οπού έχει πια περάση–

      μεγάλη αξαίνοντας τη ζώρη του κορμιού του,

      καθένας με τα χρόνια του, καθώς ταιριάζει,

      να βοηθάη την πατρίδα του και των θεών της

      τους βωμούς, για να μη χάσουν τις τιμές τους,

      τα τέκνα του, τη μάννα γης, γλυκειά θροφό μας∙

      γιατί μικρούς, που στο καλόγνωμό της χώμα

      σερνόσαστε, αναδέχτη της ανατροφής σας

      όλο το βάρος και σας τράνεψε κατοίκους

      ασπιδοφόρους, για να γίνετε μια μέρα

      τέτοιοι πιστοί σ’ αυτή της την ανάγκη.

      Και τώρα ως σήμερα ο θεός δεξιά τα φέρνει∙

      γιατί όλον τούτο τον καιρό, που έχουν ζωσμένα

      τα κάστρα μας, η τύχη του πολέμου κλίνει

      το πιότερο σε μας με του θεού τη χάρη.

      Μα τώρα ο μάντης καθώς λέει ο πουλολόγος,

      που κυβερνάει στ’ αυτιά του και στα φρένα, δίχως

      θυσίας φωτιά, τα μαντικά πουλιά, με τέχνη

      που δε γελιέται–αυτός τέτοιων χρησμών δεσπότης

      μας λέει πως αποφάσισαν οι εχθροί τη νύχτα

      έφοδο φοβερώτατη γι’ αφανισμό μας.

      Μα όλοι στις πολεμίστρες αρματοζωσμένοι

      στων πύργων τα πορτιά ριχτήτε, πεταχτήτε,

      γεμίστε τα ταμπούρια, στις σκεπές των πύργων

      σταθήτε και στα έβγα μένοντας των κάστρων

      έχετε θάρρος και πολύ μην το φοβάσθε

      το πλήθος των εχθρών∙ κι ο θεός δεξιά τα φέρνει.

      Κ’ εγώ σπιούνους του στρατού και κατασκόπους

      έστειλα, που πιστεύω δεν θ’ αργοπορήσουν∙

      κ’ έτσι με δόλο να πιαστώ φόβος δεν είναι.

ΑΓΓΕΛΟΣ

      Έφθασα, δοξασμένε βασιλιά της Θήβας,

      ξεδιαλυμένα φέρνοντάς σου από τα ’κείθε

      νέα του στρατού που ο ίδιος με τα μάτια μου είδα.

      Επτά καπετανέοι, πολεμόχαροι άντρες,

      σφάζοντας μες σε μαυροσίδερην ασπίδα

      ταύρο και στο σφαχτάρι γγίζοντας τα χέρια,

      στον Άρη, Ενυώ και Φόβο, π’ αγαπούν τους γόνους,

      όρκους