İki ömrüm olsaydı. Əli Zeynalov

akı / 2022 / 116 səh.

      Üz qabığının dizayneri / Teymur Fərzi

* * *

      Ön söz

      Azərbaycan teatr və kino sənətində səhnə və ekran hadisələrini real həyat faktı kimi təqdim edən, yaratdığı maraqlı, dolğun rolları ilə yaddaşlarda qalan istedadlı aktyorlarımızdan biri də 1964-cü ildə Xalq artisti fəxri adına layiq görülən Əli Zeynalovdur.

      Əli Zeynalovun kiçik yaşlarından teatra qarşı böyük sevgisi olub. Sehrinə düşdüyü o böyük sevgi Əlini Pedaqoji texnikumu bitirsə də, işini atıb, Teatr texnikumunda da oxumağa vadar etmişdi.

      Anasının və bir çox yaxın adamlarının etirazlarına baxmayaraq taleyini teatra bağlamaq inadından dönməmiş, Teatr texnikumunu qurtardıqdan sonra əsl aşiq kimi bu sənətin bütün çətinliklərinə, ağrı-acılarına tab gətirməyi bacarmışdı. Şəki, Gəncə teatrlarında çəkdiyi əziyyətlər də iradəsini qıra bilməmişdi.

      Nəhayət, 1934-cü ildə İrəvan dövlət teatrındakı fəaliyyəti ilə sənət sevinclərini dadmağa başlamışdır. Burada az vaxtda şöhrət qazanan, tamaşaçıların sevimlisinə çevrilən Əli Zeynalov 1945-ci ildə Azərbaycan Milli Dram Teatrına dəvət almışdır. Milli Dram Teatrında çalışdığı otuz il ərzində daim aparıcı rollar oynamışdır. Yerli və xarici dramaturqların əsərlərinin tamaşalarında yaratdığı Elxan ("Od gəlini"), Eyvaz ("1905-ci ildə"), Antoni ("Antom və Kleopatra"), Fərhad ("Fərhad və Şirin"), Həsənzadə ("Sən həmişə mənimləsən") və başqa bənzərsiz rolları ilə geniş tamaşaçı rəğbəti qazanmışdır.

      Görkəmli aktyor milli kinomuzda qırxa yaxın filmdə çalışıb. Doqquz bədii filmdə müxtəlif xarakterli irili-xırdalı rollar oynayıb. İfadəli səs tembrinə görə isə iyirmi beş bədii, beş sənədli filmdə ona mətn oxumaq, baş və ikinci dərəcəli rolları səsləndirmək həvalə olunub.

      Əli Zeynalov 1988-ci ildə – ömrünün 75-ci ilində vəfat etmişdir. O, sənətinə və insanlara olan sevgisini həyatında da, yaradıcılığında da, təsdiqləyə bildi.

      1973-cü ildə çap edilən "İki ömrüm olsaydı" kitabını yenidən oxucuların ixtiyarına verərək, onları ölməz sənət aşiqinin həyat hekayəsi ilə yaxından tanış olmağa dəvət edirik.

Rövşən Verfi

      İki ömrüm olsaydı

      Desəm ki, gənc yaşlarımda teatra məndə bir laqeydlik vardı, bəlkə də buna inanmazsınız. Hətta uşaqlıq çağlarımda mən teatrdan qorxmuşam da.

      O zaman atam və əmim Salyanda müəllimlik edirdilər. Həvəskarlardan dram dərnəyi təşkil etmişdilər. Ayda iki dəfə klubda tamaşa verirdilər.

      Bir dəfə atam məni də tamaşaya aparmışdı.

      Yadımdadır, ikinci pərdədə atamla əmimi zindana salmışdılar. Mən maraq və qorxu hissi ilə səhnəyə baxırdım. Bir də gördüm ki, atam əlindəki tapança ilə özünü vurdu.

      Mən dəhşətli bir səslə qışqırdım. Sonra nələr baş verdiyini deyə bilmərəm.

      Gözlərimi açanda gördüm ki, evimizdəyəm, atam başım üstə dayanıb. O, elə kədərli və dalğın idi ki! Yaşarmış gözlərini silib üzünü yana çevirdi…

      Atam sonralar nə qədər təkid etdisə də, mən bir daha teatra getmədim. Nədənsə tamaşa adı gələndə o qorxunc səhnəni xatırlayırdım. Mənə elə gəlirdi ki, kluba ayaq bassam yenə tapança səsi eşidəcəyəm. Get-gedə arzular qorxu hissini qəlbimdən silib apardı. Mən başqa bir həvəslə yaşayırdım. Piano çalmaq həvəsi ilə. Eyni zamanda şəkil çəkməyi də çox sevirdim.

      Pedaqoji texnikumda oxuyanda isə ədəbiyyata həvəs göstərməyə başladım. Ara-sıra kiçik hekayələr yazırdım.

      Hər bir gəncin həyatında olduğu kimi, mənim də həvəs və istəklərim bir-birini əvəz edirdi. Və bir gün elə bir gözlənilməz hadisənin sehrinə düşdüm ki, ömür yolum, taleyim, gələcəyim barədə dərin-dərin düşünməli oldum.

