Pani Kanapka. Bolesław Londyński

n>Bolesław LondyńskiPani Kanapka

      Wydane w formacie ePUB przez Imprint Sp. z o.o. – 2010 rok.

      PANI KANAPKA

      czyli

      Burza w Pacanowie

      Komedyjka w jednym akcie

      OSOBY:

      PANI KANAPKA, lat 60

      PANI ANIELSKA, lat 30

      MARYLKA, jej córka, lat 10

      ZOSIA, lat 8

      KAROLEK, lat 12

      TADZIO, lat 6

      FAWOREK, lat 13

      Głos z ulicy. Scena przedstawia wnętrze cukierni. W głębi podwyższony stół czy bufet, t. zw. kasa, za którą siedzi pani Kanapka. Przed nią księga rachunkowa, atrament i pióro. Po lewej i prawej dwa słoje z cukierkami, lampa. Na stołach, przykrytych obrusami, z lewej i prawej, talerze i półmiski pełne ciastek, a także flakony z likierem, sokiem i t p. Drzwi na lewo do mieszkania, na prawo do wejścia na ulicę.

      Scena I

      Pani Kanapka – Faworek.

PANI KANAPKA

      (staruszka w czepeczku i w okularach, o bardzo sympatycznej i dobrej twarzy, okolonej białemi niobami, siedzi w głębi za księgą rachunkową i woła na lewo)

      Faworek!

FAWOREK

      (chłopiec do posług w cukierni, ubrany w bieli, wchyla głowę przez drzwi z lewej, kończąc jedzenie ciastek)

      Jestem!

PANI KANAPKA

      (mierząc go na stronie z uwagą)

      Byłam tego pewna,

      (głośno dobierając słów, ażeby go nie urazić)

      Faworku, moje kochane dziecko, znowu te ciastka, przecież ci mogą zaszkodzić!

FAWOREK

      (połykając chciwie po dwa kęsy naraz)

      O nie, proszę pani. To mi idzie na zdrowie! Jadłem ciastka wybrakowane, a te są przecież dla uczniów. Tak było w umowie.

      (po chwili)

      Teraz wsunę tego francuza z kremem.

PANI KANAPKA

      Znowu?

FAWOREK

      Kiedy ja to najlepiej lubię.

PANI KANAPKA

      No to odejdź!

      (ze smutkiem)

      Niech choć babki śmietankowe ocaleją!

      Scena II

      Pani Kanapka sama.

      (kiwając smutnie głową)

      Ciastka wybrakowane są dla ucznia!… To z mej strony była nierozsądna umowa. Ale tak mi żal tego sieroty. Widzę go jeszcze dotąd, jak w zeszłym roku, blady, chudy, zbiedzony, noskiem dotykał szyby mojego sklepu i o mało jej nie rozsadził,

      (po chwili wzdychając)

      Prawda, żem trochę za słaba dla dzieci. Kocham je, bo własnych nie miałam! Mogłażem im odmówić kredytu?

      (przegląda książką)

      I jakiż rezultat? Ciastek rozeszły się stosy, ale gotówki brak! I oto teraz wypada robić długi.

      Scena III

      Pani Kanapka – Marylka.

MARYLKA

      (idzie ze szkoły, czyściutka, w białym fartuszku z nakrytym koszyczkiem w ręku wesoło)

      Dzień dobry, babciu!

PANI KANAPKA

      (z pozorną surowością)

      Dzień dobry panience. Czego panienka sobie życzy?

MARYLKA

      (zawsze uśmiechnięta)

      Przynoszę babci a conto.

      (podnosząc się na palcach, podaje jej nowy papierek).

PANI KANAPKA

      Pół mareczki? Co to jest? To mało!

MARYLKA

      Ale za to nowiutkie, babuniu! Tyle dostałam od tatusia…

PANI KANAPKA

      (na str. )

      Jaka słodycz… ile dobrych chęci!

      (z rezerwą, ale słodziej)

      Zapiszę te półmarki na rachunek panienki… wszystko musi mieć swój początek

      (odnotowuje w książce)

      (Marylka chodzi po sklepie z rękoma w tył i ogląda ciastka na talerzach)

PANI KANAPKA

      (podnosząc głowę)

      Co panienka tam robi?

      (Marylka, wskazując placuszki z poziomkami)

      (po chwili niewinnie)

      Te placuszki z poziomkami muszą być bardzo dobre?

PANI KANAPKA

      Jeżeli mi przyrzekniesz, że zjesz tylko jeden placuszek…