Przejęcie. Wojciech Chmielarz

ne/>

      Lotte i Søren Hammer Niegodziwcy

      Matti Rönkä Dobry brat, zły brat

      Kjell Ola Dahl Mężczyzna w oknie

      Friedrich Ani Śmierć nie ulega przedawnieniu

      Thomas Enger Letarg

      Lars Kepler Kontrakt Paganiniego

      Johan Theorin Smuga krwi

      Kjell Ola Dahl Czwarty napastnik

      Thomas Enger Bóle fantomowe

      Lotte i Søren Hammer Wszystko ma swoją cenę

      Matti Rönkä Przyjaciele z daleka

      Wojciech Chmielarz Podpalacz

      Kjell Ola Dahl Wierny przyjaciel

      Bernhard Jaumann Godzina szakala

      Wojciech Chmielarz Farma lalek

      Johan Theorin Święty Psychol

      Friedrich Ani Ludzie za ścianą

      Lars Kepler Świadek

      Thomas Enger Żądza krwi

      Kjell Ola Dahl Lodowa kąpiel

      Bernhard Jaumann Kamienista ziemia

      Jean Luc Bannalec Śmierć w Pont-Aven

      Lars Kepler Piaskun

      Johan Theorin Duch na wyspie

      Johan Theorin Zmierzch (wyd. 2)

      W serii ukaże się także:

      Martín Solares Czarne minuty

      Jean-Luc Bannalec Bretońskie układy

      Więcej informacji: czarne.com.pl

Wojciech ChmielarzPrzejęcie

      Wszelkie powielanie lub wykorzystanie niniejszego pliku elektronicznego inne niż autoryzowane pobranie w zakresie własnego użytku stanowi naruszenie praw autorskich i podlega odpowiedzialności cywilnej oraz karnej.

      Projekt okładki Piotr Bukowski

      Fotografia na okładce © by Monalyn Gracia / Corbis / Fotochannels

      Projekt typograficzny Robert Oleś / d2d.pl

      Copyright © by Wojciech Chmielarz, 2014

      Redakcja Tomasz Zając

      Korekta Renata Arkuszewska / d2d.pl, Sandra Trela / d2d.pl

      Redakcja techniczna i skład Robert Oleś / d2d.pl

      ISBN 978-83-7536-888-8

      WYDAWNICTWO CZARNE sp. z o.o.

      www.czarne.com.pl

      Redakcja: Wołowiec 11, 38-307 Sękowa

      tel. [phone]

      e-mail: [email protected]

      Wołowiec 2014

      Wydanie I

      Dla Dagi

      Polaco

      Polaco – wołali Kolumbijczycy.

      Polacy też. Takie zasady. Tylko ksywki, żadnych imion, żadnych nazwisk.

      Co roku, tuż po Wielkim Poście, rozpoczynała się trasa w Polskę powiatową. Wielki tour po tętniących basami i migoczących kolorowymi światłami dyskotekach. Po tancbudach, gdzie na parkietach pachnących sztucznym dymem ocierali się o siebie w monotonnym rytmie wypindrzone dziewczęta i wyżelowani chłopcy. Wielu z nich szło potem zacieśniać znajomość do ubikacji albo do pobliskiego lasku, który co weekend tonął w zużytych prezerwatywach.

      Czerwony van z Polaco w środku, cały oblepiony naklejkami Coca-Coli, wjeżdżał na żwirowy parking z głośnym trąbieniem. Ci, którzy akurat wyszli na dymka, podchodzili skuszeni. Niektórzy pędzili po znajomych. Potem następowała wielka premiera – otwarcie klapy i prezentacja zgrzewek.

      – Chodźcie, chodźcie. Darmowa cola! Darmowa cola dla spragnionych!

      Wkrótce wieść się roznosiła i Polaco otaczał żądny puszek tłum. Rzucali się na nie, jakby to była pierwsza rzecz, którą pili po czterdziestu dniach postu.

