Мәхәббәткә генә ышанам…. Тамара Ганиева

тугыз йөз туксан дүртенче ел,

      Басып торам синең тупсаңда.

      Үз ит мине, тирбәт кочагыңда,

      Уйсызларың мәйдан тотканда

      Авызлык бир, чәйнәп өзмәслеген,

      Бүтәннәргә булсын юртагың.

      Минем кире китүләрдән алда

      Үрә торып килә туктыйсым.

      Борып алып кына авызлыклап,

      Туктатам мин хәзер заманны.

      Туктатам да уйландырам аны,

      Аерсын бер яхшы яманны.

      Йөз яшь миңа.

      Йөз дә беренчегә

      Күтәргәндә шушы шәрабны,

      Әйтим әле:

      Арыганчы җаным

      Ак дөньяны барыбер яратты.

      ТУГАН ҖИРЕМ

      Шомыртларның сут төйнәгән мәле,

      Имәнлекләр – серле күләгә.

      Яшь каеннар –

      Таулар билдәвендә.

      Тоныкланып торган нурлар кебек

      Җәй яңгыры биеп кинәнә.

      Бит юам дип, җәйге тамчыларда

      Мин җилдерәм җилләр ялында.

      Яңгыр дигәннәрем –

      Аяз дөнья,

      Җилбәзәккәй сылу каеннар.

      Әйтерсең лә аксыл күлмәкләрен

      Тубыкларга кадәр күтәргән

      Сылу кызлар яшел су коена,

      Кояш күзләп тора күкләрдән.

      Каенлыктан берәү җырлап килә,

      Күзләрендә серле сабырлык.

      Туган җирем!

      Мәхәббәтем минем!

      Моңнарыңны әйтмимен дә инде,

      Куеннарың хуштан язарлык!

      БАШКОРТ ҖЫРЫ

      Бу нинди хәл?

      Әллә күңелләрем

      Яшәп-яшәп микән нечкәрә.

      Башкорт җыры сузылып китү була,

      Бер кизәнеп кенә түнтәрә.

      Әнә мондый түбән биеклекләр,

      Әнә мондый тирән киңлекләр

      Астын өскә китерә бит җанны,

      Сагышларың, халкым, нилектән?

      Астын өскә китерә бит җанны,

      Актара бит күңелем эчләрен.

      Башкорт җаны гына шулай моңлы,

      Уйлы әйтер тойгы-хисләрен.

      Туздырдымы дөнья шулкадәр дә,

      Ташый да бит чыга бу яшем.

      Зарлы гына горур халкым минем,

      Моңлылыкта юктыр тиңдәшең.

      Күк кылганлы дала киңлегеннән

      Атылып та менеп тауларга,

      Болытлардан йолдызларга үрләп

      Омтыла моң әллә кайларга.

      Әй башкортның газиз озын көе,

      Сихердер ул, кодрәт, җан кылым.

      Моң уңае буйлап агып китсәм,

      Бөеклекнең иң-иң төпләрендә

      Бәгыремне телсен асылым.

      СИРӘК

      – Син роза-гөл…

      Юк, гөлләмә…

      – Алиһә син…

      Әй син сукбай… –

      Кемдер тиңли кычытканга,

      Кем өчендер

      Мин чүп бугай.

      Ә мин бары дөньялыктан

      Аңлау эзләр бер юламан.

      Тылсым сүреп азапланам

      Җир белән Күк офыгыннан.

      – Газиз генәм! Һомай кошым…

      – Абау, берәү… Горур чуртан…

      Кемдә тагын нинди хөкем?

      Эндәшмәгез!

      Куркам,

      Куркам.

      Ә мин бары илгизәрмен,

      Хаклык эзләү – сәяхәтем.

      Катлы-катлы