Op liefde se drumpel. Elza Rademeyer

>

      

      Op liefde se drumpel

      Elza Rademeyer

      Melodie

      1

      Toe die deurklokkie lui, gooi Suzanne Wagner die boek wat sy lees eenkant toe. Dalk is dit Phil wat besluit het om haar op die Sondagmiddag te kom verras.

      Toe sy die deur oopmaak, is dit tot haar verbasing egter haar groottante wat op Riversdal woon wat voor haar staan.

      “My wêreld, tannie Gertruida, jy is die laaste mens wat ek verwag het. Hoe het jy hier gekom?

      “Middag, Suzanne. Met my motor, natuurlik. Jy verwag tog seker nie ek sou te voet al die pad Mosselbaai toe gekom het nie?”

      “Nee, maar tannie het dan nog laas vir my gesê jy ry nie meer rond nie.”

      “Nee wat. My katarakte is mos in die tussentyd verwyder, nou sien ek weer ’n barshou. Ek het jou nou nie laat weet ek kom nie, want dit het vanoggend so holderstebolder daar by my gegaan dat ek al amper hier was voor ek aan bel gedink het. Hoe gaan dit met jou?”

      “Baie goed, dankie. Hoe gaan dit met tannie?”

      “Ook heeltemal goed, dankie. Maar kom ons groet eers behoorlik.”

      “Wat het gebeur dat dit so holderstebolder gegaan het?” vra Suzanne nadat sy ’n hartlike klapsoen van Gertruida ontvang het.

      “Ons kan later daaroor praat. Ek is so dors soos ’n kameel in die woestyn.”

      “Nou maar kom binne, ek skakel die ketel aan vir koffie.”

      “Nee, wag so ’n bietjie. Kom ons gaan haal eers my tasse en goedjies uit die motor. Daar is so baie skelms in die wêreld, en ek kan nie bekostig dat my goed gesteel word nie.”

      “Nou goed, kom ons maak so.”

      By Gertruida se motor uit die jaar toet, kyk Suzanne verstom na al die bagasie. Die kewertjie is letterlik tot teen die dak volgepak van die tasse en bokse. “Waarnatoe is tannie op pad met al dié goed?”

      “Jy moet sê as ek nie welkom is nie,” ruk Gertruida haar met ’n kwaai frons op.

      “Natuurlik is jy welkom, maar ons het seker nie nodig om alles af te laai nie? Tannie kan die motor mos sluit. My kombuisvenster kyk op die straat uit, so ons sal kan sien as iemand hier kom peuter. Hoe laat wil jy weer ry?”

      “Ry, waarnatoe?”

      “Waarheen is tannie op pad?”

      “Hier na jou toe. Ek het gekom om te bly.”

      “O, gaan jy lekker lank by my kuier?”

      “Ek sal dit nou nie juis ’n kuier noem nie. Hulle het my mos uitgesmyt uit die woonstel daar op Riversdal.”

      “Uitgesmyt?” vra Suzanne onthuts. “Nou wat het jy aangevang?”

      “Niks. Ek het niks aangevang nie. Die man van die vrou aan wie die woonstel behoort, is oorlede, en toe kom sê haar ongepoetste seun vir my ek moet skoert, want sy ma gaan in die woonstel kom bly. Glo te gevaarlik vir haar om vrou-alleen op die plaas aan te bly. Toe pak ek dadelik my goedjies, en ek loop, want ek laat my nie beledig deur ’n hardekoejawel-mannetjie wat nog nie eens droog agter die ore is nie.”

      “Beledig? Het hy jou dan beledig?”

      “Nee, hy’t mos vir my te vertel die bietjie huurgeld wat ek deur al die jare betaal het, is so min, hy sal kwalik die woonstel daarmee kan uitverf. Asof hy reken ek het die woonstel bemors. Jy ken my, ek is ’n netjiese mens. Al moet ek dit self sê. Dit was die een woord na die ander, tot ek vir hom gesê het dis geen wonder hy kry nie werk nie, want niemand sal vir so ’n lui bullebak van ’n vent soos hy werk gee nie. Toe moes jy hoor hoe gaan hy tekere! Praat toe sommer van my aankla vir naamskending, en ek weet nie wat alles nie.”

      “Tannie kan darem ook nie sommer enigiets sê nie.”

      “Ek het nie gejok nie! Net nou die dag het sy eie ma vir my gesê die maaifoelie is te lui om te werk, nou teer hy op haar. Voorverlede jaar al matriek geskryf. Vir die tweede keer.”

