Şaman duasından dar ağacına. Rüstəm Behrudi

kim tablaşammaz bu dərdə, heç kim,

      Bəs bizi yaşadan nə sirmiş, nə sir?!

      Nə yaxşı mənə dost kağız-qələm var,

      Nə yaxşı önümdən adamlar keçir.

      Durub soruşuram: – Adın? Cavab yox…

      – Millətin?

      Anlamır, nə qəribə iş!

      Atası – Məhəmməd, adı – Oğuzdu; –

      Beşikdə yad millət südünü əmmiş…

      Səndən soruşuram: – Ananın adı?

      Dillənir: – Veradır; Sənin? – Anuşdur.

      Səninki İnnadır! Dilim, can dilim,

      Gördünmü sabahın ölümə tuşdur.

      Yox! Yox! Məhəbbətə sədd çəkmirəm mən,

      Qəniməm, dilimə kim ki, qənimdi.

      Kərəmin dilində Kərəmə “can-can”,

      “Qurbanam” – söyləyən Əsli mənimdi.

      Səninlə böyüyəm, varam, can dilim,

      Məni sözlərinin başına çevir.

      Sənə yenilməlidir məni sevən kəs,

      Yenirsə, deməli ürəkdən sevir.

      …Laylası dilimdə çalınsın gərək,

      Əgər “Ana dili” öz adındısa.

      Sənə “Ana dili” necə deyim mən,

      Əgər mənim anam yad qadındısa!?

      Min illər atamın zoruna durdum,

      Bu gün də əllərdə dilim-dilimsən.

      Gördünmü sən mənim ana dilim yox,

      Sən mənim müqəddəs “Ata dilim”sən?!

      ZAMAN MƏNİ ÖLDÜRƏCƏK

      Məndən əbədiyyət uman adama

      Yürü, sözüm, yürü, yürü,

      Apar məni bir yana çək.

      Apar, yoxsa haqqı məndən

      Uman məni öldürəcək.

      Min ildir mənə dikilən,

      De, neyləyim gözlərimə?!

      Ruhumun üstə sökülən

      O dan məni öldürəcək.

      Bilinməz heç mən ha öyüm,

      Nə aldığım, nə verdiyim

      Yüz yol düşmənə verdiyim

      Aman məni öldürəcək.

      Mən nə qılınc, nə qınmışam,

      Hədər yerə sıyrılmışam,