Дванаццаць актаў (зборнік). Коллектив авторов

рэканструяваць мінулае, як бог… не, лепей, бо бог гэтага якраз не можа… – мядовая кропля ліслівасці не перашкодзіць.

      – Узроставая рэгрэсія – мой канёк, – як жа лёгка ўсе яны ловяцца на сваю амбіцыйнасць! – Так, я часта практыкую гэты метад у розных яго варыянтах, – ну вось, цяпер ён адкінуўся на спінку канапы: прыняў зручную паставу, рыхтуючыся да працяглай лекцыі (а ёй належыць з захапленнем ахаць у патрэбных месцах). – У першым варыянце кліент – для абароны ад занадта моцных перажыванняў – застаецца адной нагой «тут», а другой «там», – ён узяў са століка брашурку з надпісам «“Тое, пра што яны маўчаць”. Сцэнар» – то бок нібыта глядзіць фільм, з сабой у галоўнай ролі. Глядзіць – ну, скажам, на экране камп’ютара… Можна ў любы момант спыніць прагляд, можна ўвогуле выйсці з праграмы. А ёсць і другі варыянт… Усё будзе так, нібыта вы насамрэч пражываеце эпізод са свайго мінулага. Як упершыню, разумееце? Вы зможаце змяніць канец сцэнара і дазволіць падзеям развівацца не так, як яны адбываліся ў рэальнасці, а як вам хочацца. Праўда, у гэтым выпадку вам не ўдасца па сваім жаданні пакінуць фільм, хе-хе… Вывесці вас з гіпнозу здолее толькі той, хто без эмоцый кантралюе ўсё, гэта значыць, я.

      – Згода.

      Яна паспрабуе ўсе ягоныя варыянты, бо горш не будзе, а губляць няма чаго. Магчыма, гэты чалавек ёй дапаможа, яна ж у яго не першая.

      – Што ж, выдатна. Тады пачнём. Заплюшчыце, калі ласка, вочы. Вы працягваеце адчуваць сябе ў вашым цяперашнім узросце, аднак дзякуючы гіпнатычнаму ўнушэнню зможаце адначасова знаходзіцца ў мінулым. Памятайце, ваша дзяцінства – усяго толькі фільм на экране камп’ютара, палец вашай правай рукі ляжыць на клавішы «escape», у любы момант можаце вярнуцца сюды, у гэты пакой… Я прашу вас дыхаць глыбока і расслабіцца… Вам дванаццаць год…

      – На мне школьная сукенка, чорны фартух, піянерскі гальштук, у руцэ партфель, – чуе яна ўласны голас. – Я вяртаюся са школы праз парк запалкавага камбіната… іду па сцежцы, усыпанай ігліцай… Сёння прахалодны, але сонечны дзень траўня… я стамілася, ледзь цягну вялікі партфель з падручнікамі, да таго ж з раніцы ў мяне нязвыкла ные ніз жывата. Ные не ад голаду: сёння быў урок працы, мы вучыліся гатаваць бутэрброды, а потым іх елі… Сёння я ўпершыню ў жыцці апранула капронавыя калготкі. Я нарэшце ўпрасіла маці купіць іх – дзеля гэтага давялося вызубрыць параграф па фізіцы, каб атрымаць чацвёрку. Фізіка заўсёды давалася мне з цяжкасцю… Парк заканчваецца густымі зараснікамі чаромхі, яна шчодра квітнее… Леваруч глухі плот барака, у якім жывуць рабочыя запалкавага камбіната, праваруч – вузкі тупік, утвораны платамі двух дамоў… рабочыя на дзённай змене, а ў дамах жывуць напаўглухія старыя… Чую таропкія крокі і цяжкае дыханне за спінай… нібыта хтосьці бяжыць… я не паспяваю разглядзець мужчыну, бачу толькі, што ён высокі… моцныя рукі хапаюць мяне за плечы і штурхаюць у тупік… калі хтосьці будзе ісці па вуліцы Запалкавай, ён нас не ўбачыць… мяне прыціскаюць да плота… усё адбываецца хутка, у некалькі секунд…

      – Вы разглядзелі яго твар? Магчыма,