Şəppəli. Muğanna İsa

Gəlmişəm səni xəstəxanaya aparım.

      – Dayan, dayan, oğul… – Şəppəlinin ürəyi çırpınırdı. – Keçmişdə mənim bir dostum vardı, oğul, yaxşı-yaman günümdə böyrümdə hazır olardı. Sən o dostumu yada saldın, əhvalımı dəyişdirdin…

      – Mən Orucun oğluyam də!.. Məmməyəm də!.. Bəlkə təzədən tanış olaq?

      Oğlan gözlərindən gülə-gülə qapını açıb düşdü. Əlini irəli uzatdı.

      Şəppəli dala çəkildi.

      – Tərpənmə!.. Qoy əvvəlcə bir yaxşı-yaxşı tamaşa eləyim… Görüm Oruca oxşarın varmı?

      Oğlan bu “çudaklığı” tamamilə təbii bir şey hesab edib, itaətlə, öz sakit görkəmi ilə dayanıb səbirlə gözlədi.

      Şəppəli isə bir xeyli köksünü ötürə-ötürə onun “eninə-uzununa” tamaşa etdi. Kişinin “ürəyi yerindən oynamışdı”. Mərhum dostunun oğlu Məmmənin tibb institutunu qurtarandan sonra Bakıda işlədiyini bilirdi. Nəinki bilir, hətta Pəricahanla görüşəndə, demək olar ki, ancaq Məmmə barədə danışırdılar. “Soyuyub, qəlbi daşa dönüb sağ olmuşun, elə vaxt olur, heç ildə bir kərə də yanıma dəymir. Gələndə də ayrı sözü yoxdu: “Yığış gedək Bakıya! Yığış gedək!” Daha demir ki, saçımı-birçəyimi Orucun yurdunda ağardandan sonra mən bu yurdu necə boş qoyum?!” – Pəricahan oğlundan şikayətlənirdi. Şəppəlini isə həmişə bir sual düşündürürdü: “Görəsən Oruca oxşarı varmı?” İndi, iyirmi ildən sonra mərhum Oruc elə bil möcüzə ilə dirilib qarşısında dayanmışdı; vaxtilə Bakıda kursda oxuyub qayıdanda Oruc da eynilə bu cür arıq, zərif, ağbəniz oğlandı. Görəsən necə olmuşdu ki, əziz dostunun varisini Şəppəli dərhal tanımamışdı?

      Kişi o qədər riqqətləndi ki, hətta illərin uzaqlığından Orucun səsini eşitdi: “Bir molla tanıyıram. Adı molladı, özü loğman. Gedək onun yanına. Var-yoxdan çıxsam da səni sağaldacam!” Bunun ardınca, “dirilmiş Oruc” – Məmmə dilləndi:

      – Hə, oxşarım varmı, dayı?

      Şəppəli ağladı.

      – Orucun torpağı sanı yaşayasan, sənə qurban olum!

      …Məmmə onu bir ay, ayrıca palatada müalicə etdi.

      Hər dəfə palatanın qapısını açanda, eynilə mərhum atası kimi, sakitcə gülümsəyirdi:

      – Molla gəlir şapalaqlamağa!

      – Gəlsin, gəlsin, mollama qurban olum! – Şəppəli hər dəfə kövrəlirdi. Əmma “molla şapalağı” əvəzində Şəppəlinin üzünə “hallıca-dulluca bir gəlinin”, olduqca xoşxasiyyət bir şəfqət bacısının “pilətək yumşaq” əlləri dəyirdi; şəfqət bacısı gündə üç dəfə onun sifətini “mazlarla massaj” eləyirdi, “şəppə suyu” əvəzində isə müxtəlif vitaminlər içirirdi.

      “B-1” vitamininə Şəppəli “Bəbir” deyirdi, “S-1”-ə isə “Səbir”.

      Məmmə ləzzətlə qəhqəhə çəkirdi.

      – Bəs bunların cəmi nədi, dayı?

      Şəppəli cavab verirdi ki:

      – Bəbirnən Səbirin cəmindən kişi törəyir, qurbanın olum! Mədəd kişi!

      Əlbəttə, heç kəs uzun illərin vərdişini atıb Şəppəlini ayrı cür çağırmadı. “Ağzı qayıdıb yerində dursa da” adı elə Şəppəli qaldı.

      Xəstəxanadan çıxandan çox-çox sonralar, pay-ülüşlə yüklənib Məmmənin yanına gedəndə Şəppəli deyirdi: