Speurhond Willem in die ruimte. Elizabeth Wasserman

      

      6

      Lansering

      Ek dink ek het my bewussyn verloor. Die krag waarmee die vuurpyl vanuit die swaartekrag van die aarde breek, het my heeltemal oorweldig. Doktor Krot het my gewaarsku dat dit kan gebeur. Mens se bloed bly so te sê in jou tone agter terwyl jou kop opskiet na die sterre toe.

      My eerste gewaarwording is dat ek effens naar voel. Toe draai my maag nog meer van skone senuwees toe ek ont-hou waar ek is!

      Die binnekant van die ruimtekapsule word dof verlig deur die fluoresserende ligte op die instrumentpaneel. Ek sukkel steeds om myself te oriënteer. Waar is bo en waar is onder? Dan hoor ek Willem langs my praat. Hy sit dood-luiters daar in sy ruimtepakkie, asof hy wag vir die rugbywedstryd op die televisie om te begin.

      Willem hou daarvan om Saterdagmiddae saam met my pa rugby te kyk. Hy is mal oor die biltong wat gewoonlik byderhand is, en hy hou baie van die rusbank se sagte kussings. Eintlik dink ek hy maak meestal sommer net of hy rugby kyk, terwyl hy eintlik sit en slaap. Ek twyfel of hy regtig omgee wie wen.

      “Dit is Sojoes TMA 23 aan Baikonoer. Baikonoer, kom in!” Dit is Willem wat so slim klink. Hy het mooi geluister na al ons instruksies, en hy praat reeds soos ’n veteraan-ruimtevaarder.

      Die videoskerm voor ons flikker aan. ’n Swart-en-wit beeld van doktor Krot, alewige koffiekoppie steeds in die hand, word so duidelik na ons geprojekteer dat dit lyk asof die hangsnor-ou hier reg voor ons staan.

      “Haai daar, Willem, Baikonoer hier,” antwoord hy. “Hoe gaan dit daar bo, ou maat?”

      Willem loer na my kant toe. Ek is nie seker of hy homself as ’n maat van doktor Krot wil beskou nie. Willem is kieskeurig!

      “Alles reg, natuurlik!” ’n Mens sou sweer hy word elke Saterdagmiddag gou opgeskiet ruimte toe.

      “Nou ja, julle twee kan vir eers bietjie ontspan. Die lansering het perfek verloop. Dit gaan julle nog agtien uur vat om tot by die Internasionale Ruimtestasie te kom, en die koppeling sal outomaties gemaak word sodat julle aan boord kan gaan. Intussen het ek gedink jy sal dalk hallo wil sê vir ’n ou maat van jou?”

      Die beeld op die skerm verander en skakel oor na ’n kamera op die Ruimtestasie self.

      “Boris!” sê Willem bly. Ek hoor ’n snaakse klopgeluid. Bekommerd kyk ek rond, maar dan besef ek dit is Willem se kort stert wat so binne-in sy ruimtepakkie swaai.

      Ek kyk mooi na die beeld van die ruimtehond wat na ons geprojekteer word.

      Boris is ’n wollerige brakkie wat vrolik met ’n wye oop bek lag. Dan druk hy sy snoet tot teen die videokamera sodat ons net twee nat neusgate sien.

      “Staan bietjie terug, skattie, dat ek jou kan voorstel aan my huismens!” sê Willem.

      Huismens? Skattie?

      “Is Boris …” begin ek, uit die veld geslaan.

      “Boris mag wel ’n man se naam wees, maar sulke dinge gebeur dikwels. Ek ken ’n ou wie se naam Klara is. En wat van ons buurvrou, tannie Jan? As jy jou huiswerk ordentlik gedoen het, sou jy gelees het dat die Russe net wyfiehonde gebruik in hulle ruimteprogramme!” snou Willem my toe.

      O, nee! My hond het ’n meisie!

      7

      In die ruimte

      Oor Willem se gekoer met sy langverlore liefde sal ek liewer nie uitwei nie.

      Sy mag miskien ’n baie intelligente hond wees, maar Boris praat nie menstaal nie. Van hul blafferige tjank-gesprek verstaan ek dus gelukkig min, maar dit is nie te moeilik om af te lei dat die twee tortelduifies baie na mekaar verlang het nie.

