Deze Liefde. Софи Лав

weten te werken.

      Ze volgde hem een krakende, smalle trap op, en toen door een gang met versleten tapijt dat sterk naar stof rook. Keira liep in stilte, nam alles in zich op, en formuleerde snijdende zinnen in haar hoofd terwijl ze het ouderwetse interieur bekeek. De muren waren behangen met vervaagde foto’s van plaatselijke voetbalelftallen uit het verleden, en Keira grijnsde toen ze zag dat de meeste spelers dezelfde achternaam hadden, O’Sullivan. Ze nam stiekem een foto van een van de zwart-witte elftallen en stuurde die naar Zach met de ondertitel: Meneer O’Sullivan is kennelijk behoorlijk vruchtbaar.

      “Alsjeblieft,” zei Orin, terwijl hij een deur opendeed en haar naar binnen leidde.

      De kamer was afschuwelijk. Hij was wel groot, met een tweepersoonsbed en een enorm raam, maar vreselijk ingericht. Het behang was van een soort perzikkleur, met een vlekken die jaren van vieze handafdrukken deden vermoeden. Er lag een dun dekbedje op het bed, dat gewatteerd was maar niet op een lieflijk-boerenhuis-manier, maar meer op een zelfs-niet-te-gebruiken-door-de-tweedehandswinkel-manier.

      “Dit is de kamer met het bureau,” zei Orin, glimmend van trots, terwijl hij gebaarde naar een klein houten bureautje onder het raam. “Zodat je kan schrijven.”

      Keira bloosde. Inwendig was ze ontsteld dat ze in een hele maand in deze groezelige kamer zou moeten doorbrengen, maar ze wist een dankbaar, “Dankjewel” eruit te persen. En zij maar denken dat ze wel een maandje armoe zou kunnen leiden!

      “Wil je even bijkomen voor je Shane ontmoet?” vroeg Orin.

      Keira fronste verward. “Wie is Shane?”

      “Shane Lawder. Je gids. Voor het festival,” legde Orin uit.

      “Natuurlijk,” zei Keira, die zich herinnerde dat Heathers aantekeningen een gids hadden vermeld. “Ja, ik zou Shane graag willen ontmoeten.” Ze had geen enkele behoefte ook maar een minuut nog in de kamer te moeten doorbrengen, dus ze gooide haar tas op het bed en ging weer de krakende trap af.

      “Shane!” riep Orin toen hij weer achter de bar stond.

      Tot Keira’s verrassing antwoordde de violist. Hij plaatste zijn instrument op de grond – hoewel de groep muzikanten met wie hij speelde rustig doorging, alsof er niets was gebeurd – en kwam naar haar toe.

      Vanonder zijn woeste baard kon Keira een strakke kaaklijn ontwaren. Sterker nog, zonder zijn haar, dat nodig geknipt moest worden, en zijn groezelige kleding, zou Shane een knappe vent zijn. Keira geneerde zich dat ze zoiets dacht, helemaal nu niet zo lekker ging met haar en Zach, maar toen dacht ze aan Bryns motto: Kijken mag.

      “Je lijkt niet erg op een Joshua,” zei Shane terwijl hij haar de hand schudde.

      “O, heeft niemand dat aan je gezegd?” zei Keira. “Er kwam iets tussen, dus ik ben in zijn plaats hierheen gestuurd. Sorry.”

      Shane keek haar schalks aan. “Wat nou sorry? Ik breng liever dertig dagen door met zo’n mooie dame als jij. Niet lullig bedoeld tegenover die Joshua ofzo, hij zal vast een enorm lekker ding zijn, maar hij klinkt niet helemaal als mijn type. Man zijnde, weetjewel.”

      Keira slikte. Ze had niet verwacht dat Ierse mannen zo recht voor hun raap zouden zijn. Maar ze dacht weer aan Zach, en herhaalde de mantra in haar hoofd dat ze alleen maar wat zat te kijken.

      Terwijl Shane op de kruk naast haar ging zitten plaatste Orin een pint Guinness voor elk van hen op de bar. Keira kreunde inwendig. Zoveel alcohol kon ze niet aan!

      Shane dronk diep van zijn drankje, en spreidde toen wat documenten over de bar.

      “Het Festival van de Liefde duurt dertig dagen,” legde hij uit. “De meeste activiteiten vinden ’s avonds plaats, dus ik heb een programma gemaakt van plaatsen die we kunnen bezoeken terwijl je hier bent, zodat je een beter idee krijgt van het hele land. We beginnen met de Burren voor de bergtaferelen, dan de Klippen van Moher om naar de oceaan te kijken, en dan gaan we naar het volgende graafschap, Kerry, naar een prachtig landhuis in Killarney, en dan door naar Dingle.”