      1928-ci ilin yayı… İmtahanlarımı müvəffəqiyyətlə verdim.

      Atamgil belə qərara gəldilər ki, yay tətilini Biləsuvar kəndində keçirim. Əmim orada məktəb müdiri işləyirdi.

      Bu, mənim ürəyimdən idi. Əvvəla, əmimi çox istəyirdim, ikincisi də gurultulu şəhər həyatından bir az uzaqlaşmağa can atırdım.

      Burada cavanlarla ilk tanışlığım çox maraqlı oldu.

      Bu təzə tanışlar içərisində özümə dostlar da tapdım. Onlardan mənə ən yaxını Fərrux adlı bir aqronom idi. O, bir gün məni təcili kluba çağırdı. Mən orada bir dəstə cavan gördüm.

      Fərrux mənim qolumdan tutub vəcdlə dedi:

      – Qərara gəlmişik ki, tamaşa hazırlayaq. Söz yox ki, bu işdə sən bizə kömək edəcəksən.

      Cavan bir müəllim irəli yeridi:

      – Əlbəttə, siz şəhərdə Dram teatrının, İşçi teatrının tamaşalarını görmüsünüz, bu işdə bizdən təcrübəlisiniz.

      Fərrux mənim cavabımı gözləmədən kitabı açıb rolları bölməyə başladı.

      Onlar Hüseyn Cavidin "Şeyda" pyesini tamaşaya qoymaq istəyirdilər. Şeyda rolunu mənə verdilər.

      Klubdan çıxıb evə gedəndə yavaşca Fərruxa dedim:

      – Mən oynamaq istəmirəm.

      – Necə yəni oynamaq istəmirəm?!

      – Başa düş, axımən heç səhnəyə çıxmamışam.

      – Sən də qəribə adamsan, yəni biz çıxmışıq? Sən heç olmasa Bakıda Abbas Mirzəni görmüsən, elə onu təqlid eləsən, olar əntiqə!

      Mən ona heç nə deyə bilmədim. Hətta deyə bilmədim ki, mən heç Abbas Mirzəni də görməmişəm.

      Öz nöqsanımı başa düşürdüm: "Bakıda yaşayıb oxuyasan, amma teatra getməyəsən, heç bir tamaşaya baxmayasan".

      Ertəsi gün məşqlərə başladıq. Rejissorluğu əmim boynuna götürmüşdü. İlk günlər çox çətinlk çəkirdim. Ancaq buna baxmayaraq rolu hamıdan tez əzbərlədim. Buna mütaliəm və iti hafizəm kömək etmişdi.

      Tamaşa günü yaxınlaşırdı. Tamaşaya baxmaq istəyənlərin sayı klubdakı yerlərə nisbətən qat-qat çox idi.

      Salon ağzına qədər dolmuşdu. Klubun müdiri pərdə qabağına çıxıb elan etdi ki, tamaşanı bir də göstərəcəyik, hamı baxa biləcək.

      Mən bərk həyəcan keçirdim. Suflyor budkasında oturub bizə söz verən əmimin razılığıyla gülümsəyən gözlərini gördükcə həyəcanım getdikcə azalırdı.

      Tamaşa müvəffəqiyyətlə keçdi. Bizi dəfələrlə alqışladılar. Əlbəttə, bu alqışların ən çoxu Fərruxun payına düşürdü.

      Onun məlahətli səsi, təbii oyunu, səhnədə özünü son dərəcə sərbəst aparması bizi doğrudan da heyran etmişdi. O, Musa rolunu oynayırdı.

      Tamaşa qurtarandan sonra biz Fərruxla klubdan çıxıb çaya tərəf getdik. Aylı gecə idi. Çayın xəfif şırıltısı nəğmə kimi adamın ruhunu oxşayırdı. Danışmışdıq. Qəlbimizdəki sevinc şəlaləsi qanadlı arzularla qovuşmuşdu. Kiçik bir daşın üstündə oturduq. Elə bil Fərruxun gözləri yol çəkirdi. O, kövrək bir səslə:

      – Bilirsənmi, Əli, – dedi – mən teatrı çox sevirəm… Uşaqlıqdan aludəsiyəm.

      – Bəs nə üçün bu sənətin dalınca getməmisən?

      – Əmim qoymadı, – deyə, o, kədərlə cavab verdi. – Atam öləndən sonra bizi əmim böyüdüb.

      O, yenə susub fikrə getdi. Bu anlarda mən Fərruxun taleyi barədə düşünürdüm. Dostum əlini çiynimə qoydu:

      – Elə ki yolum Bakıya düşür, hər axşam Dram teatrına gedirəm. İmkanım olsaydı Abbas Mirzənin bütün rollarına baxardım. Özü də bir dəfə yox, on dəfə…

      Mən elə mütəəssir olmuşdum ki! Fərruxun dediklərindən sarsılmışdım: "Necə olub ki, indiyə kimi Abbas Mirzəni görməmişəm? Yəqin Fərrux mənim yerimə olsaydı,