      Na Polaco czekało zaś zadanie. Casting. Należało wyłapać jedną, dwie, może trzy osoby. Nie za dużo. Ważne, żeby na wycieczce nie było zbyt wielu ludzi z jednej okolicy. Samotni w grupie – ci byli najlepsi. Pożądane cechy: pewność siebie i odwaga – wystarczające, żeby przyjęli złożoną propozycję. Niefrasobliwość – na tyle duża, żeby zrobili to, czego się będzie od nich oczekiwać. Słabość – na tyle wyraźna, żeby można było ich złamać. Głupota – żeby dali się podporządkować i nie próbowali buntować.

      Casting to złe słowo. Polowanie – lepsze.

      Wyżelowani chłopcy. Wypindrzone dziewczęta. Wytypowani.

      Potem rozmowa na boku. W ciszy, na chłodnym powietrzu. Z alkoholem szumiącym w uszach i wzrokiem zaćmionym od miękkich narkotyków.

      – Słuchajcie, słuchajcie. Jest taka sprawa, Coca-Cola szuka ludzi do reklamy. Będziemy kręcić na Karaibach. Super rzecz. Wielka impreza, pracy tyle, co nic, trzeba się tylko będzie pobujać pod palmami, a na koniec coś i tak wam zapłacą. To co wy na to, chętni jesteście? Szukamy samych fajnych ludzi!

      Zawsze się zgadzali.

      Formalności załatwiali więc od razu: spisywali dane osobowe, adresy, numery telefonów. A potem czerwony van odjeżdżał i nigdy nie wracał w to samo miejsce.

      Po dwóch miesiącach takich wypadów mieszkanie Polaco tonęło w notatkach. Pomagała fotograficzna pamięć. Jeden rzut oka, imię, nazwisko, nazwa miejscowości i już w głowie pojawiała się konkretna twarz, konkretna osoba.

      Nadchodził czas decyzji.

      Trzy łyki zimnej kawy. Papieros wypalony przy oknie wychodzącym na aleję Armii Ludowej. W dole sznur samochodów, zapach spalin, w oddali szare bryły warszawskich wieżowców.

      Telefon w ręce. Numer wybierany w rytm melodii z radia.

      – Cześć. Pamiętasz mnie? Polaco. No, rzeczywiście śmieszna ksywa. Od Coca-Coli… No właśnie… Dzwonię do ciebie, żeby ci powiedzieć… Gratulacje! Wygrałeś! Jedziesz na Karaiby.

      Pisk radości w słuchawce.

      Dziwne. Jakby zanik pamięci. Pierwszy. Skąd była ta dziewczyna? Z której dyskoteki? Z którego miasteczka? Jak brzmiał jej głos? Bo była przecież rozmowa, Polaco i jej, kilka tygodni przed wylotem.

      Drobna, szczupła, nieśmiało uśmiechnięta. Czarne włosy do ramion, zielone oczy, delikatne piegi na nosie. Usta pociągnięte różowym błyszczykiem. Ładna.

      – Dobra! Słuchajcie. Zbieramy się. Zbieramy się w kółeczko. Świetnie. Super. Super, że jesteście. Że jest tu tyle fajnych… Nie… Że jest tu tyle zajebistych osób!

      Wyćwiczona przemowa i wyćwiczone gesty Polaco. Zastygnięcie z ramionami uniesionymi w górę. Odpowiedź tak jak zawsze – radosne oklaski.

      – Słuchajcie, słuchajcie. Jedziemy na Karaiby smażyć się na złotym piasku, pić coca-colę. – Puszczone oko, wybuch śmiechu. Bo przecież żadna coca-cola, prawda? Co najwyżej kilka kropel do rumu, dla smaku. – Będziemy pływać w błękitnym oceanie, a w międzyczasie nakręcimy zajebiaszczą reklamkę!

      Zamiast „hurra” – piski dziewcząt i „dawaj, kurwa” chłopców.

      – Słuchajcie,