      “Ik dacht dat je me alleen door het festival zou leiden,” zei Keira. “Niet door het hele land!”

      “Als je overdag niet een beetje afstand neemt van Lisdoonvarna wordt je gek,” legde Shane uit. “De hoeveelheid mensen die komt en gaat, het wordt wat teveel.”

      Keira lachte inwendig. Ze betwijfelde ten zeerste dat Lisdoonvarna tijdens het festival zo hectisch zou zijn als New York City op een doordeweekse dag.

      “Er wordt enorm veel gedronken,” vervolgde Shane. “Sommige feestjes gaan door tot de kleine uurtjes van de volgende dag. Ik zeg sommige, ik bedoel de meeste.”

      Keira dacht aan het rumoerige vrijgezellenfeestje waarmee ze de vlucht had gedeeld en vroeg zich af of ze de komende maand volledig verstoken zou zijn van slaap.

      “Dit ziet er geweldig uit,” zei ze, terwijl ze het programma doorlas. “Maar ik heb iedere dag wat tijd nodig om te schrijven. Het kan niet allemaal lang leve de lol zijn.”

      Shane grijnsde naar haar. “Je bent hier net, en nu al denk je aan werken?”

      “Ik moet wel,” legde Keira uit. “Dit is enorm belangrijk voor me. Ik wil het niet verprutsen.”

      “En niet verprutsen staat gelijk aan geen plezier?”

      Keira was niet in de stemming om haar levensbeslissingen te verdedigen. Ze had daar al ruimschoots genoeg van na Zach en haar moeder.

      “Het betekent alleen dat ik iedere dag wat tijd reserveer om te schrijven,” sprak ze hem tegen, met een ietwat snibbige toon.

      Shane’s gezicht bleef evenwel vertrokken in een geamuseerde grijns. Hij nam een trage slok van zijn pint. “Jij bent een van die keurige types, of niet?” grapte hij. “Het werk gaat altijd voor.”

      Keira keek hem meewarig aan. “Ik weet niet hoe het mogelijk is dat je me denkt te kennen,” zei ze. “Je kent me net vijf minuten.”

      Shane bleef maar grijzen. Hij antwoordde niet, alsof de discussie al afgesloten was.

      Keira werd gespannen. Hij was weliswaar een knappe vent, maar als hij zo doorging zou hij haar flink op de zenuwen werken. Ze wist niet of ze dertig dagen van plagerijen en drank en geen ruimte om te schrijven wel aankon.

      Misschien zou deze opdracht moeilijker worden dan ze verwacht had.

*

      Rond middernacht wist Keira zich eindelijk te excuseren. Ze was de tel kwijtgeraakt van de pinten Guinness die Orin en Shane hadden gedronken, maar ze waren gelukkig opgehouden met hun pogingen haar over te halen hen bij te houden. Desondanks tolde haar hoofd terwijl ze de trap opliep naar haar kamer.

      Ze deed de deur dicht, maar het dreunende geluid van de muziek en vrolijkheid beneden hield niet op. Keira voelde zich gespannen, alsof ze te strak was opgewonden. Ze bekeek haar telefoon, maar zag geen bericht van Zach. Nu zou hij toch echt de kans hebben gehad om haar berichtjes te lezen. Dat betekende dat hij haar negeerde. Lekker volwassen, dacht Keira.

      In ieder geval had ze berichtjes terug ontvangen van Nina en Bryn, met een hele rits aan vragen. Ze sms’te Nina – die het stuk zou redigeren – om haar te vertellen dat ze een propvol programma had en ze de eerstkomende tijd geen schrijfwerk kon verwachten. Naar Bryn sms’te ze een korte beschrijving van Shane’s lichaamskenmerken en wat emoji’s van vlammetjes.

      Hij is wel een eikel. Een van die arrogante figuren die denkt dat het leuk is om je te pesten.

      Bryns antwoord liet niet lang op zich wachten. Het IS ook leuk.

      Keira lachte en stopte haar telefoon weg. De muziek beneden zou haar zeker een paar uren wakker houden, dus ze kon evengoed wat tijd op haar laptop besteden. Ze pakte het uit haar tas en begon een e-mail naar Elliot te schrijven met wat eerste ideetjes over de invalshoek van het artikel. Dankzij al die pinten Guinness merkte ze dat ze nog een sarcastischere toon aansloeg dan ze had verwacht.

      Als je je ooit hebt afgevraagd hoe een tapijt ruikt waarin gedurende tientallen jaren oude Guinness is gestampt, dan kan je je hart ophalen in het St. Paddy’s Inn in Lisdoonvarna in County Clare. Als exotische Amerikaan wekte mijn komst