Планета ў падарунак. Людмила Рублевская

яго на каву, – думала яна. – Ну паабрываныя кутасы на шаліку, ну гумовікі з шырокімі халявамі, на джынсах латка на калене, – гэта яна заўважыла ў падземным пераходзе пад плошчай, – а так і нічога сабе… Нават залішне далікатны. На злодзея не падобны, ды і ўвогуле, што ён можа зрабіць мне ў маёй кватэры?! Суседзі, тэлефон… У любы момант можа патэлефанаваць маці альбо сястра. Не замуж жа за яго ісці, ды і пры чым тут паабрываныя кутасы на шаліку, латка на джынсах, можа, ён і вельмі добры чалавек».

      – Мы прыйшлі.

      Двор, куды яны заварочвалі, быў цёмны, змрочны.

      – Жыццё… Дзіўна, многае забываецца, – казаў ён, – а вось гэты будынак я добра запомніў, яшчэ ў дзяцінстве, не думаючы, што буду запрошаны сюды на каву. Можа, таму што на ім гадзіннік? Я ж сам мінчанін. Кватэра ў Зялёным Лузе. А жыву ў вёсцы… А вы тут, пад гадзіннікам. Цік-так, цік-так… Не цікае?

      «Яшчэ як цікае! – хацелася адказаць ёй. – Трыццаць пяць націкала. – Але маўчала. Думала: – Кватэра ў Зялёным Лузе. Мінчанін. Жыве ў вёсцы. Можа, хворых бацькоў даглядае? Можа, так… На дачы! А работа? Дзе ж ён працуе? Доктар? Настаўнік? Не падобна!»

      Моцна грукнулі дзверы.

      – От д’ябал, не прытрымаў!

      Ён узяў яе за локаць, горача задыхаў у патыліцу.

      – Чаго ж цёмна?! Пад’езд без гаспадара…

      Боты ягоныя цяжка тупалі. На хвіліну з’явілася нерашучасць. Ці добра яна робіць, што вядзе яго? Зрэшты, кавы мог бы выпіць і дома, калі мінчанін. Навошта напрасіўся да яе? Вось і дзверы. Вочы прызвычаіліся да цемры, хутка адамкнула замок і ўвайшла ў кватэру. Уключыла святло, сказала, каб здымаў куртку. Успомніла пра свой хатні халацік:

      – Даруйце, вы госць неспадзяваны…

      Ён толькі пасміхаўся. Сцягнуў кепку, моўчкі зняў куртку. Яна адзначыла, што ў яго прыгожыя вочы і валасы.

      – Боты сцягну, не супраць? – нарэшце адазваўся ён.

      Згодна кіўнула. Каб не замінаць яму ў цесным пярэднім пакоі, пайшла на кухню. Кубачкі! Хутчэй трэба памыць кубачкі і кававарку! Пачала мыць. Чула, як ён прайшоў у пакой. Затрымаўся хвіліну. Ідзе да яе…

      – Адразу за каву? – Пасміхнуўся: – Аб’яву ў газету яшчэ не давалі?

      – Якую аб’яву? – яна не зразумела.

      – Звычайную. Маладая жанчына прывабнай знешнасці хоча знайсці партнёра па жыцці, мае сваю кватэру.

      – У вас і жарты!

      Задумалася. Хм-м… Толькі ўчора думала яна пра гэтую аб’яву. Стрымлівала адно: няма вышэйшай адукацыі, прэстыжнай працы, а гэта, як казала сяброўка, для сучасных мужчын таксама іграе не апошнюю ролю. Калі прагматызм, дык ва ўсім… Прывабнай знешнасці і кватэры мала, проста «касірка ў ашчаднай касе» не гучыць! Дыплом як фасад…

      – А вы што, цікавіліся аб’явамі ў газеце? – Паглядзела на яго.

      – Ды не. – Ён абапёрся на вушак. – Неяк аднойчы натрапіў. Жанчыны – дзіўны народ: усе як адна пішуць: «Маю прывабную знешнасць». А тут трэба зацікавіць. Нешта зусім нязвыклае… Скажам, гатую толькі адну страву – вельмі смачную качку з яблыкамі – альбо: вяжу цудоўныя каптурыкі для нованароджаных…

      – Качкі з яблыкамі ў мяне