      “Was daar dan nie ’n kontrak wat bepaal dat hulle jou vooraf moes kennis gee wanneer jy moet trek nie?”

      “Nee. Die vrou het die woonstel te goedertrou aan my verhuur. Ook maar nie verwag haar man gaan so onverwags lepel in die dak steek nie. Maar moenie bekommerd wees nie, ek is ’n maklike en vredeliewende mens. Jy sal nie moeite met my hê nie.”

      “So tannie kom nou by my bly totdat jy weer ’n woonstel bekom? Toevallig gaan woonstel nommer twee se mense die einde van die maand trek. Dit is op die grondverdieping, en het selfs ’n tuintjie. Ons moet die opsigter gaan vra, dalk is daar nog nie ’n ander naam op die waglys nie.”

      “Nee wat, waarom sal ons nou sukkel met nog ’n woonstel? Jou woonstel hét mos twee slaapkamers. As ons die huurgeld deel, kos dit ons albei net mooi die helfte minder. Jy’t laas vir my gesê die lewe is so duur, jy sukkel ook maar om kop bo water te hou.”

      Suzanne is sprakeloos. Dis die heel laaste ding wat sy te wagte was, dat haar oorlede ouma se oujongnooisuster so onseremonieel sou aankondig dat sy by haar gaan intrek. “Tannie moes my gebel het. Dan kon ek voorberei het.”

      “Voorberei vir wat? Ek sal my volle helfte van die huurgeld bydra, en sommer bedags vir ons kook ook, dan kan jy net kom aansit saans wanneer jy van die werk af kom. So was die een hand die ander.”

      “My salaris is nie heeltemal so power nie. Ek kan die woonstel darem nog bekostig, want ek gebruik die tweede slaapkamer as stoorplek.”

      Haar skimp val op dowe ore. Al wat Gertruida sê, is: “Gee daardie tas en boks vir my, dan dra jy die groter tas.”

      En ’n rukkie later toe hulle die slaapkamer binnegaan: “Nee wat, hier is genoeg plek. Op die een enkelbed kan ek slaap, en op die ander een kan ek my tasse met die vernaamste klere sit. Die res kan ons onder die bedjies inskuif. Jou goed wat in die kaste is, kan maar net so daar bly, so ons sal nie nodig hê om met jou goed te trek nie.

      “Dis eintlik baie beter vir my om op Mosselbaai as op Riversdal te woon. Hier is ek lekker naby die hospitale, krematorium en als, vir ingeval ek iets oorkom. Jong mense kan doodgaan, maar ’n ou mens móét mos doodgaan. Kom ons gaan haal die res van my goed.”

      Suzanne se hele Sondagmiddag wat sy lekker rustig wou deurbring, is nou omgekrap. Dit kos pas en meet in die kamer om plek te maak vir haar groottante se pakkaas. Dan is daar nog eetgerei en potte en panne ook wat Gertruida ongevraag in die kombuiskaste inprop.

      “Waarvoor is tannie lus?” vra sy later die aand toe dit etenstyd raak. Sy is moeg geluister na al Gertruida se skinderpraatjies oor die mense wat in die woonstelle op Riversdal bly.

      “Wat het jy gedink om te eet?”

      “Ek was van plan om sommer roereiers en roosterbrood te eet.”

      “Dis goed genoeg vir my ook, dankie. Môreoggend sal ek gaan kos koop, en vir ons ’n lekker bord boerekos kook vir wanneer jy van die werk af kom.”

      “Hier ís darem kos in die woonstel.”

      “Ja, maar ek wil my deel bydra. Ek wil nie later hoor ek lê op jou nek nie. Soos dit vir my lyk, eet jy maar skraps. Hoekom is jy so maer?”

      “Ek is nie maer nie. Vir my lengte is my gewig normaal.”

      “Nogtans dink ek jy sal beter lyk met so ’n bietjie meer vet aan jou lyf, maar dit daar gelaat. Werk jy nog by daardie prokureursfirma?”

      “Ja, ek werk nog daar.”

      “Jy moet seker al taamlik hoog op wees, want werk jy nie al vyf jaar vir hulle nie?”

      “Dit is maar gewone sekretariële werk, maar ek kom goed oor die weg met my base en kollegas. Ons voel amper soos ’n gesin.”

      “Nou ja toe, gee vir my die eiers, dan klits ek hulle solank vir jou.”

      Suzanne het nog nooit slaapprobleme ondervind nie, maar dié aand wil die vaak