Cəmilə. Чингиз Айтматов

deyil, özünə hörmət eləyən hər bir kişi belə düşünürdü. Bunun haqqında danışmağa da dəyməz. Çünki bütün ayılda bu bir qayda idi. O nəinki müzakirə edilməli idi, onun haqqında heç düşünmürdük də. Bir də buna vaxt yox idi. Axı hər bir məktubun arzusunda idik, onun gəlişi fərəhli bir hadisə idi.

      Anam məni məktubu bir neçə dəfə oxumağa məcbur edərdi. Sonra onu diqqətlə cadar-cadar olmuş əllərinə alar və vərəqi əlində elə saxlayardı ki, elə bil quşdur, indicə pırıldayıb uçacaqdır. Nəhayət, bükülməyən barmaqları ilə məktubu çətinliklə üçkünc bükərdi.

      – Eh, mənim əzizlərim, sizin məktubları tilsim kimi hifz edib saxlayacağıq, – deyə onun səsi ağlamaqdan titrəyərdi, – hələ bir soruşur ki, orada atam, anam, qohumlarım necədir… Bizə nə olacaq axı. Ayılda evimizdə oturmuşuq. Siz özünüzdən danışın görək, orada nə eyləyirsiniz? Heç olmasa, bir kəlmə də olsa yaz ki, sağ-salamatam, vəssalam. Bizə bundan artıq şey lazım deyil…

      1

      Ayıl – Qırğızıstanda kənd inzibati ərazi bölgüsü