      Gmf!

      Tussen dit alles deur vergaap ek my aan die ongewoonheid van my omgewing.

      Die binnekant van die Sojoes-kapsule is glad nie soos ek my voorgestel het nie. In plaas van die luukse ruimteskepe van die flieks, laat dit my baie meer dink aan die krat waarin ek en Willem ons toegespyker het toe ons onsself Turkye toe gepos het. (Lees hieroor in Speurhond Willem op reis.) Oral is daar knoppies en vreemde instrumente. Dit is baie beknop, en daar is nie eens ’n venster nie.

      “Is ons regtig, egtig in die ruimte?” wonder ek hardop. Doktor Krot moes my gehoor het, want skielik verskyn daar beelde op twee ander skerms.

      “Kyk!” sê hy. “Hierdie beelde kom van julle aanboord-televisiekameras.”

      Op een van die skerms vul die blou skyf van die aarde bykans die hele beeld. Dit is wondermooi! Ek sien die uitgestrekte persblou van die Indiese Oseaan. Die donker skadulyn van die aankomende aand sny net oos van Madagaskar verby. Afrika lê in rou sonlig reg onder ons. ’n Bank spierwit wolke bedek die suidelike punt.

      “Dit reën vanaand by jou huis!” lewer doktor Krot kommentaar.

      Trane brand skielik agter my oë. Wat het ek aangevang? Ek dink aan my ma en my pa daar doer ver onder ons. Ma is seker in die kombuis, besig om aandete te maak terwyl sy een van haar lawwe deuntjies sing, steeds in haar skik omdat ek skynbaar die spelkompetisie gewen het. Pa sit waarskynlik nog vas in die verkeer op pad terug huis toe.

      En hier wentel ek, hulle enigste seun, derduisende kilometers bo die aarde en hulle weet nie eens daarvan nie.

      Vir die eerste keer dink ek daaraan dat dit sekerlik vrek gevaarlik is. Dalk gaan ons nooit weer terug nie! Hoe gaan hoofkommissaris Servin dít aan my ouers verduidelik? Internasionale krisis of nie, hy gaan sekerlik in groot moeilikheid kom omdat hy my so sonder my ouers se toestemming “ontvoer” het.

      Willem moes seker agtergekom het ek voel nie so lekker nie.

      “Kyk eerder na die ander skerm!” sê hy.

      Ek kyk.

      Die ander skerm se kamera projekteer weg van die aarde, in die ruimte in. Die sterre van die Melkweg lê ontbloot in al hulle kristalhelder glorie. My asem steek skoon vas in my keel – dit is so mooi!

      “En kyk net daar!” sê Willem. Die beeld fokus op ’n voorwerp wat soos ’n muskiet teen die fluweeldonker heelal hang. Ons beweeg vinnig nader daaraan.

      Dit is die Ruimtestasie!

      8

      Die Internasionale Ruimtestasie

      Ek weet nie mooi watse prentjie ek van die Internasionale Ruimtestasie in my kop gehad het nie, maar ek sou verse-ker nooit kon raai dat dit só sou lyk nie.

      Ek kyk seker na te veel Amerikaanse televisieprogramme.

      Die Internasionale Ruimtestasie, het hoofkommissaris Servin aan my verduidelik, verteenwoordig die mensdom se modernste tegnologie tot op hede. Dit is veronderstel om die toppunt van al ons slimmighede te wees: ’n gesamentlike projek van verskeie nasies om die ruimte te oorwin.

      Maar vir my lyk dit meer na iets wat Karel se kleinboetie met sy Lego-blokkies op sy kamervloer gebou het.

      Dit lyk asof alles sommerso hot en haar saamgeflans is. Twee massiewe sonkragpanele steek weerskante van die Ruimtestasie uit, soos die vlerke van ’n reusagtige muskiet. Elkeen van die panele bestaan uit vier blaaie, wat weer op hulle beurt in twee dele opgedeel is. Tussen hierdie groot “vlerke” hang ’n versameling silinders en vierkantige kamers, soos ’n klomp verdwaalde buitegeboue wat met gangetjies verbind is.

      Dit is al waaruit die Stasie gemaak is.

      Ek