Sekret antykwariusza. Paweł Jaszczuk

podobny. „Jeśli chodzi o twój charakter, to na pewno!” – odparła Wiktoria, by mu dokuczyć.

      W czasie wizyt w antykwariacie Otto nigdy nie był sam. Zawsze pchał przed sobą wózek z upośledzonym synem i był dla niego anielsko cierpliwy. Stocki przypomniał sobie albumy, które dwa lata temu wyłożył na wystawie: Ogrody świata oraz Życie ogrodów. Sprzedały się następnego dnia. Czyżby podszył się pod tego dziwaka? Nieprawdopodobne!

      Zapamiętał zdjęcia z plenerów: wiszące nad polami mgły, kaczeńce, mokre kamienie, paprocie, a w tle wypasione wille z kolumienkami i maybachy nienasyconych właścicieli. Rozreklamowany do niemożliwości autor kiczu. Wiele by dał, by mieć teraz przy sobie jeden z jego albumów.

      – Zaraz cię przeegzaminuję! – rzucił w jego stronę Bredczuk, wyrywając go z zamyślenia. – Co byś zaproponował w zacienionym miejscu na końcu wyspy, w parowie?

      Antykwariusz zamarł na moment i obrócił głowę we wskazaną przez Daniela stronę.

      – Ciemność jest moim domem, a przyjacielem cień – zaczął, próbując zyskać na czasie. – Bezpiecznie stąpam w mroku, mrużąc oczy przed zdradliwym światłem – dodał z emfazą, cytując fragment poematu o cieniu zapomnianego poety Paula Janssona, i zaraz dodał, przypominając sobie jakiś obrazek z Życia ogrodów: – Widzę tam „łosie rogi” albo tawułkę chińską.

      – Nie wiem, co odpowiedzieć. To genialna propozycja, prawda, Danielu? Poezja, poezja i jeszcze raz poezja – podsumowała Hanna i dodała z nutką kokieterii: – Czy zostaniesz z nami na kolacji?

      – Chyba nam nie odmówisz, bardzo prosimy – poparła ją Sylwia, składając dłonie jak do modlitwy.

      – Koniecznie! – zawołał Daniel. – Nie masz, już, Otto, wyboru!

      Stocki faktycznie nie miał wyboru. Wiki przysunął mu fotel, a Sylwia zaproponowała coś mocniejszego. Oparł się więc na ratanowym meblu i po namyśle wybrał Ballantines’a z lodem, choć powinien się wystrzegać alkoholu, by nie palnąć jakiegoś głupstwa. Nie minęła minuta, jak dostał oszronioną szklaneczkę, w której pływały trzy kostki.

      Sączył trunek wolniutko, starając się poczuć czubkiem języka bogactwo smaków whisky. Przyglądał się towarzystwu i rozmyślał, kiedy dać drapaka, ale na razie nie było to możliwe. Zbliżał się wieczór. Po dwóch szklaneczkach zapitych coca-colą Stocki poczuł się błogo, a gdy koło jego stóp położył się Brutus, podochocone towarzystwo uznało to za ważną oznakę.

      – Jak ty to robisz? – Hania niby przypadkiem dotknęła jego ręki.

      – Próbuję żyć w zgodzie z naturą – rzekł Stocki bez zastanowienia.

      – I jak ci się to udaje? – dopytywał się Daniel.

      – Bywa, że pęd wystrzeli, lecz nie wyda kwiatu, i bywa, że zakwitnie, ale nie zdąży zawiązać owocu.

      – Brawo! – odparł Wiki. – Sam to wymyśliłeś?

      Stocki zamierzał mu wyjaśnić, że to z Dialogów

      1

      E. Stachura, Biała lokomotywa.

      2

      E. Stachura, Biała lokomotywa.